Raganorck

[Jaap Stoel]

Clementius keek naar de schreeuwende vrouw op de stoel en wrijft over zijn kale schedel. Het is best zielig voor haar maar hij heeft al genoeg problemen. Hij kijkt weg van de vrouw terwijl hij een tafel opzoekt.

[Maris]

Terwijl Maris de reactie van het meisje afwachtte nam ze eens de tijd om de taveerne wat beter te bekijken. Hoewel de ruimte niet getuigde van grote luxe en rijkdom zoals ze gewend was, zag het er toch enigszins knus en gezellig uit en was het er schoon en netjes. De eigenaresse stak vast veel zorg in haar werk en bovendien leek de vrouw Maris op het eerste gezicht wel aardig. Dat goed werk ook z’n vruchten afwerpt was te zien aan het soort publiek dat de taveerne bezocht. Het meisje dat naast haar zat was overduidelijk van goede komaf en ook de man die net binnenliep zag er ondanks zijn kale hoofd aardig een goed verzorgd uit. Hij knikte Maris toe toen ze hem aankeek en ze groette hem terug. Misschien zou ze hier in deze taveerne nog wel vaker terugkomen.

Of toch maar niet?

Het mens dat vlak na het heerschap de taveerne kwam binnenwandelen was werkelijk het toonbeeld van onfatsoen. De kleding van de vrouw alleen al getuigde van ongelooflijk slechte smaak en de blonde krullen waren overduidelijk niet van haarzelf. De hoeveelheid onbedekte huid liet weinig te raden over en ook naar het beroep van de vrouw hoefde Maris niet te gissen. Deze vrouw behoorde niet tot het soort mensen waar Maris haar tijd aan besteedde of zelfs maar iets mee te maken wilde hebben. Tot haar grote ergernis ging de vrouw niet rustig in een hoekje zitten, maar klom op een stoel en begon tot de aanwezigen in de taveerne te spreken.

Een jong tenger meisje van 17 met donkere haren in een leuk blauw jurkje zoek? Maris kon zich zo wel voorstellen op wat voor plekken zo’n grietje uit kon hangen, zeker als ze uit dit soort kringen kwam. 17 Jarige meisjes zijn heel goed in staat om voor zichzelf te zorgen en zelfs als dit niet zo was hadden de ouders maar wat beter op moeten letten. Dit was zeer zeker niet iets waar zij zich als edeldame uit de Nachtstorm familie mee ging bemoeien. Maris draaide zich weer om naar het meisje waarbij ze aan tafel was gaan zitten en negeerde het gebeuren achter zich verder volledig.

[Elisa]

De luidruchtige vrouw deed Elisa opschrikken, hij draaide met een ruk zijn hoofd om; onverwacht kabaal. Een rode waas van woede schitterde in zijn ogen, hij greep naar zijn hoofd en trok zijn haar uit. Elisa zag het meisje, huppelend, ontwetend, verwonderend. Haar vinger wees naar alles wat ze zag. Zo'n meisje zou niets overkomen; onschuld ontliep altijd moeilijkheden...
Hij was boos, woedend. Zijn hand bonkt tegen het raam, glas versplinterd op de tafel. Geschokt slikte Elisa, maar ze wist onderhand, dat andere mensen niets doorhadden.

Haar vleugels braken af, ze viel van hoog, in de stekels van realiteit. De woorden van de vrouw bewogen zich maar langs haar heen, wervelden om haar hoofd als een sterk gezoem. Hij werd bozer, woedender. Waarom stopte deze vrouw niet? Waarom stopte de woorden niet? Wisten ze dan helemaal niets? Hij hield niet van onverwachte wendingen, hij had alles graag onder controle. Zijn hand bewoog weer langs haar hals, zijn ogen; vuur gemengd met kou. Een verkilde ziel, maar hevige verlangens. Ze wou niet dat hij het haar weer aandeed, de pijn, de angst. Het was donker, o zo donker geweest. Ze had gehuild, geschreeuwd, maar hij was te sterk en niemand had haar gehoord.

