Raganorck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Na het binnentreden van een oude, eiken deur, kom je in een kleine, gezellige en knusse ruimte terecht. Het kantoor van Emily Trepiyven. Dit kantoor bevindt zich op de derde laatste verdieping van de Toren der Waanzin. Het eerste wat je opvalt is het enorme, rode tapijt dat de hele vloer in beslag neemt.
Als je net voorbij de deuropening bent en je blijft staan, kan je de hele kamer bezichtigen. Hoewel Emily geen kinderpsychologe is, maar een psychologe voor voornamelijk personen vanaf 15 jaar, bevindt zich toch rechts in de kamer een kleine, grasgroene tafel met drie zongele stoeltjes voor de kleinsten. Daar kunnen ze hun diepste emoties op papier zetten als het praten niet zo makkelijk verloopt.
Daarnaast bevindt zich een grote kast met allerlei boeken en spelletjes waarin iedereen kan lezen. Toch de cliënten van Emily, als ze vindt dat ze even een rustpauze hebben verdiend of als dit echt nodig blijkt te zijn tijdens een gesprek.
Tegenover de deur bevindt zich een groot raam. Links naast dit raam staat een groot, zwart bureau, met drie witte stoelen, eentje voor en eentje achter het bureau. Onder het raam, tegen de muur, staan nog een drietal andere stoelen.
Op het bureau staat een mooie lamp, die heel de kamer kan belichten, zonder verdere hulp van andere lampen. Het voordeel van deze lamp is dat je het licht kan dimmen als het wat te fel schijnt.
Het bureau heeft vier laden… In de bovenste lade zitten verschillende soorten schrijf- en tekengerief en mooi papier. In de lade daaronder steken een aantal testen waaruit Emily de diepste karakteristieken van een persoon te weten kan komen. Daarnaast bevinden zich in deze lade ook allerlei persoonlijke spullen van haar, zoals een aantal portretten van haar adoptieouders en biologische ouders. Die portretten verplaatst ze regelmatig naar de derde lade, opdat niemand ze kan stelen. Want als Emily één van deze portretten verliest, zou haar hele wereld ineenstorten.
In de derde lade, die echter een beveiliging bevat, bevinden zich allerlei dossiers van haar cliënten.
In de vierde lade, die zich echter aan de rechterkant van de stoel bevindt, in tegenstelling tot de andere drie, bevinden zich allerlei speciale boeken, zoals haar boeken over handoplegging, wat Emily vaak toepast bij gesprekken en die haar al heel veel en heel ver hebben geholpen bij sommige cliënten. In deze lade bevindt zich ook een poëzieboek, waarin Emily haar diepste gevoelens omschrijft in emotionele gedichten.

In deze knusse kamer, zat Emily net aan haar bureau. Ze opende de tweede lade en haalde de portretten eruit van haar biologische ouders. Sinds ze weet dat ze geadopteerd is, was Emily vastbesloten om haar biologische ouders te vinden. Ze heeft voorgevoelens dat haar ‘echte’ ouders nog steeds in leven zijn… En haar voorgevoelens hebben haar tot nu toe nog nooit bedrogen, dus zal dat dit keer ook niet het geval zijn…

Na even naar de portretten gekeken te hebben, besloot Emily haar vrije uurtje door te brengen in de bibliotheek. Ze liep haar kantoor uit, deed die op dubbel slot, en liep op haar gemak naar buiten en zocht de bibliotheek op.

((OOC:Emily naar De Tien Torens - De Bibliotheek.))

ckeetel

((Emily en Falko uit de Tien Torens- De Bibliotheek))

Bij de Ene....wat leken de gangen en de hallen in de Torens groot en donker en wat klonken de geluiden hol, in een gang stoven studenten hen voorbij en liet een haastige klerk een dik boekwerk vallen, het geluid was plomp en weerkaatste tegen de hoge muren. Falko schrok, draaide zich om naar de echo's van de klap. Toen hij besefte wat hij deed, maskeerde hij zijn angst snel achter verbeten trekken en een hand die langs zijn nek streek. Hopend dat de dokter het niet gezien had. Ze kwamen aan bij het kantoor. En Falko's hart klopte hem in zijn keel.

Ik ben niet meer gewond, er is niets met me aan de hand, wat kunt u nog doen?

