Raganorck

[The Chameleon of Yuzes]

Opnieuw klonk er een harde ego door de kelder waar de koude kerkers zich bevonden, diep in het kasteel. Het waren voetstappen, niet zomaar voetstappen, maar die van de plaatselijke stadswacht.
Macheerend liepen 5 stadswacht, de hoofd van de wacht, de heer Walefrid Nachstorm door de gangen van de koude kerkers, langs de stenen muren en cellen.

In het midden van het gezelschap geboeid en wel liep een vrouw. Adel? zou best kunnen, ze was gekleed in een zwarte cloak met een blauwe binnenvoering. Haar lang donker blonde haren vielen op haar schouders die onder een rijk bekleede bruine hoed kwam met een lange veer der gryfioenen, ooit bemachtigt van een magister.
Als je goed keek glinsterde er een symbool om haar nek. een ketting met een vreemd symbool. Nu wel bekend onder het volk.
Het teken van de officieele inspectiegilde der Raganorck.
Het was Vrouwe de Winter.

Rustig liep de vrouwe mee, haar ogen neergeslagen naar de koude stenen die de grond voorstelde.
Plots stonden ze stil en de vrouwe keek op met een zucht. De koude glinsterende tralies glimden haar al tegemoed. Nou ja.. glinsterend, het waren oude kerkers, niemand zou ook maar 1 vinger durfen uittesteken dit schoon te maken en niemand zou zo dom zijn daar aan te denken.
Smerig, oud, stof en viezigheid. Ketens hangend tegen de muren.

De vrouwe werd naar haar cel begeleid en zonder de boeien ook maar los te maken sloot de ijzeren deur opnieuw.
"Ik beveel jullie me los te laten!!! Dit is een misverstand!!! Als Opheilia hiervan hoort zullen jullie ervan lusten! Ik zal jullie op staande voet ontslaan!"
Met een pittige blik keek ze naar Walefrid

"Ook al mag je een nachtstorm zijn! Ik zal er alles voor doen om jou adelpositie te breken bij de koningin!"
Er klonk gelach... het eerdere gelach dat ze al te horen kreeg voor haar arrestatie in de straten.. de lach van Walefrid. "ik kan u allemaal laten ontslaan" had ze tegen hen gezegt waarop Walefrid lachend antwoorde dat hij een nachtstorm is en hij MIJ kon laten ontslaan.

Met een zucht kalmeerde ze wanneer de stadswacht onder leiding van Walefrid de koude kerkers verlieten. Vast opzoek naar een volgend slachtoffer...

Dit bleek later de kaartspeler te zijn waar Walefrid tegen had gespeeld om een of andere vrouw.. wat maakt het ook uit?

((Ooc: dit verhaal is het vervolg van de Raganorcklarp, zie TOEKOMSTIGE reactie Danielle; Het Duistere Districht; de steeg))
Het Duistere District;
_________________
Yuzes...

[The Chameleon of Yuzes]

De winter keek om haar heen.. de koude kerkers.. ze kreeg al de rillingen.
De boeien om haar polsen begonnen steeds meer pijn te doen en onder de ijzeren dingen kwam al een rode pols te voorschijn.

Hier moest ze dan al die tijd blijven wachten tot alles duidelijk zou worden.
Duidelijkheid van het misverstand! en die vervloekte nachtstorm zal zijn onschuld en excuses moeten bewijzen voor mijn voeten! Hij zal zich verontschuldigen tegenover het hoofd der inspectiegilde Raganorck!
even bromde ze zacht in zichzelf.. hoelang ging dit wel niet duren.. er waren al 2 minuten voorbij gegaan!!

Na een diepe zucht liet ze zich tegen de muur aanvallen en leunde er zacht tegen, haar ogen sluit ze even. Terug denkend aan de eerdere dag.

Een heerlijke dag in Raganock zoals altijd, de heerlijke geur van de tavernes die je al tegemoet kwamen stromen. Owja, de herberg "Den Groene Acker" ik stapte binnen voor de opnieuw weekelijkse inspectie.
Waar ik altijd wel heb zitten te genieten van het heerlijke gratis eten dat mij altijd aangeboden werd. tot grote schrik van een ongedierte op tafel heb ik tot mijn grote spijt een boete moeten uitschrijven. Helaas was ik dat...

... dat vervloekte bevel kwijt! Mijn orgineel document! mijn verblijfspapieren en officieel document van Opheilia Nachtstorm persoonlijk! waar duidelijk mij toestemming was verschat inspectie te houden in geheel Raganorck.

Ja.. en dat is ook gelijk de reden... de reden dat ik.. Na laat maar..
Waarom heb ik toch ooit die valse documenten aangenomen?
dan.. dan zat ik hier nu niet!!
het was een groot misverstand!!