En nu afgedaald in een diepe put, met boven haar een vaag lichtpuntje. Onbereikbaar en hoog. Haar vleugels lagen versnipperd op de vloer.
Daar was dat meisje weer; zorgeloos, ontwetend, verwonderd.
Zij had vleugels, grote vleugels en haar tenen raakte net niet de grond. Elisa glimlachte somber naar de kop thee voor haar op tafel, dat meisje had geluk gevonden in haar leven.
_________________
* Elisa’s beschrijving

[Theresia Koffie]

"Goed! Klaar nu!"

Theresia plant haar handen op haar niet geringe heupen. Met een paar stappen staat ze voor de stoel waar het vrouwschap op staat. Een wijzende vinger maakt zeer duidelijk wat ze wil. Al staat haar gezicht vriendelijk er straalt een vastberadendheid uit. Alles aan Theresia zegt: er af!

Even perst ze haar lippen op elkaar. Ze begrijpt heel goed hoe moeilijk het is als je je kind kwijt bent. Maar ze vindt het op zijn minst ongepast om zo op een stoel te springen. Theresia laat nog een blik over de dame in kwestie glijden en beoordeeld wat ze ziet.
De zwarte lotus hangt om deze vrouw, en haar beroep straalt van haar af. De vale jurk en de lovertjes op de omslagdoek maken het geheel af. De zorgen van enige tijd staan in haar gezicht gegroeft. De angst en paniek spreekt in haar ogen. Theresia zucht en verzacht haar houding iets wat en de wijzende vinger wordt een uitgestrekte hand.
"Kom nu, kom van deze stoel. Zo in het rond schreeuwen zal je niet verder helpen." Ze helpt de vrouw van de stoel en laat haar op plaats nemen.
Vertel je verhaal nou nog eens rustig..." Theresia kijkt even haar volle taverne rond. De mensen kijken verstoord of niet verstoord. Een blik op Elisa brengt Theresia op de hoogte van haar toestand. Ze kent het meisje nu wat langer en kent haar wisselende stemming. Ze zet dit in haar hoofd bij het lijstje met vragen aan dit meisje wat zij in dienst genomen heeft. Zij spreekt hardop: "Dames en heer mag ik uw aandacht voor de hulpvraag van een medebewonster van onze stad?" Haar blik en klank zijn overtuigend genoeg....
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[CryssieWillow]

((Mara vanuit Gannon> De markt))

Half rennend schoot Mara de taverne in waar ze stijf bleef staan toen ze het tafereeltje in de gelagkamer zag.
Een prostituee in een vale jurk stond op een stoel met een wanhopige uitdrukking op haar gezicht terwijl een stevige blonde vrouw met een schort voorgebonden haar sommeerde om eraf te komen. Nu waren opstootjes in de tavernes van het Duistere District net zo talrijk als de zwerfkatten op straat, het was gewoon het beste om je er niet mee te bemoeien. Maar Mara was even uit haar evenwicht gebracht door de aanblik van de vrouw op de stoel. Wat zou het probleem zijn....
Snel keek ze de gelagkamer rond en ze zag een klein leeg tafeltje in de buurt van twee nogal deftig gekleede dames. Mara knikte hen verlegen toe en richtte zich toen snel op het veilig neerleggen van haar papier met een minimum aan inktvlekken en het afdoen van haar mantel. Ze was zich pijnlijk bewust van haar lange warrige haar, de stoffige jurk en haar handen, zwart van de inkt en houtskool. En wat zouden ze wel niet denken van de tatoeages? Een ogenblik keek ze met gefronste wenkbrauwen naar de ingewikkelde patronen en figuren op haar onderarmen, maar haar trots hield haar tegen haar mouwen naar beneden te rollen.

