Raganorck

[Uriel]

Aan het einde van de stadswal, onder de grote slagschaduw van de berg waarop het kasteel van Raganorck gebouwd is staat een toren. Een toren van hetzelfde zwart grijze basalt als de berg zelf. Hij lijkt uit de grond op te schieten als de verrotte wortel van een boom die zichzelf heeft klemgegraven op de kille rots. De toren is niet meer dan een schaduw in de schaduw van het kasteel. Hij heeft geen enkele functie. Hij staat daar als een nutteloze vinger omhoog te priemen naar de voet van het kasteel omdat ooit, lang geleden de befaamde architect Remi Twein besloten had dat de symmetrie vereistte dat er nog een laatste toren aan de stadswal gebouwd moest worden.


Niemand heeft ooit enige aandacht besteedt aan de Eenzame Vinger, zoals de toren oorspronkelijk genoemd werd. De toren is nooit gebruikt, nooit hersteld en nooit voorzien van ramen of deuren. Niemand wilde wonen in de eeuwige schaduw van de berg temidden van de raven en de rusteloze doden. Er staan geen huizen bij de toren en het stukje braakliggend land dat zich bevindt tussen toren, stadswal en de eerste huizen wordt gedomineerd door een viertal galgen, een groot houten rad en een drietal kooien die zachtjes kraken en piepen in de wind met daarin de kaalgevreten botten van misdadigers waarvan de namen al jaren geleden vergeten zijn. Dit is de plaats waar voorheen de misdadigers gehangen werden en de criminelen gemarteld.

Ten oosten van dit stukje in eeuwige schaduwen gehulde grond begint het Hof der Doden met de Hoek der verdoemden. Soms, als de wind langs de berg giert en suist langs de spitse stakerige uitsteeksels van de schaduwtoren, lijkt de toren zelf te weeklagen. Een analytisch brein zou het geluid kunnen wegredeneren door het te weiten aan het suisen van de wind en het gekras van de raven, maar dat verklaard niet waarom er soms op donkere nachten lichten bewegen bij de toren en het zogenaamde gekras van raven en suisen van de wind ongenaam lijkt op het geluid van een duistere eredienst. Minder analytische geesten beweren dat de toren bevolkt wordt door de geesten van de verdoemden die in de ongewijde grond van de Hoek der Verdoemden begraven zijn. Beiden zitten er echter naast en beiden hebben gelijk. Hoe het ook zij, ieder weldenkend burger van de stad blijft uit de buurt van de Schaduwtoren en alleen `s avonds in spookverhalen rond het veilige knapperende vuur in de haard wordt er in gedempte stemmen over gesproken.

[Uriel]

((Mirko vanuit: Het Duistere District: het Hof der Doden en het Galgenhuis))

Hij was buiten adem toen hij weer een beetje bij zinnen kwam. Het was koud waar hij stond. De kille wind trok aan zijn kleren die om hem heen hingen als wasgoed dat van de lijn gewaaid was en verstrikt was geraakt in een appelboom. Hij herinnerde zich dat hij ooit zoiets gezien had en er enkel het plezier aan onttrokken had dat het wasgoed een erg goede illusie van een spook was geweest. Hij was nog maar een kind geweest, maar hij had intenst genoten van die kleine levensechte illusies die nog niets met magie te maken hadden gehad.

Hij schudde zijn hoofd. Hijgend keek hij om zich heen, zijn handen om zijn magere lijf geslagen in een wanhopige poging warm te blijven ondanks het koude zweet en de wind. In de verte kraakte en piepte een kooi met daarin een reeds lang vergeten skelet. Dit is het galgenveld, schoot het door hem heen. Mirko keek omhoog en keek recht tegen de loodgrijze wand aan waar hoog bovenop het kasteel van Raganorck zelf prijkte. Vanaf hier zag het er reusachtig uit. Toen hij zich omdraaide zag hij eerst een stuk stadswal die zich naar de rotswand uitstrekte. Aan het einde daarvan, in de schaduw van het machtige bouwsel waar de Nachtstorms woonden, zag hij de Schaduwtoren. Een rilling gleed over zijn rug, maar nu niet van de kou. Men zei dat het er spookte.

Klappertandend overwoog hij de situatie. Teruggaan was onmogelijk. De leden van het Magistraal Onderzoeks Departement zouden hem binnen onafzienbare tijd weten te vinden. Hij had geluk gehad dat hij niet al lang was opgepakt. Hij keek over het galgenveld terug naar de Hof der Doden. De stad was nu verboden terrein voor Mirko Magnificiusus, zoals de meeste mensen hem kenden. Toen viel zijn blik weer op de Schaduwtoren. Een verbeten trek kwam om zijn mond. Hij had de schaduwen gemaakt en om uit handen van MOD te blijven zou hij ook zelf een schaduw moeten worden. Binnen zou hij tenminste kunnen schuilen voor de regen en de wind.

