Raganorck

[Allibert Nachtstorm]

Hier woont Allibert Nachtstorm.
Allibert is een geneesheer, en heeft zijn praktijk tussen het gewone volk in plaats van tussen de Nachtstorms op het kasteel te leven.

Bij het aanbellen word je begroet door de dienster die je binnenleid naar een wachtzaaltje.
Van daaruit kan je dan de ontvangstkamer bezoeken wanneer Heer Allibert daarvoor de toestemming geeft..

De persoonlijke vertrekken zijn niet toegankelijk voor patienten..

[Maris]

Langzaam kwam de koets in beweging. De wielen maakten een ratelend geluid op de keien van de binnenplaats. Maris liet zich met een zucht terugvallen in de zachte kussens van het rijtuig. Ze was verre van vrolijk op het moment. Niet alleen was ze net haar vader verloren, maar moest nu ook het kasteel verlaten om bij haar oom te komen wonen. Hoewel Maris prima in staat was om voor zichzelf te zorgen had haar vader het niet gepast gevonden dat een ongetrouwde jongedame op zichzelf woonde.
En nu was ze dus op weg naar de grote patriciërs woning van heer Allibert Nachtstorm, de broer van haar vader. Met een korte ruk sloot ze de gordijntjes van het ruituig. Ze had geen zin om de mensen op straat te zien of om zelf gezien te worden nu haar humeur zo duidelijk van haar gezicht af te lezen was. Toch gaven de geluiden van buiten heel duidelijk aan waar ze was; eerst het vrolijke klateren van de fontein op de binnenplaats, daarna het zachte geluid van de wielen op het hout van de brug om tenslotte weer plaats te maken voor het ratelen op de stenen straten van Raganorck. Vlagen van vrolijke gesprekken op straat waaiden naar binnen en maakten Maris humeur er niet beter op. Hoewel ze Gannon een gezellige straat vond wilde ze de luxe van het kasteel en haar mooie vertrekken niet verlaten. Keus was echter iets wat ze helaas niet had, de wensen van haar overleden vader negeren was ongehoord.
Met een schok kwam het rijtuig tot stilstand en na een snelle blik naar buiten stelde Maris vast dat ze voor de gevel van heer Alliberts huis stonden. Ze haalde enkele keren diep adem en veranderde op vakkundige manier de uitdrukking op haar gezicht. Toen de koetsier de deur van het rijtuig opende stapte ze met een glimlach en vrolijk stralende ogen naar buiten.

[Dienster]

Een dienster opende de deur van het huis en keek verbaasd naar de koets.
"Goededag" knikte ze.
"Kan ik u van dienst zijn?"

[Maris]

Maris wachtte met het antwoord totdat ze het trapje opgeklommen was naar het bordes en recht voor de deur stond. “Mijn naam is Maris Nachtstorm, ik word verwacht door heel Allibert. Zou u zo vriendelijk willen zijn mij bij hem te brengen en tevens iemand te sturen voor mijn bagage?” Ze gaf een korte wenk naar de koets die beladen was met grote koffers en tassen.

[Dienster]

De dienster slikte even toen ze de voorraad koffers zag.
Er was niemand anders die hier diende dus dat bleek dat zij de koffers zou moeten dragen..

Ze liet dit echter zo min mogelijk merken en knikte beleefd.
"Natuurlijk mevrouw"

Ze zwaaide de deur open en leidde haar binnen.

De grote hal gaf uit op een klein kamertje waar men de mensen even liet wachten vooraleer ze tot bij Heer Allibert kwamen..

"U kan hier even wachten,dan verwittig ik Heer Allibert."
Ze wees het kamertje aan en wachtte tot Maris binnenging..

[Maris]

Maris volgde de dienster door de grote hal naar het kamertje. Daar aangekomen nam ze plaats in een van de grote stoelen. Ongeduldig wachtte ze op de komst van haar oom terwijl ze nerveus met haar voet op de vloer tikte.

[De Dienster]

De dienster keek tevreden toe en draaide zich terug naar de voordeur.
Wat een lading koffers.

De moed zonk haar al in de schoenen, maar veel keuze had ze niet.
Ze haaste zich naar de koets en begon 1 voor 1 de koffers naar binnen te brengen, ze in de hal plaatsende..

[Allibert Nachtstorm]

Heer Allibert kwam de trap afgewandeld horende dat er volk in de gang was..
Hij zag een resem kofffers in de hal staan en keek verbaasd op.

"Margriet? Wat is de bedoeling hier van? Ik ben een dokter, geen ziekenhuis,..."

-De dienster hield even op en veegde de zweetdruppels van haar voorhoofd.
"Sorry m'neer, maar deze zijn van iemand die zegt dat ze familie van u is..Ze blijft hier naar ze zegt..."


Allibert fronstte de wenkbrouwen en stapte de wachtkamer in..
Wie kon dat nu zijn..

Toen hij Maris zag viel zijn mond open van verbazing...

[Maris]

Het wachten duurde gelukkig niet lang, na enkele minuten ging deur al open en keek Allibert Nachtstorm met een verbaasde blik naar binnen. Maris stond op van haar stoel en liep met een glimlach op haar oom af om hem te begroeten. “Goedemiddag oom Allibert,” zei ze terwijl ze hem de gebruikelijke kus gaf die in Raganorck als begroeting gebruikt werd. “Hier ben ik dan zoals we hadden afgesproken op de plechtigheid van mijn vader. Ik ben blij weer familie te zien, dit zijn moeilijke dagen voor mij.” Ze fronste licht toen ze het verbaasde gezicht van haar oom nog eens goed bekeek. “U was mij toch niet vergeten hoop ik?”