Falko Wasselin, gezel van Torgal de Borenbouwer
Dat...dat geluid...achter ons
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Ze stonden voor haar kantoor. Emily keek de jongen rustig aan en glimlachte hem vriendelijk toe. Ze dacht even aan de eerste keer dat hij bij haar kwam, gestuurd door Torgal de Botenbouwer… Iets verschrikkelijks dat gebeurd was in het bijzijn van de nog jonge Falko.

Ze zag hoe hij nu twijfelde haar kantoor binnen te stappen.
“Rustig maar, Falko. Er gaat niets verschrikkelijks gebeuren hierbinnen, weet je. We gaan alleen praten, dat beloof ik je.”

Emily keek de jongen rustig en vriendelijk glimlachend aan. Ze legde een hand op zijn schouder en liet die daar even rusten terwijl ze verderging met praten. Emily praatte altijd op een rustige toon… altijd. Niets, maar werkelijk niets, kon haar van haar stuk brengen en ze zou ook nooit snel kwaad worden op iemand. En zeker niet op een cliënt…

“Je bent inderdaad niet meer gewond. Niet vanbuiten. Maar wel vanbinnen. Dat zie ik aan je, Falko. Of denk je dat ik je reacties net niet gezien heb? Je was de hele weg van de bibliotheek tot hier enorm zenuwachtig en je schrok verschrikkelijk van de echo’s van een vallend boek…”

Emily wachtte even voor ze verderging. Nog steeds rustte haar hand op de rechterschouder van de jongen. “Wat ik voor je kan doen, Falko, is met je praten. Niet meer en niet minder dan dat. Dit heb ik je bij ons eerste gesprek ook uitgelegd.”

“Weet je, Falko…” Ze twijfelde even voor ze verderging… “Als je niet zo gemakkelijk praat, kan ik een handoplegging met je doen. Maar alleen, en echt alleen op deze voorwaarde, als JIJ ermee akkoord gaat. Niet Torgal, niet iemand die gezag over je heeft, maar JIJ. Jij moet ermee akkoord gaan, anders mag ik handoplegging niet toepassen. En dat doe ik ook niet als jij het niet wilt.”

Emily zag het geschrokken gezicht van Falko toen ze over handoplegging begon. “Rustig maar, vandaag doen we dit niet. Je mag er zolang over nadenken als je zelf wilt. Vandaag gaan we niets anders doen dan even met elkaar praten, net zoals vorige keer, en als je wilt stoppen zeg je het me meteen, oké?” Ze glimlachte de jongen vriendelijk toe.

Emily stapte haar kantoor binnen, Falko zachtjes voortduwend tegen zijn schouder. Ondertussen bleef ze hem rustig toespreken. “Rustig maar, Falko, er gebeurt hier echt niets.”
Al snel had ze de jongen laten plaatsnemen in één van de comfortabele stoelen onder het raam. Emily liep weer naar de deur en deed die zachtjes toe. Daarna zocht ze wat papier en een potlood bijeen, nam haar dossier van Falko Wasselin erbij en ging naast hem zitten.
“Zo, Falko.” Begon ze met een glimlach. “Je zit in mijn kantoor. Is dit dan zo verschrikkelijk erg voor je, praten met een psychologe?” Ze keek de jongen vragend aan. “Het is mijn werk om naar jongeren en volwassenen met problemen te luisteren en hen proberen te helpen. Ik ben daarvoor opgeleid en ik heb beroepsgeheim. Wat maakt het dat je zo’n angst lijkt te hebben van me? Waarom sta je zo vijandig tegenover me? Want inderdaad, ook die blik van je heb ik opgevangen…”
Geduldig wacht Emily op een antwoord van de jongen…

ckeetel · Posted: Sun Feb 27, 2005 4:34 am Post subject: Het kantoor.

Falko zweeg betrapt, op zijn lip bijtend tot hij het vlees daaronder voelde knarsen, starend naar het witte papiertje met het kamernummer in zijn handen, klein, teer, dun en vierkant. Hij maakte het open, streek het glad in de palm van zijn hand, hij vouwde het dicht, open, dicht, open, totdat de scherpe vouwen de vezels zo zwaar beschadigden dat het velletje in tweeën begon te breken.

