Raganorck

ckeetel · Posted: Mon May 23, 2005 10:24 pm Post subject: De Schimmering

Ze vroeg hem wat hij aan het doen was... niet wat hij wist...nog...
Hij keek Emmy aan, onzeker, zijn kaken samenklemmend zoals hij Torgal weleens had zien doen. Zoekend naar iets in haar ogen, in haar houding, wat zijn verdenkingen kon kon staven...Een onschuldige vraag...een redelijke vraag. Kon hij daar op antwoorden?

Of ze was goed...of er was niets, of ze wilde hem met een eenvoudige eerste vraag op zijn gemak stellen. Torgal wist immers toch ook wat er gebeurd was die avond?
Falko keek naar de door pek en lampe-olie groezelig geworden pet.
...Lampe-olie dat was het ja...
Lampe-olie en papier...

De vlam van de stormlamp walmde, een teken dat de lont aan het verbranden was en de laatste druppel lampe-olie door het katoen opgezogen werd. Falko blies 'm uit en richtte zijn schreden naar de enige andere lichtbron in de kamer, een fakkel gehangen in ijzeren haken. Het was niet omdat de gezel lui was, meer uit zuinigheid dat hij de fakkel uit de houder lichtte en die vlak bij de tafel aan de muur hing.
Niemand zou die nu gebruiken, vanavond was hij alleen hier... De meeste arbeiders op de werf waren naar hun kennissen en families... Er was kortgeleden gevochten voor de muren van de stad. En een ieder kende wel iemand die gewond was geraakt of overleden... Naar wat Falko begreep was Valiant Kraakwater, de waard van de Taveerne en oudste broer van Torgal, zwaargewond geraakt.
Torgal had de zorg voor de werf vannacht in zijn, Falko's handen, gelegd.

Normaal zou er nog werk in ploegendiensten verricht worden... de Aankele Haaie leek nimmer te slapen, maar vannacht was het stil op de werf beneden en de werkplaats boven. De gezel ging zitten op de punt van een vierkante houten kruk, schommelde op de poten terwijl hij naar de werktekening voor hem staarde. De overzichtstekening was van de handelsbark 'De Schimmering'. Een restauratie van de romp waarvan hij deels de organisatie op zich had genomen, onder begeleiding van zijn meester. De restauratie was al voor een deel voltooid, maar nu met de onrust voor de poorten van Raganorck en de rouw in de stad, lag het werk eraan stil.

Plots dreunden de stenen muren van de werkplaats, stof viel tussen de dakschragen door en Falko greep met beide handen de randen van de houten tafel beet, de kruk landde met vier poten op de grond. De klap was eigenaardig hard geweest...bliksem misschien, of de kuren van de vervloekte stad? De jongen kneep het houten blad tussen de vingers, hield de adem in om te luisteren.

Stof siste in het hete vuur van de fakkel en landde ruisend op de grond. Het had een fijne, branderige mist veroorzaakt, die nu enkel de contouren van de kamer weergaf. Falko hoestte en ontspande, maar op het moment dat hij zijn pet afzette en met een hand door zijn vuilgeworden haren roste, dacht hij buiten de deur een benepen kreet te horen en geschuifel...
Zijn pet al uitkloppend tegen zijn hiel, liep de gezel verwonderd naar de deur.
Een eigenaardige, misselijkmakende lucht kon hij zich nog herinneren...toen hij de vergrendeling opzij schoof en de klink omdraaide...

Zijn licht ging uit.

Toen Falko weer bijkwam zag hij in de fijne mist en met de laatste brandende fakkel in diens hand Torgal Kraakwater staan, zoals hij zijn leermeester nog nooit eerder had gezien. Groter dan ooit, afschrikwekkender, het gezicht in een verschrikkelijke grimas vertrokken, betraand... Hij zag de lippen van de botenbouwer bewegen, spreken tegen een gigantische schaduw tegenover hem. Hij hoorde hem niet, maar hij meende zich de woorden van Torgal nog te herinneren.
---Medarion...wees vevloekt broer...wees vervloekt...----

Maar deze laatste zin verzweeg hij voor Emily...