[Allibert]

Allibert liep even licht rood aan en zweetdruppeltjes parelden op zijn voorhoofd..
"Euh nee, natuurlijk niet.. Euh, Wat ben je groot geworden, echt een jongedame..."

Hij stond even onzeker rond te draaien en hoorde achter zich de dienster zeulen met de koffers..

"Oh wacht even,Maris, even Margriet helpen"

Hij draaide zich om en begon de zware koffers van de dienster over te nemen en naar boven te brengen...

[Maris]

Maris bleef verbaasd achter in de wachtkamer.

Margriet helpen?! Waar was de knecht? Hij was heer Allibert Nachtstorm! Nachtstorms dragen geen zware koffers de trap op om een dienster te helpen, die hebben bedienden om dat voor hen te laten doen. Als Margriet werkelijk de enige was die hier werkte dan zou het nog een zware tijd worden hier. Ze zou toch niet zelf haar bed hoeven opmaken toch? Of zelf haar ontbijt moeten klaarmaken?

Ze volgde haar oom en de dienster nieuwsgierig de trap op om te zien waar ze haar spullen naartoe brachten.

[Allibert.]

Allibert bracht de koffers naar een kleine kamer, sober ingericht maar wel proper en schoon..

Hij zette ze neer aan het voeteneinde van het bed terwijl Margriet een paar kleine koffers bracht..

Allibert keek op dat Maris hen gevolgd was, ze had niet eens een koffer meegenomen terwijl dat hun een keer lopen zou bespaard heben maar hij zei er niets van..

"Zo, dit is jou kamer " legde hij uit..
"Het was vroeger een kamer waar we patienten hadden ,een soort noodkamer, maar goed, dit is ook een soort van noodgeval dus"

Hij trok weer naar de gang, "Ik haal even de rest, ik hoop dat het je hier gaat bevallen.."
En toen ging hij weer de trap af..

[Maris]

Dit was haar kamer??
Het was werkelijk het meest saaie en sobere slaapvertrek dat ze ooit gezien had. Hoe kan een edelman zijn kamers nou zó inrichten? Ze hoopte maar dat deze kamer er enkel zo uitzag omdat hij nooit gebruikt werd en dat de rest van het huis beter gedecoreerd was.

“Dank u voor de kamer oom Allibert,” zei ze echter vriendelijk toen ze binnenliep. Zou u het erg vinden als ik wat spullen uit mijn vertrekken in het kasteel? Ik ben namelijk erg gehecht aan enkele kleden en schilderijen en zou ze graag met me meenemen.”

Ze liep wat rond in de kamer en probeerde in te schatten welke stukken uit haar verzameling hier het beste zouden passen. Hoewel de kamer er kaal en saai uitzag, had hij wel veel potentie. Hij was ruim en groot raam liet voldoende zonlicht naar binnen. Tevens bood het uitzicht op een aardige tuin achter het huis. Lang niet zo mooi als de kasteeltuinen natuurlijk, maar geen enkele tuin zou in de buurt komen van de kasteeltuinen.

[allibert]

Allibert hield halt toen hij haar wat hoorde zeggen..

"Nee, tuurlijk kindje ,ga je gang, dit gaat immers je thuis worden voor lange tijd dus, al we je daarmee eenplezier kunnen doen doen we dat graag..."

Hij rende weer de gang in en de trap af en kwam met nog ene koffer naar boven..
Huffend en puffend...
"Maris liefje, wat heb jij allemaal mee? Ik had nooit gedacht dat je zoveel spullen zou meebrengen..."

Het was meer een opmerking dan een vraag, enhij zette de koffer dan ook met een bons neer waar hij zelf van schrok...

"Nou, enfin, ik laat je even dat je je kan installeren, en dan zie ik je zo voor het eten.
Als er wat is roep gerust mij of Margriet.."

[Maris]

Haar oom en Margriet verdwenen naar beneden en lieten Maris alleen achter in de kamer. Ze zuchtte, sloot de deur en ging op het bed zitten terwijl ze kwaad naar al haar koffers keek. Dit betekende vast dat ze zelf alles uit moest pakken en op moest ruimen. “Waarom heeft hij niet meer personeel aangenomen?” Vroeg ze zich nogmaals af terwijl ze haar eerste koffer opende. “Hoe kan hij nou op deze manier zijn naam hooghouden?”

In haar eerste koffer had ze haar mooie gewaden gepakt voor speciale gelegenheden. “Deze zal ik voorlopig niet nodig hebben,” zei ze spijtig tegen zichzelf terwijl ze de mooie rode en groene jurken en mantels een voor een in de kast hing. Vervolgens pakte ze haar “allerdaagse” kleding uit, een complete koffer was gereserveerd voor al haar schoenen, haar jassen in een andere grote koffer en een kleine koffer voor haar sieraden. Het waren veel spullen en het kostte haar veel tijd om alles netjes in de kasten te krijgen en tevens een goed overzicht over haar bezittingen te houden. Ze was niet gewend aan dit soort klusjes. De enige ervaring die ze had met opruimen was wanneer het om haar verzameling ging waar ze niemand aan liet komen.

Uiteindelijk had ze het toch voor elkaar gekregen en was alles netjes weggeruimd. Ondertussen was het al gaan schemeren en kwamen de geuren van de avondmaaltijd kwamen naar boven drijven. Maris verkleedde zich snel en bracht haar langen haren in model voordat ze haar kamer verliet.