Buiten het hoge raam klonk het slordige klapwieken van een opgeschrokken duif, het grijze buitenlicht wierp de lange schaduwen van de bewegingen naar binnen toe. De gezel slikte.
Er waren zoveel redenen waarom hij het liefst op zou willen staan. De hele Toren der Waanzin stond mijlenver van hem vandaan, de Toren van de Dwazen en de Gestoorden. Hij was niet gek, maar vertel dat je vrienden 's, stel dat ze dit ter ore kregen, voor zich ziet hij dat gebaar van de vinger naar het hoofd al, nagewezen op de straat zoals de stadsgekken, wat een indruk maak je dan op Iliana, schone Iliana van de bovenwereld? Torgal had 'm iets anders met verantwoordelijkheid kunnen laten doen...het inkopen van hout, of vaten pek in de Aankele Haaie, de ondergrondse haven, het zou wel voorbijgaan, maar niet ...zoiets... Hij voelde zich verraden.

Boven alles was hij als de dood voor haar, voor Emily, voor de macht die ze had, een dokter van de Grote Tien Torens...voor wat ze naar boven kon halen en waar ze hem moederziel mee alleen kon laten.
Ze had tegen 'm gezegd dat hij kon stoppen wanneer hij wilde, de enige reden waarom hij nog steeds hier zat. Maar het bevreesde hem eveneens wat hij achter de gesloten deur tegenover hem zou vinden wanneer hij zou vertrekken...hoewel ze zojuist door diezelfde deur naar binnen waren gekomen.

Ik ben niet gek...
Falko probeerde uit alle macht overtuigend te klinken en de vreemde heesheid in zijn stem te onderdrukken.
Er was iets mis hier, gruwelijk mis, het licht begon te verdwijnen, de gesloten deur aan de andere kant leek de hele kamer naar zich toe te trekken.
En de ogen van de gezel fixeerden zich op de knop trwijl de seconden voorbij kropen en Falko kon niet meer wegkijken...het moment dat hij weg zou kijken zou de knop omgedraaid kunnen worden en dan was het hier...Een prop in zijn keel ontnam hem bijna zijn woorden.

Alleen...hou me alleen niet voor de gek, geen goochelkunsten, ik ben gewoon zo verrotte bang...wat doe je als iemand praat?

Falko Wisselin, gezel van Torgal Kraakwater, de botenbouwer
Dat...dat geluid...achter ons
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily zag hoe de jonge Falko zich ging richten op de knop van de deur van haar kantoor. “Zal ik de deur opendoen, Falko?” vroeg ze vriendelijk, hoewel ze heel goed wist dat hij schrik had dat dat … ding… achter de deur zou staan.

Toen ze zag hoe de jongen schrok van haar vraag, greep ze zijn handen vast, om te voorkomen dat hij weg zou lopen. Dit kon ze nu niet laten gebeuren. “Je bent bang van me.” Concludeerde ze.
“Falko…” Emily keek de jongen eerst even rustig aan voor ze verderging met praten. “Als je zo’n schrik van me hebt, schrik om hier te zitten en met mij te praten over wat er gebeurd is, hoe jij je nu voelt… Waarom zit je hier dan nog?”

Emily wilde Falko uit zijn tent lokken. Ze wist dat hij op een punt ging breken…

“Wat ik doe als iemand praat? Het enige logische dat ik kan doen, Falko, en dat is luisteren. Maar ik luister niet oppervlakkig, ik probeer zo goed mogelijk naar je te luisteren, zodat ik kan begrijpen wat er in jou omgaat. En wat ik nu hoor, Falko, is vooral angst.”

Emily’s stem klonk hard, die jongen moest beginnen praten. “Je bent niet gek, inderdaad… Maar als je zo blijft verdergaan, niet willen praten tegen me… Weet je wat je dan wordt? Niet gek, maar wel paranoïde, wist je dat? Dan ga je altijd en overal achtervolgd blijven door dat ding en je gaat overal schrik blijven hebben. Is het dat wat je wil, Falko?”