Dichterbij gekomen hoorde hij het krassen van de raven die hoog om de toren cirkelden en het suizen van de wind door de glasloze ramen. Vanuit de opening die dienst deed als deur kwam hem een vreemde geur tegenmoet. Het was niet wat hij had verwacht van een toren waar nooit iemand kwam. Hij rook vaag de geur van wierook. Toen hij naar binnen gluurde zag hij een patroon op de grond getekend en enkele kaarsen. Op een houten kist lag een tondeldoos en midden in de cirkel lag iets dat hem vaag bekend voorkwam.

Hij haalde diep adem om moed te verzamelen en sloop op zijn tenen de toren in. Toen besefte hij dat er niemand was en dat hij zich aanstelde. Toch hing er een ondefinieerbare spanning in de lucht die hem dwong zo stil mogelijk te bewegen. Hij greep de tondeldoos en een van de kaarsen. Toen hij de kaars aanstak en hem boven zijn hoofd hield om beter te kunnen zien, liet hij hem abrupt weer vallen. De kaars ging sputterend uit en buiten op het galgenveld braakte Mirko zijn maag leeg tot er alleen nog maar dunne slijmerige draden uit zijn keel omhoog kwamen.

[Uriel]

Hij leunde tegen de muur. Het was afschuwelijk wat hij daarbinnen gezien had. Hij voelde zich licht in zijn hoofd en de zurige smaak van braaksel deed hem verlangen naar een slok water. Hij wreef zijn ogen uit en keek terug over het galgenveld en naar de eerste armmoedige huisjes van de stad. Er kwam een zacht licht uit de ramen. Mirko verlangde er hevig naar, maar wist tegelijkertijd dat iedereen die hij in de stad zelf zou tegenkomen hem zou kunnen aangeven. Hij kon niet terug.

Hij slikte een paar keer in de hoop de zurige smaak kwijt te raken, maar het maakte het alleen nog maar erger. Een laatste keer haalde hij diep adem en ging weer de toren in. Deze keer wist hij wat hij aan zou treffen op het moment dat hij een van de zwarte kaarsen aan zou steken. De rituele cirkel was welliswaar doorbroken, maar nog verre van geheel verwijdert, het opgegraven kinderlijkje dat gebruikt was als brandoffer lag op een hoopje verkoolde bladeren in het midden. De bladeren waren geurige kruiden geweest om de stank van rottend en schroeiend vlees te onderdrukken. Welk ziek brein was hier aan het werk geweest?

Mirko twijfelde even of hij het lijkje moest verwijderen. Hij kon het toch niet zomaar laten liggen? Aan de andere kant, eenieder die hier geweest was, zou terug komen en als er dan iets groots verandert was zouden ze zeker vragen gaan stellen. Hij schudde zijn hoofd en dwong zichzelf weg te kijken van de overblijfselen van het duistere ritueel. Hij liep naar de trap en ging naar boven, de kaars voor zich uit houdend om niet in een gat van de half verrotte trap te vallen.

Halverwege de trap drong het tot hem door. Als ze hem hier zouden vinden, zouden ze hem beschuldigen van het ritueel! Weer een reden om niet gevonden te worden. Er kwam een verbeten trek om zijn mond. Hij moest niet terug kijken en de stad achter zich laten, zijn verleden achter zich laten. Wat een ironie dat nu delen van zijn geheugen terug begonnen te komen, hij er niets meer mee kon. Hij wou dat hij dit alles nooit geweten had.

[Uriel]

De eerste verdieping van de toren sloot aan op een kleine doorgang die toegang gaf tot de stadswal. De toegang zag er verweerd en brokkelig uit. Mirko gluurde naar buiten en zag dat zelfs de maan niet doordrong in de schaduw waarin de toren gehuld was. Hij voelde het gewicht van het kasteel boven zich en meende de kreten van de gevangenen te horen die onder dat massieve bouwwerk in ketenen gehuld langzaam afstierven in hun cellen. Dat lot zou ook hem treffen als men hem hier vinden zou. Zijn maag kromp samen en als hij nog maaginhoud gehad zou hebben dan zou hij deze nu zeker aan de stenen hebben moeten prijs geven.

De angst om gevonden te worden was zo hevig dat hij dacht de schaduwen te zien bewegen; zijn schaduw, zijn doen, zijn schuld. Mirko viel op zijn knie-en en greep naar zijn hoofd. Bijna had hij het uitgeschreeuwd, maar hij durfde niet. Hij kromp ineen tot een kleine bal ellende en bleef op de koude stenen vloer van de eerste verdieping liggen. Hij kon niets doen dan wachten tot het trillen over zou gaan, tot de angst genoeg van hem had en hem losliet. Hij rilde van de kou en angst en bewoog langzaam heen en weer als een dansende beer aan de ketting.