Tijdens een verblijfspapieren controle gebeurde het... Vanwege al die nieuwkomelingen zonder papieren.. ze.. ze beweerde dat de papieren vals waren!!! ow..

Ik kon onmogelijk opnieuw mijn reisafleggen voor een audiencie met de koningin om te vragen naar nieuw document! dan zou ik voor gek staan!
hmm.. dit was de beste manier tot ik hier belande..

en dan nog de stomme fout dat ik de heer walefrid wou ontslaan.. mijn koppigheid dan ook.. hoe moest ik nou weten dat dit DE Walefrid Nachtstorm was??

haar gedachtes vlogen van de lange rails der verhalen af en haar ogen gingen weer open. Starend naar de kale koude muren.
_________________
Yuzes...

[The Chameleon of Yuzes]

"Waarom duurt het toch zo lang!" riep de Winter, langzaam vallend op haar knieën op de smerige stoffige stenen vloer. "Aggrr, er is nu al.. ja.. wat zal het zijn? toch zeker wel een halve dag verstreken!! de zon is alweer opgekomen! Ik voel de warmte me al tegemoet komen stromen!!"

"Waar haalt ze het vandaan? Het lijkt wel of ze gek begint te worden."
In de hoek zit een gedaante die even met zijn ogen rolt, de cloak om het koude lichaam gewikkeld. Kouwkleunend en zacht blauw gekleurt van de kou. vel groene ogen een rood neergeslagen haar vallen vel af tegen de verkleunde huid. De scherpe nagels die zich afzetten tegen de ijzige muur maakt een akelig scherp geluid.

"Waar heb jij het nou over?? Het is vast al dag! voel je die warmte niet dan?
Kijk die heerlijke zon eens!" Wijzend naar een kale stenen muur met haar ogen streng gericht op de ineengedoken persoon.

"Kijk goed mens! Het is een kale muur! geen open gat dat maar 1 teken weergeeft van de buitenwereld! Besef het! je bent niet voor niks in de koude kerkers!" de kameleon lacht even.

"Kijk de grond nou eens? Stoffig, smerig.. perfect voor misdadigers.. Goedgekeurt en zonder boete zou de koningsfamilie ervan af komen..
Maar waarom ben ik er dan?? Ik zou ze een boete moeten geven vanwege het houden van ongewenste onschuldige mij!" prevelde de Winter voor zich uit..

"hahhaha je word gek he?" zegt plotseling uit het niets een vrouw die lezend in haar denkbeeldige boek heen en weer loopt door de koude cel. "Teminste, volgens dit boek en mijn theorien betekend het dat je toch echt gek begint te worden vrouwe de Winter.. ik bedoel... de symptonen!!wij bestaat toch ook niet?? Tegen wie praat u dan?"

Even keek de vrouwe beangstigend naar de plek waar de filosofe stond..
Verdwenen.. niemand, maar dan ook nergens een plek waar de filosofe gebleven zou kunnen zijn.. Had ze het .. Nee!! Ze werd niet gek!!
Snel vlogen haar ogen naar de gedaante die op de vloer ineen was gedoken.
Niemand.... leegte.... kou...

De vrouwe sloeg haar handen om de koude tralies heen.
"Jullie worden bedankt.. Nu verzetten jullie zich tegen mij... Oew als ik die Nachtstorm in handen krijg.." grommend keek de vrouwe de hal in, naar de andere cellen. Iemand? een karakter.. een personage.. iemand! desnoods een rat! een levende!

Het zou eens tijd worden.. Waar blijven ze nou? zuchtend en steunend keek de kameleon voor zich uit.
_________________
Yuzes...

[ckeetel]

De silte sneert door de vrijwel in duisternis gehulde gangen, op een enkele plaats verlicht door een zacht knetterende fakkel waarvan de walmende vlam een roetvlek boven tegen het plafon heeft afgezet. De dansende schaduwen lijken een eigen leven te leiden, een vreemd, gekmakend spel, evenals het idee dat de duisternis dikker is hier beneden, kouder en verstikkender dan de Ragnorckse nachten.
Dan rijst er in de verte een zacht geroezemoes, overstemd door kreten, gevolgd door het geluid van ratelende kettingen. Naderbij komt het geroezemoes, een weeïge, naar verbrand brood stinkende geur, gevolgd door het geklap van hout en barse vrouwenstemmen. Dan wordt een sloffende gevangene zichtbaar, met ketenen aan haar benige polsen. Ze duwt een kar voort met een ketel, naast haar loopt gedwee een tweede.
Het zouden zusters kunnen zijn...het lange, kastanjebruine haar van beiden is in een staart gevlochten, de botten steken bijna door de matte, grijze huid heen.
Zwijgend, op de voet gevolgd door twee bewaaksters, opent ze het deksel van de pan en schept ze een houten nap vol met de weeïge, slappe soep.