Weer klonk Emily’s stem harder dan normaal. Ze wilde de jongen geen schrik aanjagen, maar ze wilde wel dat hij zou beginnen praten… Rustig wachtte Emily nu op Falko’s reactie…

ckeetel · Posted: Tue Mar 01, 2005 12:14 am Post subject: De deurknop

Het zweet stond de jongen in zijn handen toen die van de psychologe om de zijne sloten en hem op zijn plaats hielden. De gezel moest slikken, de brok in zijn keel was verschrikkelijk zwaar en traag, zijn wijdopen ogen voelden droog en branderig aan, kleine, roder wordende adertjes begonnen zich af te tekenen tegen zijn oogwit.
De zwaar koperen deurknop glansde onverzettelijk terug aan de andere kant van de kamer in de bruine deur. Donker en ongenaakbaar scheen het hout ervan, half verscholen in de schaduwen tegenover hem, bleef het trekken aan zijn vermoeiender wordende ogen.

Paranowiede...hij proefde het woord, maar hij kende het niet, het klonk exotisch en gevaarlijk...
~Weet je wat je dan wordt? Niet gek, maar wel paranoïde, wist je dat? Dan ga je altijd en overal achtervolgd blijven door dat ding en je gaat overal schrik blijven hebben. Is het dat wat je wil, Falko?~
Paronowiede, hij wou het niet, hij wilde weer aan de slag, maar die vervloekte deur...

Het licht van het ene raam weerkaatste in het dwarrelende stof, te intens wit voor hem nu en zijn lichaam dwong hem onbewust te reageren. Het was hoorbaar hoe zijn wimpers over zijn uitgedroogde hoornvlies heengleden. Voor een moment verdwenen kamer en deur met een droge tik tegen de duisternis aan de achterkant van zijn oogleden.
Hees fluitend drukte een windvlaag uit de hoge gang stof en zand onder de deur omhoog, de kamer in.

Falko bleef als versteend zitten, star en wit weggetrokken, zwetend van angst zat hij naast de psychologe. Bij de Ene...hij had zijn ogen gesloten, bij de Ene, waarom moest hij net zijn ogen sluiten...nu kwam het hen halen...

Zijn grove, ruwe nagels groeven zich in de zitting van zijn stoel en klauwden diep in de muis van Emily's hand. Hij sprak verstikt...
Nee...Ik ben niet gek...niet paranowiede...ik wil niet dat het me achtervolgt, help me...laat...laat me niet alleen, het is die deur, het is achter de deur, ik sloot m'n ogen, het spijt me...'t kwam binnen... er was helemaal...niets meer...aan te doen...het spijt me...

Breed als hij was, met grove werkhanden, rukte Falko zich bruut los uit haar grip en zonk in elkaar tot hij niet meer leek dan een bevende kleine jongen, in fijne lijntjes gutste het zweet langs zijn nek naar beneden. Het was binnengekomen toen...en de werkplaats schudde op zijn grondvesten.

Heb ik u pijn gedaan?...Bij de Ene, het spijt me, ik weet...niet, hoe ik het moet vertellen...

Falko Wisselin, gezel van Torgal Kraakwater, de botenbouwer
Dat...dat geluid...achter ons
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

“Rustig, Falko. Je hebt me geen pijn gedaan, echt niet.” Emily keek de jongen rustig aan en glimlachte hem vriendelijk toe.
“En weet je, Falko… Ik laat je niet alleen, dat beloof ik je.”

Even bleef het stil tussen Emily en Falko… “Falko?”
Emily keek de jongen vragend aan. “Ik denk dat het beter is om even te stoppen voor vandaag… Ik laat je niet in de steek, Falko, absoluut niet. Maar jij hebt genoeg voor vandaag zie ik. Zullen we afspreken dat we volgende keer een handoplegging doen met je? Alléén als JIJ het wilt, oké? Anders niet. Wat denk je ervan?”

ckeetel · Posted: Tue Mar 01, 2005 1:52 pm Post subject:

Falko kwam tot rust, hij schaamde zich voor zijn reactie tegenover Emily, hij had zich gedragen als een kind en haar de stuipen op het lijf gejaagd, bij de Ene hij was geen geesteszieke. Het moment van de afspraak had hij met gemengde gevoeldens tegemoet gezien, alsof je naar de chirurgijn ging om een kies te laten trekken.
Thuis liet zijn moeder alle deuren open, omdat hij gek werd van gesloten deuren, en iedere keer had hij het idee dat hij zich aan had lopen stellen als een dwaas...
Falko kon eenvoudigweg niet uitleggen waarom het zo was, de angst die een gesloten deur hem inboezemde. Zijn vader had het tegen de zin van zijn moeder met hem willen uitproberen, Falko in een kamer op de rand van het bed laten zitten en de deur dichtgedaan, door de deur heen blijven praten, maar de gezel was panisch geworden.