De schaduw waarin twee lillende grijswitte ogen het licht van de fakkel vingen, verplaatste zich verder de ruimte in, reusachtig was het, als een zwarte deken onttrok het wezen het zicht op de dakspanten, een verderfelijke geur van dood verspreidend, boog het zich over de zware, eikenhouten tafel en verslplinterde die met rotte vingers alsof het speelgoed was. Nimmer had hij zo iets aanschouwd, een tot vlees verworden verschrikking uit Isaiah's tijd. De angst kneep zijn strot dicht.
---Meester---, raspte Falko...
Hij voelde hoe de eeltige hand van de botenbouwer zich als een schroef om zijn nek sloot, hem optilde en met kracht wegduwde.
Falko's nagels groeven zich in de muur, het licht van de fakkel schommelde van hem vandaan, steeds verder weg tot het verdween...
--meester...---
Maar het geluid van zijn stem bleef steken halverwege zijn keel, het licht had hem verlaten en alles wat achterbleef was de duisternis die hem insloot.

Falko glimlachte licht. Kneep achteloos met trillende handen in zijn pet.
Dat was alles...
De gezel snoof, veegde zijn neus af met de rug van zijn hand. Kent u de werf... of Aankele Haaie?
Een achteloze vraag, hij probeerde het zo op zijn minst voor haar te laten klinken. Bedacht op alles wat zijn vermoeden kon bevestigen en wat hem misschien een mogelijkheid zo geven om aan haar val te ontsnappen.

Falko Wisselin, botenbouwersgezel

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily had stilletjes naar Falko geluisterd en wat notitie's genomen in zijn dossier.

"Kent u de werf... of Aankele Haaie?"
Emily glimlachte toen Falko deze vraag stelde. Ze wist dat hij haar testte, dat hij schrik had dat zij en zijn baas, Torgal de botenbouwer, onder één hoedje werkten...

"Ik heb al van de werf gehoord, maar ik ben er nog nooit geweest." antwoordde ze hem vriendelijk. "Misschien dat jij die ooit eens kan laten zien, dan weet ik waar dit alles zich heeft afgespeeld?" vroeg ze hem dan even vriendelijk terug.

"Wat denk je, Falko? Zou je mij Aankele Haaie durven laten zien?"

ckeetel · Posted: Fri Jun 03, 2005 8:13 pm Post subject: Handoplegging

Falko had van alles verwacht, ontkenningen, openbaringen, verwijzingen, maar geen enkele vraag zoals deze...
Eh...nu?
De jongen beet zijn tong er bijkans af, de Aankele Haaie was zijn lust en zijn leven... ze had hem er totaal mee overrompeld. Bleek als een spook geworden holde Falko vrijwel onmiddelijk over zijn eigen woorden heen, hopend dat ze geen kans zag om te antwoorden...

Eh ...ik bedoelde...wat moet een geleerde dokter als u in zo'n haven als als..die van de Aankele Haaie?...Er zijn ratten, piraten en halsafsnijders, de eeuwige duisternis, de zon heeft nog nooit de rivier geraakt, het stinkt overal naar vis, in de gangen liggen de vinratten op de loer, worden schepen verzwolgen, de kat van de havenmeester (en hierbij dacht Falko aan het ene oog en het ontzagwekkende uiterlijk van het dier) is een monster...en...en...

Hoe meer Falko sprak, hoe meer hij het idee had voor joker te staan tegenover haar, een echte gek...verbitterd beten zijn tanden in zijn bovenlip, hij moest haar afleiden, koste wat kost, om de voorkomen dat ze zijn wereld zou binnenkomen..
en...een handoplegging eh...do.. hm...Emily

Hij probeerde zich uit alle macht weer een houding te vinden...groef in zijn herinneringen naar de termen die ze had gebruikt, smeekte de Ene dat ze 'm zou geloven...

Ik ben er klaar voor, ik wil het echt...een handoplegging...

Falko Wisselin, botenmakersgezel
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily schudde zachtjes haar hoofd. "Neen." zei ze hem. "Het spijt me, Falko, nu kan ik geen handoplegging met je doen, dat kan ik niet toelaten. Je zegt wel dat je er klaar voor bent, maar ik ben er wel zeker van dat dat helemaal niet zo is."