Dan wordt er een klein luikje met een platform onderin de deur ontsloten en schuift de onbekende vrouw de nap, afgedekt met een homp droog brood en een houten mok met water naar binnen toe. Haar stem is toonloos.

Soep vandaag, een gift van de Ene, de Ene zij geëerd

Gedetineerde, vrouw 256
In hechtenis wegens ernsige Godslastering en lidmaatschap van een verboden Godsdienst, danwel deelname aan een afvallige sekte
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[The Chameleon of Yuzes]

Eindelijk was een heilige rust teruggekeerd in de gedachtes van vrouwe de Winter. Geen stem in haar hoofd durfde zijn mond open te trekken, maar in stilte afwachtend op wat de duisternis haar zou brengen.
Het zachte geluid van dobbelstenen die vielen kon je horen weergalmen door het gangpad, weerkaatsend tegen de ijs koude muren van de kerkers.
De vieze geur van pies, angst en dood die door de verdoemde kerkers huisde overheerste de stemming in de cellen.

Stilte.. geen geluid die door de kerkers huist, op de enkele geluiden van ketens na die slepen over de stenen vloer of het zacht gelach van de wacht met hun verveelde uitdrukkingen, zich opbeurend met een dobbeltje hier en een dobbeltje daar..
De gevangende zijn verdooft van de stilte. Alsof je als jong kind geboren word met de vloek van doofheid.. Niks is er te horen, de kleinste geluiden vallen op, niks blijft ongemerkt.. het leven en het gehoor van een gevangende.. je zal het nooit snappen tot je het zelf meemaakt..

Knars, piep, slof, tingel, wapper... knars, piep, slof, tingel, wapper...
De geluidsbarriere lijkt te doorbreken. Alsof een olifant de stilte doorbreekt en de kerkers komt binnenstormen. Een normaal en niet al te luid geluid voor de mensen in de buitenwereld die nu vredig in een zonnetje kunnen dwalen door de districten en genieten van de heerlijke tafeerne..

Het geluid laat een helse pijn opkomen die weergalmt door de oren..
als nagels die over een stuk metaal schrapen.
Het geknars van de vele tanden waar het speeksel uit de mond kwijlend op de grond laat vangen bij het zien van het eten. En wat voor eten!!
Voor de gevangende iets.. hemels.. iets wat onbegrijpelijk is voor de buitenwereld.. Eigenlijk zou iemand hier een boek over moeten schrijven hoe de tijden en het leven van een crimineel verlopen.. Zullen veel mensen afschrikken het beroep te gaan beoefenen grinnikt de kameleon bij de gedachte. denkend aan de filosofe.

Het gepiep van de oude versleten, veroeste wieltjes van een karretje die vooruit geduwt word door twee benige polsen waar het getingel van ketens te horen is. De persoon sloft over de tegels, teken van versletenheid en moeheid. Ze heeft het vast al jaren gedaan! tot slot het gewapper van de vlammen die tot het plavond aan reiken..

Zie je wel... toch licht! verlichting!! je verlichting is er!!
Plots schrikt de winter uit haar trans en kijkt op.
Voor haar cel stond een mager scharminkel van een tweeling. houten nap, oud stinkend brood uitdelend aan de gevangende..
HOE BELACHELIJK! MIJ! VROUWE DE WINTER een nap met weeïge soep en oud brood aanbieden voor maaltijd!?!

Ze blijft rustig en luisterd naar het geluid, blijkbaar had het mager scharminkele meisje nog een stem.
"Soep vandaag, een gift van de Ene, de Ene zij geëerd " was duidelijk te horen uit het stemgeluid..
Dit was inderdaad haar verlichting, haar redding. met een glimlach keek ze het meisje vrolijk aan.

"Dank u wel voor deze heerlijke maaltijd vrouwe, de ene zij geëerd! zij die het pad voor ons komt verlichten in deze akelige donkere en koude plek!"
Dankbaar neemt de vrouwe het eten aan en neemt een hap van het brood die ze heerlijk blijkt te vinden.
"Weet u dames van de wacht? die polsen zien er nou niet echt wat je zegt goed gevoed uit. Die twee magere scharminkels lijken wel of ze elk moment kunnen instorten.. "

De gelovige keek naar de twee bewaaksters.
"Wees een goede gelovige en laat mij als mede gelovige me ontvermen over de taak van deze jonge dames? dan kunnen deze twee hun rust en leven terug in hun aderen laten stromen terwijl ze hun straf uitzitten, zeg nou zelf, met een goed sterk gebouwde vrouw als ik met verstand van dit soort zaken en de boodschap die de ene wilt overbrengen over het volk van de koude kerkers kan ik deze functie toch veel beter volbrengen? Met mijn krachten kan het eten veel sneller verspreid worden en hebben jullie dames van de wacht minder werk en meer tijd voor meer nutterige zaken! met deze snelheid zijn jullie over een week nog niet klaar met eten rondsjouwen!"
Ondertussen een hap nemend van de soep.

rustig en relaxt neemt de vrouwe haar positie weer in als gevangende en eet verder van het eten. afwachtend op de reactie van de wacht.