Een handoplegging...hij wist niet precies wat het inhield, maar voor nu betekende het afstel en die adempauze had hij nodig...

Graag zei de jongen terwijl hij opstond, de ogen weer op de deur gefixeerd...Heel graag...wanneer moet ik terugkomen...en... hij likte langs zijn droog geworden lippen, Als u het niet erg vind...kunt u me naar buiten brengen, uit de Tien Torens?
Het was een smoes...hij liet doorschemeren dat hij de weg niet kende, maar het waren de deuren en het schaarser wordende licht van de schemering dat ze in duisternis begon te hullen.

Falko Wisselin, gezel van Torgal Kraakwater, de botenbouwer
Dat...dat geluid...achter ons
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

“Wat denk je van binnen 5 dagen? Ik denk dat je wel een pauze kan gebruiken na vandaag, is het niet?” Emily glimlachte de jongen vriendelijk toe.
“Natuurlijk breng ik je naar buiten, hier kan je gemakkelijk verdwalen, vind je ook niet?” ging Emily dan luchtig verder.

Emily bergde haar dossier van Falko op en deed die lade weer achter slot en grendel. “Kom je?” vroeg ze vriendelijk aan de jongen. Emily deed de deur zachtjes open en liet Falko eerst naar buiten stappen. Nadien deed ze de deur van haar kantoortje weer op slot. Ze glimlachte hem geruststellend en vriendelijk toe en liep dan, samen met hem naar buiten.

Ze nam afscheid van Falko, gaf hem een papiertje met de volgende afspraak op en liep dan rustig richting het Zeven-Pelgrims-Plein.

((Emily naar het Zeven-Pelgrims-Plein))

ckeetel · Posted: Tue Mar 01, 2005 3:44 pm Post subject: Uit de Toren der Waanzin

De jongen nam het papiertje van Emily in ontvangst en keek haar na terwijl ze in de opkomende nacht verdween richting de huizen van het Handelsgilde aan het Zeven Pelgrims Plein.
Hij huiverde, starend naar het briefje en daarna naar de Toren waar ze zojuist uitgekomen waren. De avondlucht was koel, maar voelde als een zegen. Hij had zich sinds het gebeurde in de werkplaats niet zo opgelucht gevoeld als nu...vijf dagen was een hele tijd, misschien was hij dan wel weer gewoon genezen, dan kon hij naar dokter Emily toegaan en bewijzen dat hij niet gek was... Torgal bewijzen dat hij niet gek was en weer werken aan de boten. Vijf dagen was een hele tijd...

Hij keerde zijn rug naar de hoge Duistere Toren toe en liep richting het Gannon, om te verdwijnen in het Duistere District.

((Falko nuttigt zijn avondmaal, samen met zijn ouders, spreekt over het bezoek bij dokter Emily, maar haalt de gebeurtenissen daar uit schaamte niet aan, dobbelt een potje met zijn pa, die nog steeds broedt op een eenvoudige oplossing om zijn zoon te helpen))

Falko Wisselin, gezel van Torgal Kraakwater de botenbouwer
Dat...dat geluid...achter ons
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

(Emily van haar huisje naar haar kantoortje (hier dus))

Emily deed haar kantoortje van het slot, ging binnen en deed de deur achter zich toe. Binnen een kwartiertje zou Falko Wasselin komen, voor een handoplegging, en Emily wilde zich mentaal voorbereiden.

Zo'n handoplegging kostte haar veel energie en ze was er soms dagen doodziek van. Maar het was het waard, als ze op die manier cliënten kon helpen, toch? Emily vond van wel...

