Raganorck

[Aisthèsis]

Ik ben niet zo'n held in schrijven en het is eigenlijk ook niet af, maar ik heb het wel met plezier geschreven. Ik kan er alleen eerlijk gezegd niets meer mee...
Het was maar voor korte duur.
--------------

Het kraken van de trap doorklief de stilte in de kolossale hal, hard en ongenadig sneed het door mijn oren. Als een bliksem flitste het geluid naar mijn hersenen en bracht een doffe en donkere pijn teweeg, wat zich uitspreidde tot doodsangst. Hij mocht niet wakker worden…
Stokstijf blijf ik staan en de treden lijken wel onder mijn gewicht te bezwijken, nat van het zweet grijp ik naar de leuning. Het doffe geklop van mijn hart was nu alleen nog te horen, zwaar en regelmatig. Het leek door mijn hele ziel heen te echoën, onuitputbaar. Als een bron van onsterfelijkheid en jeugdigheid.
De warmte van het hout kroop in mijn voetzolen en nestelde zich onder mijn huid, vloeide samen met mijn bloed, dat warm door mijn lichaam heen stroomde. Met het kloppen als bron, als warm, sprankelend water, borrelend uit de diepste putten van leven. Langzaam stap ik nog een tree naar beneden, als een kat op tenen. Ik heb express mijn sokken aangelaten zodat ze niet zouden plakken op het zeil in de gangen. Het zou hem wakker gemaakt hebben, het zuigende geluid van plakken, het zeil optillend en wat zich weer ruisend op de betonnen vloer liet zakken. Het geluid zou zich met lijnen naar hem toe verplaatsen, hem wekken als een vervelende vlieg.
Het gekraak van de tweede tree, luid en naakt. Onbeschaamd dringt het de ruimte binnen, hard slaat het geluid tegen de muren en valt uit in donkere kleuren. Lage tonen trillen in mijn borst, ik omklem steviger de leuning. Hij mocht niet wakker worden. Een jeukende traan rolde over mijn wang, warm en zout. Het liet zich argeloos dragen door de wet van zwaartekracht en snel veeg ik hem weg met mijn linkerhand. De hand die nog vrij was, ik mocht niet vallen. Dat zou hij zeker horen.
De koude wind sloeg op mijn botten, het wees met beschuldigende vinger naar mij. Heldere kleuren van blauw, ogen van ijs. Het zachte kristalachtige geluid achter in mijn hoofd, het moest zich stil houden anders werd hij wakker. Snel sla ik mijn handen voor mijn oren, het moest stoppen. Maar dat deed het niet, het geluid lachte mij uit omdat ik het niet kon pakken. Hoe hard ik ook graaide, hoe hard ik ook rende. Het trok aan mijn haren, krauwde aan mijn hoofd. Ze mochten hem niet wakker maken.
Ik voel mijn hoofd zweven en een stilte viel in, de melodie onderbrekend. Het eiste zijn aandacht op, als een klok die lijzig tikte in gespannen stiltes.
Bewust probeer ik mezelf in balans te houden. Ik voel een luchtverplaatsing, ik voel hoe mijn voet pijnlijk uitglijdt. Ik probeer me nog vast te houden aan de leuning maar het was al te laat, het glipte uit mijn nat bezwete handen.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Een erg mooie, kleine gedachtestroom. Het verhaal sleurt me mee door het directe mysterie. Jammer dat je er niet verder mee kan, want het roept een dozijn vragen op.

Ik wil weten wie de hoofdpersoon is, wie er niet wakker mag worden, waar we zijn, waar ze heen gaat, waarom en wat er aan de hand is dat ze alle geluiden zo hard hoort.

Wel verwarrend is dat je meerdere tijden door elkaar heen gebruikt en soms moest ik een zin twee keer lezen voordat ik de grammatica helemaal door had en begreep wat je zeggen wou. Probeer eens wat te rommelen met de interpunctie om het geheel wat duidelijker te krijgen. Soms een zin eerder afbreken of de volgende zin er aan vast koppelen omdat het eigenlijk een bijzin is van de voorgaande kan al heel veel helpen.

Hoe dan ook, het is een mooi en meeslepend stukje verhaal. Ik hoop dat je er stiekem toch verder mee gaat. Is het niet nu, dan misschien over een week of twee, want ik wil dondersgraag weten waar er aan de hand is.