Intussen verbergend hoe smerig ze het eten daadwerkelijk vind.
_________________
Yuzes...

[ckeetel]

Het is guur en koud in de kerkers, dik walmt het vocht van de soep in de ketel en gedetineerde 256, zo genoemd naar het celnummer waar ze haar straf uitzit, maakt aanstalten de deksel op de pan te leggen terwijl de Gevangenisbewaarsters met elkaar overleggen, beiden gepokte en gemazelde vrouwen in de Kerkers, hard en onverbiddelijk geworden voor welke smeekbede dan ook. Maar kennelijk lijken de woorden van Vrouwe de Winter doel te raken.
Eén van de gewapende cipiersters, neemt een boekje, gestoken in haar riem erbij en haar vingers glijden langs de namen, op gedempte toon praat ze met de andere af en toe in de richting van de gevangen Yuzes-aanhangster knikkend, een zachte kreet van ongeloof en 'Walefrid' is hoorbaar. Weer overleggen ze verder en lijken dan een besluit te nemen, die gevangene 256 op lijkt te vangen.

Zwarte vuren van haat branden ineens in de diepliggende oogkassen van gevangene 256, als ze woest sist, de houten lepel met de gloeiend hete broodsoep uit de ketel haalt en naar Vrouwe de Winter slingert, haar worp mist snelheid, want ze is sterk vermagerd, de lepel klettert tegen de tralies.
Voordat de cipiersters kunnen reageren klemt de uitgemergelde vrouw zich ziedend van woede aan de celdeur, haar armen naar binnen klauwend.

Vuil wijf! krijst ze, Mij mijn baantje afpikken, kom hier smerige huichelaar, laffe trut, durf het nog een keer te zeggen, stinkende Ene-aanhanger! Laat me jouw ogen uitkrabben! Ik wil jouw ogen!!!

Volledig buiten haarzelf, met schuimende lippen, krijst en gilt ze, krassen haar nagels tegen het staal, terwijl een bewaakster haar van achteren pakt en haar armen op de rug probeert te draaien. De houten lepel ligt half tegen de tralies.

Gedetineerde, vrouw 256
In hechtenis wegens ernsige Godslastering en lidmaatschap van een verboden Godsdienst, danwel deelname aan een afvallige sekte
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[ckeetel]

De andere gevangene, die zo sterk lijkt op de woedende vrouw, lijkt gelaten te staren naar de kar die ze vasthoudt, het licht van de fakkel verbergt grotendeels haar naar beneden gebogen hoofd. Ze lijkt murw en zo van de wereld dat geen enkele reactie zichtbaar is op de woedende furie in de handen van de vrouwelijke cipier.

Haar benen lijken licht te trillen, alsof ze er onvast op staat, wachtend op een bevel of een duw, om de kar weer in beweging te zetten. De kettingen om haar polsen bewogen nauwelijks toen de lepel uit de soep werd gehaald en naar de cellen werd gegooid. Alleen het klotsen van de misselijkmakende broodsoep verstoorde haar evenwicht, waardoor ze beurtelings van de ene op de andere been leunde.

Gedetineerde, vrouw 255
Veroordeeld om dezelfde redenen als gedetineerde, vrouw 256. Onschuldig vastgezet, maar probeer de eeneiïge tweeling maar 's uit elkaar te houden leken de aanklagers van toen gedacht te hebben...of is het vrouw 256?
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[The Chameleon of Yuzes]

De Winter kijkt met medelijden naar de zwake vrouw terwijl ze leunt tegen de smerige kerkermuur van haar cel.
De soeplepel was nauwelijks terug in de ketel gelegt of de lepel vloog met grote snelheid door de lucht. Spetters van weeige soep vliegen van de lepel af in het rond, de lucht in en raakt de brandende toorts die bijna uitwakkerd.
Voor een moment lijkt een deel van de kerker gehult te zijn in een zware deken van duisternis. De lepel valt tervergeefs door de verzwakte armen tegen de cel en blijft stil liggen...

De ogen van vrouwe de winter lijken voor een seconde in overgenomen te zijn door de kameleon die de houten pollepel ontdekt en met een snelle beweging de lepel wegtrapt haar cel in die doorglijd over de vloer in een donker hoekje waar geen bewaker zich in zou durfen te wringen.

Het lijkt allemaal maar enkele seconden geduurt te hebben of de toorts begint langzaam weer zijn gehele vlam terug te krijgen. en wakkerd vrolijk verder alsof er niks gebeurt is.