Nadat ze de deur had toegedaan, ging ze achter haar bureau zitten en nam nog een keer het dossier van Falko door. Zo'n jonge jongen en al zoiets meegemaakt hebben, dat vond Emily verschrikkelijk. Ze was blij dat Torgal de Botenbouwer deze jongen naar haar had gestuurd en niet meteen opgegeven had voor een hersenoperatie of nog zoiets verschrikkelijks. Praten helpt goed, was Emily's mening, en dat had ze al bewezen bij andere cliënten.

Maar goed... Nu wachtte ze alleen op Falko Wasselin...

Terwijl ze wachtte, gingen haar gedachten terug naar een paar avonden ervoor... De avond dat Kilirian Avondrood haar naar huis had gebracht... Ze vond hem een heerlijke man, zalig om mee te praten... En hij luisterde ook echt. Hij ging zelfs de namen van haar biologische ouders opzoeken voor haar! Dat kon ze hem onmogelijk met geld terugbetalen, zo waardevol vond ze alles wat van haar biologische ouders was of is...

Plots werd Emily opgeschrikt door geklop op de deur. Falko Wasselin was aangekomen...

"Binnen"!

ckeetel · Posted: Sun Apr 24, 2005 4:34 pm Post subject: Het vermoeden....

Falko's hand omsloot bevend de knop, de leerling-botenbouwer slikte wat weg en opende toen de deur. Enkele dagen waren voorbij gegaan, maar de ruimte die hij zag leek veranderd in zijn vermoeide ogen terwijl hij, draaiend met de muts in zijn aarzelende handen, kort tegen de deurpost leunde.
Het licht uit de hoge ramen trilde en een hoog, monotoon geluid scheurde de stilte in zijn hoofd. De meer duistere kanten van de kamer leken in de hoeken van zijn zichtsveld vormen aan te nemen, die schielijk wegvluchtten zodra hij zijn ogen erop wilde vestigen. Hij was hier weer, nadat hij de vorige keer pijnlijk herinnerd werd aan dat ene voorval, met die ene verschrikking die de werkplaats van de werf binnenviel....

Torgal Kraakwater, de botenbouwer, had hem naar huis gestuurd met de opdracht naar deze vrouw te gaan. Falko had zich daarover verraden gevoeld, zo verschrikkelijk verraden....het was waar...er waren enkele dingen niet goed gegaan op de werf, maar Falko was allerminst gek...en hier was hij weer.... bij de psychologe. Ze had gezegd dat ze alleen ging praten, dat hij een handoplegging kreeg alleen als hij ermee instemde, het klonk veilig en oprecht toen.
De dagen en de nachten waren traag als stroop voorbijgekropen en ieder slapeloos uur had hij op de gebeurtenissen gebroedt en was hij er sterker van overtuigd geraakt...
Emily en Torgal speelden onder één hoedje, de botenbouwer wilde hem weg hebben, waarom wist hij nog niet, maar er moest een goede reden zijn... wellicht iets met dat monster, had hij niet van Torgal gehoord dat de botenbouwer immers een broer was van zo'n verdoemde zwarte magister? Misschien wist Falko teveel, misschien wilde ze weten hoeveel hij wist...

Hij moest echter niets laten merken, er waren genoeg verhalen van de gekken in hun cellen in de Toren der Waanzin, de laatste plaats waar hij terecht wilde komen. En zij kon hem daarheen sturen...
Hij vermande zich en vestigde zijn ogen op de psychologe.

Er...er was een afspraak gemaakt, een paar dagen geleden... weet u nog? U zei iets over een handoplegging, hoe ...hoe is dat?

Falko Wasselin, gezel van Torgal Kraakwater, de botenbouwer
Bij de Ene, hoe kom ik uit deze val?
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

"Falko." glimlachte Emily vriendelijk. "Ga eerst even zitten. Hoe gaat het nu met je?" vroeg ze, met een geruststellende blik in haar ogen.

"Vorige keer hebben we het inderdaad even gehad over een handoplegging, dat klopt. Maar Falko... Je moet weten dat ik dat alleen toepas met jouw uitzonderlijke toestemming."
Emily legde zodanig de nadruk op het woord 'moet', zodat ze Falko het gevoel probeerde te geven dat hij, en hij alleen, hierover moest beslissen en dat zij, Emily, daar rekening mee hield.