Het tafereel om haar heen verder negerend richtte ze haar aandacht op de tas met de gebroken inktfles. Met een zucht offerde Mara de enige schone doek in haar tas op om de ergste schade op te ruimen, maar al snel was hij doordrenkt met inkt.
Zoekend keek ze de taverne rond, op zoek naar de waardin of iemand die haar kon helpen. Ze had een nieuwe doek nodig... Ze zou er desnoods voor betalen.
Haar spullen lagen inmiddels allemaal op tafel en haar tas strategisch tussen haar eigendommen en de rest van de taverne plaatsend, begon ze de scherven van de inktfles eruit te vissen.
"Dit heb ik weer..."
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen

[Calliope]

De vrouw was even alle hoop verloren toen ze zag hoe ze zich ongeïnteresseerd af hadden gewend, bezoeker na bezoeker. Ze wist niet hoe het kwam, misschien hielden ze niet van kinderen, misschien hadden ze geen enkel respect voor haar. Ze had al lang geleden afgeleerd zich daar nog wat van aan de trekken, haar dagen speelden zich af in de cocon van haar eigen wereldje en de mensen buiten waren een vijandig orgaan, dat naar haar siste als ze zich in de straten van de stad bewoog.

Maar wonder boven wonder had de herbergierster haar van de stoel afgeholpen en haar erop gezet in plaats van haar de herberg uit te smijten. En nu was er zelfs een meisje bij komen staan, een schoonheid met prachtige tatoeages en een vriendelijke blik. Ze stamelt een excuus naar de herbergierster.

"Mevrouw, het spijt me echt van de stoel, maar het was hier zo druk en ik wist niet hoe ik anders de aandacht kon krijgen. Ik kom anders niet vaak op het Gannon en ik ken al die mensen niet...als het niet zo nodig was was ik nooit niet in uw mooie herberg op uw mooie stoel gaan staan."

Ze zucht even.

"Maar het gaat steeds slechter met mijn vriendin omdat haar kind kwijt is. Ze is nou al een paar dagen verdwenen en de moeder kan alleen nog maar huilen. Nu is zeventien natuurlijk een leeftijd waarop veel mensen zichzelf wel kunnen redden, ik was toen ik zeventien was al...*ze slikt bewust iets in*...zelfstandig, maar Vlinder is een speciaal geval. Ze is veel jonger in haar hoofd, het is een beetje moeilijk uit te leggen maar ze is net een klein kind. Daarom maken we ons zorgen, iedereen die Vlinder iets aan wil doen heeft de kans want ze ziet nergens gevaar in. Voor haar is Raganorck en magische plek en totaal ongevaarlijk...en we weten allemaal hoe ver dat van de waarheid staat."

Ze kijkt even naar de mensen om haar heen en vervolgt dan zacht.

"Ik begrijp best dat u geen respect voor mij heeft en dat u niets te maken wil hebben met vrouwen in mijn kringen. Dat geeft niet, dat zijn we wel gewend. Maar...er is één ding dat ik me niet laat verwijten. Wij houden ook van onze kinderen. Niet minder dan u nette mensen dat doen. En dat is de waarheid."

Ze wrijft een traan uit haar ooghoek weg en wacht op antwoord van de aanwezigen.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[CryssieWillow]

Dus dat was er aan de hand... Er was een meisje weg.
Hulpeloos stond Mara met haar handen vol scherven en inkt naast de tafel te bedenken wat ze zou doen.
Na enkele seconden van besluiteloosheid, offerde ze een vel bevlekt papier op om de scherven op neer te leggen.
De hulpkreet van de vrouw had haar geraakt. "Natuurlijk.... jij en ik weten als geen ander hoe een gebroken gezin voelt..." zei Thomas bitter.
Mara perste haar lippen op elkaar en bekeek haar handen nog eens.
De inkt zou zo wel opdrogen, dan kon ze in ieder geval weer wat vastpakken. De schaafwond zou ongetwijfeld een zwart litteken achterlaten, maar dat was niet anders.
"Ik kan eens rondvragen bij mijn klanten..." haar stem klonk zacht in de volle taverne. "Ik heb kennissen gemaakt in het Duistere District die het meisje misschien wel gezien hebben..."
Mara keek zenuwachtig rond. Ze hield niet zo van de aandacht op zich vestigen.
"Als iemand me wil... vertellen hoe ze eruit ziet kan ik ook een tekening van haar maken.... als dat helpt..."