De kameleon verdwijnt uit de ogen van de winter en opnieuw is daar de rustige gelovige vrouwe de winter.
"Als jij hier zit vanwege godslastering, dan zit jij hier perfect!!
Arm kind... mag de Ene je bij staan.."
preekt de vrouwe de gedetineerde, vrouwen toe.
zacht prekend naar de Ene om vergif voor deze 2 vrouwen.

Ze ziet hoe de twee gepokte en gemazelde wachtsters de verzwakte woedende vrouw van de tralies trekken en haar handen pijnlijk op haar rug binden.

"Zie het positieve mijn kind, je krijgt rust, eten en je hoeft nooit meer te werken! Ik zal dit werk wel voor je overnemen.. okal is het een zware taak, maar ik voel me geroepen dit van je over te nemen in de naam van de Ene"
_________________
Yuzes...

[ckeetel]

Nog steeds springt ze, gevangene 256, grauwend van onmacht en hysterisch geworden op de laatste woorden van Vrouwe de Winter, die bidt voor haar 'vergiffenis'. Schuim komt van haar lippen, haar haren zijn losgeschoten uit haar vlecht en plakken tegen haar gezicht, woeste blikken werpt ze op de gevangene in de cel die in alle rust tegen haar muur leunt.

Kerkerteef!!!

Ze spuugt naar haar, naar de beide wachters die haar met haar gezicht tegen de vochtige, zwarte stenen drukken.

Kerkerteven!!!

Een cipierster roept naar hulp een eind achter hen de gang in, waar het geluid van kettingen weer te horen is en een vrouw in het uniform van de Raganorckse Cipiers op de worsteling toesnelt. Gedetineerde 256 wordt overgenomen, de nieuwaangekomene bewaakster grijpt haar aan de ingevlochten haren op het achterhoofd, wat de sissende vrouw het onmogelijk maakt om te spugen en te bijten, dan wordt ze krijsend weggesleurd. Halverwege de gang echter, lijkt het schreeuwen plotseling op te houden en over te gaan in een hulpeloos snikken.

Waarom nemen jullie me mee...ik heb niets gedaan, bij de Ene, jullie zagen het niet...zij was het... zij heeft het gedaan!

Haar zachte jammerklachten verdwijnen ontroostbaar in de verte en echoën krachteloos de tunnels in. De andere vrouw die nog steeds voor de ketel staat, lijkt nog immer zielloos voor zich uit te staren.
De cipiersters laten er geen gras over groeien, één van hen begeeft zich naar de cel van Vrouwe de Winter, met enkel-en polsketenen en gebaart naar het luikje.

Gedetineerde 1077, keukendienst, op je knieën, met je rug tegen de tralies, steek je handen achterwaarts door het gat.

De Cipiers
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[The Chameleon of Yuzes]

"Gedetineerde 1077, keukendienst" de rillingen van verafschuw glijden over de rug van de Winter. Ze was nu niets meer dan een cijfer, een verloren gevangende die haar tijd zal slijten in de duistere en koude kerkers van Raganorck. Dit keer waren het niet de rillingen van de kou of eenzaamheid, maar rillingen van angst, angst voor vergetenheid, verandering.

Het begon allemaal zo goed, de zonnige dagen dat ze met haar inspectie gilde door de straten van Raganorck paradeerde.. en toen werd ze plots de gevreeste gevangende vrouwe de winter waarvan de naam nog huiste door de gangen.. en nu... nu was ze niet het hoofd van de inspectie gilde, noch vrouwe de Winter, noch een gevangende.. maar een nummer.. 1077.
Snel gooit ze de gedachtes van haar af en merkt dat ze de hele tijd over haar polsen heeft staan wrijfen, vrezend voor de koude ijzeren ketens die pijnlijk over haar polsen zullen gaan slijten.

Met een opgeheven trotse blik loopt ze naar de tralies en draaid zich om.
Langzaam laat ze haar rug tegen de tralies naar beneden zakken, wachtend op de koude zware ketens.

Plots word het ademen een stuk lastiger wanneer ze een stevige vette arm om haar nek gebonden krijgt waardoor ze niks meer kon bewegen.
Haar polsen werden met koude en harde hand vastgegrepen en ver achter haar getrokken om de twee ijs koude zware ketens om haar polzen te slaan. En vastklikken als een oud roestig slot.
Een pijnscheut trekt als een bliksemschicht door haar ledematen, door het wrijven waren haar polsen dik opgezet en rood en werden helemaal afgekneld door de strakke ketens.

Dit is een goed doel.. dit is een goed doel.. onthou dit is een goed doel, je doet dit niet voor niks.. je hebt de dame bevreid van haar keukendienst, dat is het allemaal waard..

Gedachtes van de kameleon worden meester.
Geen zorgen mn beste Winter, snel genoeg zullen je polsen afkoelen en de zwelling zal afnemen waardoor je polsen zullen vermageren..
Wachters zullen nu niet zien dat de boeien veel te groot voor jou armzalige dunne magere polsjes zijn! goed werk hoofd der inspectie gilde!
Yuzes zal je snel redden van je kwalen...
Heil Yuzes!!

