Raganorck

[The Chameleon of Yuzes]

Okay, dit was vreemd... Het wezen was verdwenen in het niets... alsof de duisternis hem opgeslokt zou hebben als een dief die een fortuin van goudstukken voor het oprapen heeft...

Dit wezen was nog bijzonderder en mysterieuzer dan de kameleon gedacht had. Dit was niet zomaar een wezen van vlees en bloed, groter nog, was dit wezen wel van vlees, bloed en botten? het leek wel of dit wezen onzichtbaar kon worden?
hij of zij kan zo snel voortbewegen zonder dat andere het zagen of opmerkten.. maar de winter voel nogsteeds de aanwezigheid van het wezen.

Het belangrijkste was nu de achterliggende betekenis.. Zou Yuzes dit wezen gestuurt hebben met een doel? misschien om meester dief en moordenaar te berichten over hun mede aanhanger.. of...
zou het kunnen dat dit wezen het bewijs was dat er meer is in Raganorck?
Een kracht die hen nog niet was opgevallen.. Het boek, zou alles in verband staan? het verband die Yuzes me nu duidelijk wilt maken?

De vele vragen en theoriën vulde het hoofd van de Winter met stemmen. Snel sloeg ze haar hand op de houten plank met varkensharen.
"en nu is het afgelopen" mompeld ze zacht tegen zichzelf en de vele stemmen.
Het was allemaal bijzaak voor nu, het belangrijkste is dat ze hier heelhuids uitkomt met de kameleon en dan kon de kameleon gerust tegen haar mede aanhangers het hele verhaal vertellen met alle bevindingen.
Eindelijk eens achter het boek aan! en meer te weten te komen over dit wezen of Yuzes zijn bedoeling..

De cipierster liep net weg, mooi. Eens kijken.. de waterspuwers, water, veel water, vies water.. voeten, vele vieze voeten.. daar was het! er liep een diep en groot gat af in het bassin, een oud roestig rooster erin gemetseld, maar wat spijlen waren zichtbaar los uit het gemetselde steen.
Groot genoeg in iedergeval. Als ze haar vrienden kon laten weten hoe haar positie was konden ze van beide kanten bezig met een ontsnappingspoging!
Overal liep water, zelfs vanuit de muren en de smerige lucht van het water veraade dat onder de vloer het riool moest lopen waar het water in weg stroomde.. door alle stelsels en gangen.. waar smerige ratten in voortwoonden.. naar het licht, het licht van de buitenlucht.
De rioolen waren het perfecte antwoord voor haar ontsnapping.
maar eerst..

Vrouwe de Winter grijpte snel naar de verbrokkelde grauwgroene scheep en legde het in het water, perfect, het blijft drijven. Ze haalde het stuk zeep opnieuw uit het water en legde het neer, langzaam bracht ze haar handen naar haar zak waar ze een oud nog droog papiertje uit haalde..
De Raganorckse krant, nooit geweten dat dat ding zo handig kon zijn, het koste me een vlinke zilverstuk, maar het kan leiden tot mijn redding!
Zonder enige tijd te verliezen pakte ze de houten versplinterde borstel en schaaft ermee over haar pols vlak bij de ketens die een vlinks snee op haar pols maakte en een donkerrode vloeistof vloeide eruit voort.

De weerspiegeling in het water liet zien dat niemand, geen wachter, geen gevangende haar ook maar een blik waardig gunde en greep daarmee de kans de griffioenveer van haar hoed te halen en begon het bloed als donkerrode inkt te gebruiken om een bericht te schrijven op de raganorckse krant in de taal die ze sinds begin af aan had geleerd.
Het duurde zeker een vlink moment voordat het zou drogen, maar het was gelukt..

Maar hoe moest ze zorgen dat het bericht niet uitgewist zou worden door de smerige waters van de riolen?? dat was onmogelijk, ze had niks bij de hand.. Winter vloekte zachtjes bij het idee.
_________________
Yuzes...