"Wat een handoplegging inhoudt is het volgende.
Wij gaan gewoon praten, over hetgene wat jou dwars zit. En je gaat me niet zeggen dat er niets scheelt met je, Falko, want ik zie aan je, aan jou en aan je manier van doen, dat er wèl wat is. Dat weet jij evengoed als ik, Falko.
Goed... Tijdens ons gesprek geef jij aan wanneer je er klaar voor bent. En dan is het eenvoudig, he. We nemen elkaar bij de hand vast en jij MOET je openstellen voor me, Falko. Dat MOET je doen, anders kan ik onmogelijk beelden doorkrijgen van wat er in jouw hoofd omgaat. Begrijp je me, Falko? Hierin moet je me vertrouwen."

Emily wachtte even voor ze verder ging.

"Als jij voelt dat dit niet goed zit, als je voelt dat het gesprek niet goed verloopt, ga dan niet zeggen of aangeven dat je er klaar voor bent, voor een handoplegging, oké? Het geeft niet als het niet gaat. Ik ga daar niet kwaad of teleurgesteld om worden. Ga jij ook niet kwaad worden op jezelf, Falko. Iemand vertrouwen kost tijd en energie en vermits wij elkaar nog maar 2 keer echt gesproken hebben, verwacht ik niet dat je me zo plots gaat vertrouwen. Oké? Wat denk je ervan, Falko? Klinkt dit alles een beetje goed voor je of is er iets nog onduidelijk of wat anders? Zeg het me, Falko, zeg het me als er wat scheelt tussen ons. Ik wil je heel graag helpen, maar dan moet je me wel toelaten..."

Emily keek de jongen geruststellend en wat glimlachend aan, wachtend op zijn reactie.

ckeetel · Posted: Thu May 05, 2005 1:09 pm Post subject:

De pet wordt samengedrukt tussen Falko's handen. Al die dagen en nachten heeft hij de voorvallen en dit bezoek overdacht... en hij had zijn eigen conclusies getrokken. Een samenzwering tussen Torgal en dokter Emily...

Maar er leek weinig meer van die verdenkingen over te blijven na haar woorden, het was in één enkele keer zo anders dan dat hij zich had voorgesteld, hier, in het kantoor.. van de pyscho... psychologo... psychologe.
Haar stem klonk rationeel, zalvend en rustgevend, hij hoefde zich geen zorgen te maken, er was niets aan de hand, ze zou hem helpen terug te keren na de werf en Torgal zou hem verwelkomen en bij een kop koffie een bouwtekening voorleggen die ze zouden bespreken...zoals voorheen, voordat het monster kwam...
Torgal is de broer van een monster het zong rond in zijn brein...
Medarion heet het monster en het monster heeft een broer....

Falko trilde op zijn benen.
Haar woorden waren geruststellend, wellicht had hij het bij het verkeerde eind, was ze te vertrouwen en was dit geen masker van haar waarachter de werkelijke reden school...
Torgal is de broer van een monster, het zong rond in zijn brein...
Medarion heet het monster en het monster heeft een broer....

Ze was het enige middel om weer terug te keren naar de werf...hij had geen enkel idee wat ze van hem wilden horen, het was niet dat hij haar een rad voor ogen wilde draaien, maar hij kende haar doel niet en hij wilde gewoon verschrikkelijk graag aan de slag. Wat ze ook wilde horen...als hij maar gewoon weer kon werken...

We gaan praten, echode de gezel haar woorden terwijl hij in dezelfde stoel als de vorige keer ging zitten, m...misschien is er inderdaad iets mis...ik heb slecht geslapen ziet u... Hij glimlachte naar Emily, met een bleek gezicht en donker omrande ogen.
En dan een handoplegging...als ik er klaar voor ben

Eerst praten...waar moet ik beginnen doker Emily?

Falko Wasselin, leerling-botenbouwer
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily glimlachte zachtjes terug naar Falko.

"Misschien kan je eerst beginnen met mij geen dokter te noemen." glimlachte ze hartelijk. "Zeg maar gewoon Emily."

Hierna werd Emily echter weer doodserieus...

"Die ene avond, Falko... Wat was je aan het doen voor dat monster kwam?" vroeg ze, met een vriendelijke blik in haar ogen, doch met een stem die je niet kan negeren.

"Probeer je die ene avond zo goed mogelijk voor je te halen, Falko..."