Gedachtes verdwijnen waarna knikkende knieeën een weg zoeken naar boven. ver in gedachtes is het slot te horen die wordt omgedraaid...
_________________
Yuzes...

[Uriel]

((Kind van de Koude van: de binnenplaats en grote hal; de Keuken, het domein van Fritherik))

Hij wist niet wat, maar na zijn maal had iets hem voortgedreven. Het was niet de normale stem van de stenen geweest, nee het was iets diepers, iets ouds en angstaanjagends geweest dat hem had voortgedreven door kieren en spauwmuren waarvan hij niet wist waar ze heen gingen. Dieper en dieper had het hem verder geleidt totdat hij bang was weer in het domein van de Ouden belandt te zijn. Bang dat ze hem hadden terug gehaald om hem te straffen voor zijn nieuwsgierigheid.

Plotseling hoorde hij ketenen rinkelen en hoorde hij menswezens onder zich. Voorzicht gluurde hij door een kier en zag hij een paar laarzen vlak voor zich. 1077 schiet het door hem heen. Dat waren de stenen weer. De stem die hem naar de Koude Kerkers gedreven had zweeg en hij kon weer de normale stem van zijn oude vrienden horen zingen. Bijna slaakte hij een kreet van vreugde, maar hield die nog net in. Het zou hem alleen maar verraden en de stenen zeiden hem dat het gevaarlijk was hier. In plaats daarvan sprong hij slechts omhoog en draaide een half rondje in de lucht voordat hij weer neerkwam en terugkroop naar de kier.

Gevaar, fluisterden de stenen. Niet van hier, fluisterden ze, maar tegelijkertijd was er die andere aanwezigheid die hem dwong het paar laarzen dat 1077 was te volgen. Af en toe kon hij vanuit de spauwmuur de laarzen zien terwijl hij naast en bijna onder de gang zelf voortkroop. Plots ving hij een naam op. Het klonk gefluisterd, zoals de stenen het hoorden.

[ckeetel]

Het gehele ritueel van het ketenen van de gevangene verliep zwijgzaam. Met moeite kreeg de vrouwelijke cipier, Amalis, de loopketenen om de polsen van de gevangende. Daarna opende ze de deur en duwde ze de gevangene 1077 naar de ketel.

Lopen! snauwde ze kortaf, naar de beide geketende vrouwen, uit haar humeur, omdat dit akkefietje te lang had geduurd. De gangen in de Kerkers waren guur en koud en ze had al lang haar handen aan het vuur van een wachtruimte kunnen warmen, de laatste geruchten kunnen delen en misschien nog wat kunnen winnen met de inzet van haar loon in een potje "Haaijense Piratenbluf".

's Zien of die nieuwe gevangene haar praatjes waar kon maken... ze leek in ieder geval minder traag te lopen dan celnummer 256.
Geval 255 leek geestelijk al lang overleden te zijn, niet meer dan een van die menselijke planten geworden, automatisch gehoorzamend aan ieder bevel en dat beviel Amalis wel...

Geen grote bek, geen moeilijkheden, een gevangene die je vooruit kon schoppen.
Een reden waarom 255 altijd op keukendienst stond...

Deze nieuwe had praatjes, geen wonder, als ze heer Walefrid Nachtstorm uit had durven dagen, er waren er voor minder aan de galg gehangen...maar hoe sneller ze met hun ronde klaar waren, hoe liever...en die nieuwe had nog gezonde benen.
De houten lepel was verloren gegaan, een heikel punt, omdat de cipiersters daarover verantwoording af moesten leggen. Het maakte haar humeur er niet beter op, terwijl haar collega de zware deuren in de gang met de sleutelbos voor hen opende.

Sneller, 255 en 1077...voordat de schimmel op jullie voeten gaat groeien nietsnutten, daar is op weg naar de Ene nog alle tijd voor...

De weg leek lang te duren, stank van menselijke excrementen overheersten in enkele gangen, kreunende, joelende en vloekende echos's in de tunnels die ze afgingen. De soep-karavaan passeerden enkele soldaten die onder toezicht van een cipier een juten zak met menselijke contouren afsloten en als een zak aardappelen op een houten baar wierpen.

We zitten verdraaid dicht op de oude riolen... het is dat ze naar het Hof der Doden gebracht moeten worden....anders hadden we ze gewoon in één van die stinkende gaten onder de roosters kunnen gooien....

De stemmen van de soldaten stierven achter hun weg.

Het laatste stalen hek schoof aan de kant... en daarachter hing een dichte, bedompte damp van weeïge broodsoep, en rivierzeep, gemaakt van het vet geschraapt uit de 'gerijpte' kadavers van groene vinratten.