Hij wist niet hoe lang hij daar gelegen had, maar plotseling hoorde hij heel in de verte een vogel het eerste licht van de dag begroeten. Hij zag hoe heel in de verte langzaam de eerste stralen van de zon het uiteinde van de stadswal vingen, maar hij wist ook dat het licht niet voor hem was. Het licht zou nooit de Schaduwtoren bereiken. Dat lieten de stenen niet toe. Moe en hongerig kwam hij overeind en klom hij hoger de toren in. Een volgende trap op. Hij wist niet waarom, hij wist alleen dat hij op deze verdieping verder weinig te zoeken had. Hij wilde het licht niet zien. Het zou hem enkel verraden en stoppen honderd passen voordat het de toren bereiken zou. Zo was het licht, verradelijk. Hij kon het weten, hij de illusionist die had gedacht het licht te beheersen en te kunnen vormen om andere mensen voor de gek te houden. Het licht had hem verraden, hij die dacht er meester over te zijn...

[Drake]

Uit het niets van het duister van de schaduwtoren klinken plots holle klanken die weerkaatsen tegen de muren van de toren. Alsof de muren een spel aan het spelen waren om elkaar te overtreffen met koude rilling opwekkende klanken. Holle klanken, harde, zacht.. kwispel.. ritsel..
wat was dat, wat was dat, ze komen je halen.. halen, verraden..
De echo van de lege toren tegen de muren klimt speels omhoog tot aan de dakstenen alsof een geest gedachtes kon raden en herhalen..

Voetstappen op de stenen trappen of waren het ratten die een schuilplaats hadden gevonden en zich te goed deden aan de gevonden voedselresten?
resten van menselijk vlees, of wat daar nog van over was, de smerig stinkende lucht naar lijken van criminelen en gemartelden liet weten dat de resten nogsteeds in de schaduwtoren bevonden.

De doodse stilte in de toren keert terug en geen enkel geluid is te horen, geen waterdruppel die zich verspringt, geen korreltje zand die tussen de vloertegels durft te verwaaien. Schaduwen vliegen over wat verlichte stenen, of leken ze maar verlicht.. stilte..

stil eens? luister.. geadem, het uitgeputte zuurstof dat de longen van een levend persoon in en uit ademt, de snelheid word hoger alsof de persoon in angstige paniek verkeerde.. shhtt.. zie je die schaduw? het komt je halen.. angstige stilte..

"Ze komen je halen.. de geesten, hoor je ze?" klinkt plots gefluister in het oor van Mirko.

[Uriel]

Met een ruk draait Mirko zich om. "Wie is daar?" Zijn stem klinkt ruw en gebroken. Zijn mond en keel zijn zo droog als perkament. Niets... geen enkel geluid is er te horen, niets is er te zien.

Mirko draait zich weer om, doet een paar passen verder omhoog en draait zich weer om. Hij voelt hij zijn nekharen overeind gaan staan. Weer draait hij zich plotseling om, vastberaden om iets te betrappen. Weer niets. Is hij dan werkelijk langzaam gek aan het worden? De schaduwen, de schaduwheer, Iesaiah en de onderstroom. Wat heeft dit allemaal te betekenen? Hij, Mirko heeft de schaduwen gevormd en diep in de onderstroom gegraven om Medarion te dwarsbomen. Was dat de bedoeling geweest? Was het allemaal vooropgezet? Mirko greep naar zijn hoofd en zakte ineen op de traptreden. Zachtjes begon hij heen en weer te wiegen terwijl de gebeurtenissen van de afgelopen weken aan hem voorbij trokken. Sommige beelden kwamen makkelijker dan anderen, maar hij zag hoe de schaduwen rondwervelden en voor hem kwamen. Iedere nacht weer kwamen ze voor hem.

Mirko keek naar zijn handen, zijn vervloekte magisterhanden die de oorzaak waren geweest van al die ellende. Ze zagen eruit alsof het vel als een trommelvlies over de botten getrokken was. Het vuil had zich onder de nagels opgehoopt zodat er zwarte rouwranden te zien waren onder het gebarsten en gebroken wit. Die vervloekte handen. Als hij ze nooit meer hoefde te zien zou het het beste zijn. Hij keek om zich heen en zag een trede hoger een steen liggen. Het ding leek te glimmen ondanks de afwezigheid van licht. Mirko pakte hem op met zijn linkerhand en legde zijn rechter op een van de treden. Hij hief de steen boven zijn hoofd. Verbrijzelen zou hij die vervloekte magister handen, verbrijzelen en vernietigen. Hij had geen tranen meer en hij slikte wanhopig om zijn keel te bevochtigen. De steen glom venijnig in het donker... De seconden tikten traag weg terwijl hij daar zat, de steen boven zijn hoofd, zijn hand op een traptreden en zijn ogen prikkend met tranen die niet meer stroomden.

[Uriel]

Met een vloek en een zucht laat Mirko de steen zakken. Hij kon het niet. De gedachte aan de pijn alleen al maakte hem misselijk. Woedend smeet hij de steen de trappen af. Een ketsend geluid van steen op steen galmt door het duister als het vreemd glimmende brokstuk naar beneden lijkt te dansen en daar tot stilstand komt. Mirko blijft zitten op de trap waar hij zit, zijn hoofd in zijn handen. Hij is te moe om door te gaan, maar te bang om te slapen. Hoe is hij ooit in deze rotzooi terecht gekomen?