[The Chameleon of Yuzes]

“Als dat de Winter niet is… moet jij niet eens opschieten met dat boenen?! Dit is toch geen plek voor een verwend adel nest als jij?? Weet je, laat die zachte handjes van jou maar eens snel schrobbewegingen maken, laat ze maar es voelen wat werk nou echt is! Iets waar jij vast nog nooit van gehoord heeft” klinkt er plots een rauwe stem naast haar. Een vreselijke nare afgetakelde stem van een nog vreselijker persoon die eraan vast zat. Het was 1 van de oudere keukendiensthulp van een herberg hier in Raganorck, een harde werkster die het gevang en de kerkers werd verbannen door de harde hand van de Winter. Had ze haar keukens maar schoon moeten houden!

Het hart van de winter klopte in haar keel en moest snel wegduiken om een dreun te voorkomen waardoor een stuk van haar jasje scheurde door een roestige spijl in de muur.
“Hou je kop mens! Ik wil hier in rust kunnen werken!! Kreng dat je altijd geweest bent!” klinkt plots een stem achter de keukendienst hulp van een vors gebouwde man die duidelijk aan het aftaaien was door de kerkers. De twee gingin in discussie en opnieuw was er een woordenvloed van rauwe scheldwoorden te horen.

“Niet dit jasje! Bij Yuzes!” riep ze luid en wierp zich over de gerafelde stof, voorzichtig proberend de stof af te scheuren. Maar dit is het.. Het jasje, het speciale stoffen jasje van die magiër, dezelfde die haar de hoed gaf.. dit was de oplossing, de stof was magisch verwerkt geweest en is nu wel duizenden zilverstukken waard. Nogmaals vloekte ze zacht waarna ze snel de Raganorckse krant in het stof wikkelde. Het was duur, maar het was ook magisch bewerkt, dus ook waterdicht grinnikte ze in zichzelf.
Nu nog vastbinden met een aantal van mijn stugste haren, en.. De krant die ze nu in het stof gewikkeld had maakte ze vast aan het stuk zeep en haar fase 1 van haar plan was gereed.

De Winter haar polsen en enkels waren stukke gladder en minder gezwollen dan in haar cel en met het gladde zeepwater was het een koud kunstje van die verdoemde ketens af te komen.
Het was even wringen, maar het lukte, ze maakte zich los en liep snel naar het afvoergat met de versleten spijlen en liet de zeep met haar plan in het water vallen die door de spijlen wegvaart het riool in.
Er was geen bewaker te bekennen, maar ze moest snel zijn.
“Wie mij de uitgang van deze kerkers kan tonen zal een rijk man worden” riep ze met een uitdagende blik naar de gevangene toe en liep langzaam weer terug naar haar plek waar ze opnieuw in de ketens gleed.

“pijn die mij verlichting zal brengen en die jij nog jaren voort zal voelen door mijn toorn” grijnste ze vals naar de keukenmeid en begon aan het poetsen van de smerige nappen en linnen. Het gegrom en gekrijs van de keukenmeid was diep in haar keel te horen dat ze de Winter wel de nek om kon draaien met wat zij haar toesprak en haar had aangedaan.
_________________
Yuzes...

[Uriel]

Hij schudde zijn hoofd. Het hielp een beetje. Er was nu minder water. Hij mocht niet meer kijken van zichzelf. Nieuwsgierigheid had hem al eerder in problemen gebracht. Hij keek langs de muur omhoog met zijn grote lichtgevoelige ogen en zag een aantal kiertjes en gleuven in de muur. Langzaam begon hij aan zijn lange weg terug omhoog. Weg van de kerkers en de vreemde menswezens die elkaar in ijzer vingen.

Halverwege sloot hij zijn ogen en hoorde hij op de achtergrond van zijn gehoor de stem van de grote glimmende zwarte. Hij had de steen losgelaten, maar had de steen hem ook losgelaten? Verbaasd knipperde hij met zijn ogen en veranderde van richting. Zijwaarts ging het. Op weg naar waar de stroom door een rooster uit zou komen bij een andere stroom en via die stroom boven de grond. Waarom wist hij niet en het kon hem ook weinig schelen. De grote zwarte zei dat het goed was...