De gang week uiteen, om zicht te bieden op een grote, vierkante ruimte met verschillende stenen waterbekkens, rokend op afgesloten ovens.
In witte, grove linnen kleding, met hun enkels vastgeketend aan de vloer, stonden verschillende gevangenen houten servies en linnengoed te wassen, hun voeten gedompeld in een vuile, troebele laag water, die afgevoerd werd naar ronde gaten in de stenen bodem, waarin ijzeren roosters vastgemetseld waren. Hier en daar waren de roosterspijlen in de vloer bloot komen te liggen waar jarenlang water overheen gesijpeld was. Maar door geldtekort in de koninklijke schatkist in enkele gevallen niet gerestaureerd waren.

Gevangene 1077 maak je nuttig, afwassen, rechtvoor is een plaats vrij

Amalis duwde de geketende vrouwe vooruit, naar één van de stenen bekkens. Een grote, rechthoekige vorm, op iedere hoek afgezet met een stenen waterduivel, hun tongen ver uit hun bekken gestoken en de klauwen tussen hun opgetrokken knieën geplaatst...schimmels en mossen in hun lege oogkassen en de inkepingen van hun verstilde lichamen. Stenen getuigen vanuit een ver verleden.

Amalis wenkte de vrouwe
naar een van de ketenen en beval haar de rug toe te keren om de keten vast te kunnen maken...

Amalis, vrouwelijke cipier van de Kerkers
Het kaartspel lonkt
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[The Chameleon of Yuzes]

De kar was inderdaad zwaarder dan ze op gerekend had, maar met haar jonge benen en sterke armen kon ze de kar nog met prima kracht vooruit duwen. Haar medepartner voor nu leek geen kracht te zetten, maar eerder als een zombie aan de kar geketend die buiten zinnen mee liep.
De wieltjes knarsen en de smerige soep ketst van links naar rechts in de pan. Plots voelde ze zich bekeken.. een brandend gevoel trok tot haar maag alsof Yuzes het ook doorhad.. Wou hij mijn geest weer innemen om een boodschap over te brengen? Wat is het? ik ben niet alleen..

"... Yuzes aan onze kant of niet?" gefluister... De Kameleon versteende plots en verzette geen stap meer. Snel draaide zich om, voor zover dat kon en zag een gedaante wegflitsen.. wie.. zei dat..

Hmm.. De ogen van de kameleon stonden geheimzinnig te staren waarna ze zich weer langzaam omdraaide. Niemand had het gehoort of besteede er aandacht aan.. de Winter volgde het bevel op dat ze verder moesten lopen.
Ze had de gedaante herkent... iets van mysterie en vragen kwamen in haar op.

Deze gedaante.. dit was een wezen.. Nee, dit was HET wezen! het wezen dat ze gezien had tijdens de maaltijd in de herberg.. Ze wist het zeker..
het grijsgroene steenachtige wezen met die vel lichtgevende ogen.. voortbewegend als een kat met, ja.. reptiel achtige stompen.. het wezen met de steen..
het bloederige zwaard...
Met een geheimzinnige glimlach herhaalde ze de woorden die ze hoorde..
"... Yuzes aan onze kant of niet?"

Ze liepen verder. Intussen denkend.. denkend over de woorden en het wezen.. het riep zoveel vragen op.. maar het klonk wel vertrouwt op de een of andere manier. Zou Yuzes iemand gestuurt hebben.. om mijn lot te bezegelen? het was duidelijk merkbaar dat het haar volgde..

Kadavers.. rioolen.. kaartspelende gok verslaafende wachters, de stank.. de sleutelbos.. Alles komt samen, het boek vol verhalen over mogelijkheden sloeg open voor de ogen van de kameleon.
Hey.. psst.. kameleon.. zie je wat ik zie? fluisterd ze zachtjes toe.
Ze liepen verder door de hekken, nogmaals een voorzichtige blik achter zich toewerpend waar ze het wezen zag..

De Winter keek rond in de zaal, met het oog der inspectie gilde. het oog dat zij al sinds jongs af aan had leren gebruiken. Vandaar dat ze zo goed was in haar werk.

Even kijken...
De kerker leek hier nog viezer dan normaal, de tegels waren zo modderig als een zwijnen bad op de oude akkers, meer gevoel van vrijheid heerste hier!
Okal was de kou hier nog erger en niet goed voor de gezondheid, maar het kon ermee door. Ook het vieze vuile afwaswater was ziekteverwekkend met al die ... ja, kan je het etensresten noemen? lijken meer verteerde schimmels in de vorm van ratten die zo aan je voeten zouden knagen. Hun, de ratten die als harde spelden in je voeten en enkels prikken van de ijzige kou.

Maar ja.. dat was de gedachte van een gevangende die al honderden jaren hier zou zijn opgesloten. Schimmeld die als ratten aan je voeten vreten?
haha laat me niet lachen, gelukkig is de Winter nog niet zo doorgedraaid!
Je moet het allemaal positief zien! Hoe viezer het hier is, des te schoner het is daar buiten! des te minder gruwelheden ze hoefte tegen te komen tijdens haar werk bij de inspectiegilde. Zo is het toch?