Emily zuchtte even zachtjes.

"Waarom ik Aankele Haai graag wil zien? Dan weet ik waar dit alles zich heeft afgespeeld, Falko. Dan kan ik het me inbeelden, begrijp je?"

Emily stond recht. "Kom", zei ze tegen de jongen, "we gaan naar Aankele Haai."

ckeetel · Posted: Sat Jun 04, 2005 8:51 pm Post subject: De Ondergang

Aankele HaaiE... mompelde hij helemaal uit het veld geslagen, naar de grond starend zodat ze zijn vochtige ogen niet kon zien.
Het heet de Aankele Haaie...

Hij was de strijd aan het verliezen...hij wilde niet naar de Aankele Haaie met Emily, waar ze'm voor gek zou kunnen verslijten...tegenover iedere Haaienaar die hij kende. En Falko kende meer Haaienaren dan 'mensen van boven'... de haven was door zijn werk zijn thuis geworden. En wat als ze Torgal zouden ontmoeten?

Wanhopig zocht hij naar uitvluchten...hij zou onderweg zijn voet kunnen verstuiken, zijn hoofd kunnen stoten of klagen over buikpijn...dat laatste was niet helemaal bezijden de waarheid, want een plotselinge misselijkheid had hem overvallen. De gedachte alleen al... dat ze naar beneden zouden wandelen... door de dubbele deuren van "De Ondergang", letterlijk...

Falko vocht tegen zijn tranen... de ondergang...
Maar...er waren andere ingangen toch... zoals die oude en eeuwige, stinkende, wenteltrap "De Chirurgijn" naar beneden?
De gezel ontspande, Emily kende de Aankele Haaie waarschijnlijk helemaal niet...
Hij kon haar de lastigste route laten zien... de ranzigste lokaties van de havenstad die hij kende, waar zo min mogelijk bekenden kwamen...

Hij sloot zijn ogen...nee, dat zou zo ontzettend laag zijn... hij moest onderweg proberen zijn voet te stoten, voor een kar te springen...iets...hij zou wel zien...tot nog toe ging het...redelijk...

Door teer bruin uitgeslagen vingers gleden naar zijn gezicht, als om een losspringende haar terug te vegen, maar hij wiste zich heimelijk de tranen van het gezicht.

We moeten naar het Zeven-Pelgrims-Plein, daar is een trap naar beneden...maar eerst uit de Tien Torens...

Falko kneep in zijn pet...

Wilt u weer voorgaan...net als de vorige keer?

Falko Wisselin, botenmakersgezel
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

"Natuurlijk." glimlachte Emily vriendelijk naar de jongen.

Emily opende de deur van haar kantoor en ging Falko voor naar buiten. Daarna draaide ze de deur weer op slot en liep rustig de Tien Torens uit, Falko achter haar aanlopend.

Wanneer ze buiten de grote poort van de Toren der Waanzin stonden, wachtte Emily even op Falko. Wanneer hij naast haar liep, liepen ze samen naar het Zeven-Pelgrims-Plein.

((Emily en Falko naar het Zeven-Pelgrims-Plein))

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

((Emily van de Kade weer naar hier))

Emily was blij toen ze weer in haar kantoor was. Hier voelde ze zich helemaal veilig en compleet gelukkig.
Ze zette zich neer op haar bureaustoel, leunde met haar hoofd op haar armen op tafel. Haar ogen viel langzaam dicht... Ze was uitgeput van het gesprek met Falko.

Plots werd er op haar deur geklopt. Emily schrok wakker. Met "Binnen!" beantwoordde ze het geklop op haar deur.

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Maar niemand kwam binnen. Emily trok een wenkbrauw op, duwde haar stoel naar achteren, stond op en opende de deur. Niemand.
"Waarschijnlijk iemand die me wilde spreken, maar niet durfde", bedacht ze zich.

Zonder echt op de klok te kijken, liep Emily haar kantoor uit, sloot die achter zit (ze deed altijd haar deur op slot, zodat niemand binnenkon zonder haar) en ging op weg naar de bibliotheek. Ze lette niet echt goed op en zag dus ook het bordje "Gesloten" niet hangen.

((Emily naar De Toren der Letteren (Bibliotheek)))