De smerige lucht was nauwlijks houdbaar, nu ze toch wel langzaam door begon te krijgen hoe alles werd schoongemaakt, onderhouden en gemaakt.. groene vinratten..
De winter sloeg aan de ketens met doel haar hand voor haar mond te krijgen, maar ze kwamen niet verder dan haar nek.
Met moeite keek ze even weg om haar etensresten die omhoog kwamen doorteslikken.
"Uwe Ene... ik..de Winter vraag u.... laat mij snel hier aan wennen!! Het is zo moeilijk overgeefsel in te houden, sta mij bij met deze taak!"

"Yuzes.. als dit het diepste van hel is.. laat Walefrid Nachtstorm alsjeblieft mt mijn plaats ruilen.. vervloekte nachtstorms" gromde de kameleon zachtfluisterend en haast vloekend toe. Op haar hoede dat de cipiers het niet zouden horen, maar wie weet het wezen wel.. waar was ze?

((even voor de duidelijkheid, het gene wat mijn karakter denkt staat schuin gedrukt. tussen "haakjes" is wel hoorbaar.))
_________________
Yuzes...

[ckeetel]

Amalis boog zich voorover om de zwarte ketenen om de enkels van de gevangene te doen die in haarzelf leek te prevelen. Het was de eeuwige kakofonie van de Kerkers, de indringende stilte, de sleutelbossen, het openen en het sluiten van de hekken, de echo's van het gemurmel, het schelden het schreeuwen...

Vroeg of laat verloren gevangenen hun band met de 'bovenwereld' en iedere houvast met de werkelijkheid. Slechts de veroordeelden die een hogere macht aanhingen schenen voor enige tijd troost te vinden in hun geloof...
Toen Amalis net aangesteld was als cipierster, nog vol idealen, had ze het zich wel eens afgevraagd wat een grotere marteling was... de waanzin die uiteindelijk kwam, of het geloof dat je bij bewustzijn hield...

Uiteindelijk leek waanzin een bevrijding te zijn van de werkelijkheid. De kerkers waren een wereld buiten een wereld geworden voor de meeste gestraften...
Ooit had ze bewondering gevoeld voor degenen die het gewicht van de kerkers wisten te dragen. Nu was ze gewend geraakt aan de worsteling van de gevangenen. Het enige wat nimmer wende was de kou.

De schenen van de gevangene waren gezwollen, Amalis stelde de boeien iets losser en maakte aanstalten die om de benen van vrouwe de Winter te leggen, de boeien hadden in het zepige, groezelige afvalwater gelegen en glipten bijna uit haar handen...ze gromde even. Op de rand van het bekken lagen een verbrokkelde grauwgroene zeep en een borstel; een gespleten, verouderde houten plank met versleten varkensharen. Weldra zouden beide cipiersters met vrouw 255 naar de keukens gaan waar warme vuren branden...een mooi vooruitzicht...

Amalis, cipierster in de Kerkers
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Uriel]

Kind van de Koude gluurde door een kier in de muur. Hij kon nauwelijks wat zien door de nauwe spleet, maar wat hij zag verbaasde hem. Menswezens die andere menswezens met ijzer in bedwang hielden. Ze stonden op dingen te wrijven bij het water, water waarvan hij wist dat daarin de bijtende beesten zwommen. Het waren lekkere bijtende beesten, dat wel, maar ze vangen bleef een gevaarlijke bezigheid. De ouderen wilden niet hebben dat de jongsten zo dicht bij de stromingen kwamen. Nee, alleen de getrainde beestenvangers en tunnelkruipers werden ingezet om de bijtende beesten te halen. Voor de jongeren waren er alleen de poelen met glimmende lange beestjes die je een schok gaven als je niet snel was. Je moest ze slaan en dan hopen dat je ze uit het water sloeg, ver genoeg van de kant zodat ze niet terugspartelden het water in voordat ze stil bleven liggen.

Maar dat alles was een ander leven geweest. Nu kon hij niet meer terug. De weg was afgesloten voor hem. Zijn nieuwsgierigheid had hem verdoemd tot deze bovenwereld waar de vuurbal brandend aan de hemel stond en waar de Steen voor hem gezongen had. Hij knipperde en voelde hoe een druppel water langs zijn wang naar beneden liep en met een klein plop geluidje in een poeltje aan zijn voeten terecht kwam. Hij keek omhoog en een druppel viel recht op zijn gezicht. Het was het lekken, het moest wel het lekken zijn. Hij veegde met de rug van een klauw het vocht van zijn gezicht en uit zijn ogen, waar het zich verradelijk genoeg in zijn ooghoeken verzameld had.