Mara keek naar de prostituee en voelde hoe een vreemde mengeling van afkeer en solidariteit zich meester van haar maakte. Deze vrouw vertegenwoordigde veel van wat haar moeder had kapot gemaakt. En Mara had hard gewerkt en veel geluk gehad. Ze was getalenteerd, had een beroep en verdiende haar geld eerlijk en eerbaar. Er lag zo'n kloof tussen hun werelden.
Maar Mara was groot geworden in het Duistere District en kende de wijk, de mensen, het leven aldaar. Ze was heel goed doordrongen van het feit dat als ze minder geluk had gehad, ze ook op die stoel had kunnen staan. Het had zo weinig gescheeld... als haar vader een mindere man was geweest... Ze keek de vrouw even peinsend aan en vroeg zich af wat er van haar was geworden als ze een vader als de hare had gehad....
"Eeeh"
Plotseling werd ze zich bewust dat er meerdere paren ogen haar kant uit keken en ze verschoot van kleur.
"Azram-ne. Ik ben Mara Johanssen, tatoeeerder." Ze wist niet wat ze met haar inktzwarte handen moest doen.
"Eeeeh..... ik brak een fles inkt.... werd overvallen door de stad..." haar stem stierf weg en ze keek rond. De aanwezigheid van de deftige vrouwen maakte haar nerveus.
"Mijn spullen zijn.... eeh... zwart..."
_________________
"Ja dat is mogelijk... Maar het is niet goedkoop en zal lang duren. En het is.... pijnlijk."
Mara Raaf Johanssen

[Maris]

Hoewel Maris onmiddellijk besloten had dat een edeldame als zij niets te maken wilde hebben met de hele situatie die zich hier in de taveerne afspeelde, kon ze het niet laten om zo argeloos mogelijk het gebeuren te volgen. Stilletjes keek ze over haar schouder hoe de eigenaresse van de taveerne de vrouw van de stoel haalde. Het verbaasde Maris dat de eigenaresse vriendelijk en vrij mild bleef ongeacht de commotie die de prostituee veroorzaakt had.
Ook het meisje dat plotseling binnen kwam stormen en aanschoof aan een tafeltje vlak naast haar kreeg een verbaasde blik toegeworpen. De kleren van het meisje waren simpel en versleten met als enige “versiering” een grote serie aan lelijke inktvlekken, haar lange donkere haren zaten door de war en haar handen en spulletjes waren al net zo smerig als haar rokken. Toch viel de verschijning van het meisje meer op dan de deftige edeldames in wiens gezelschap Maris opgegroeid was. Onder de inktvlekken waren duidelijk de ingewikkelde patronen van tatoeages zichtbaar die al kronkelend onder haar kleding verdwenen. Even keek ze schuchter Maris kant uit, groette en boog zich toen snel weer over haar spulletjes. Maris kreeg de indruk dat het meisje liever zo min mogelijk in de aandacht wilde staan en vroeg zich af waarom ze zichzelf dan toch zo opvallend beschilderd had.

Enkele momenten later stond tot Maris verbazing het getatoeëerde meisje weer op en bood met zachte stem aan de prostituee mee te helpen zoeken. Dat Maris eerste vermoedens waarschijnlijk klopten bleek toen het aanbod overging in gestamel over een gebroken inktpot en de rotzooi die het gemaakt had. Maris trok een wenkbrauw op en glimlachte lichtjes. Hoewel dit meisje met haar uiterlijk veel aandacht naar zich toe trok, scheen ze totaal niet te weten hoe ze daar op een handige manier om moest gaan. Nee, neem dan een van de edeldames uit het kasteel. Hoe meer aandacht die naar zich toe trokken, hoe beter ze zich op hun gemak voelden.
Nu ze weer terugdacht aan thuis verdween het lachje weer van Maris haar gezicht. Het zat ook allemaal niet mee. Niet alleen had ze gisteren haar gerieflijke vertrekken moeten verlaten om bij haar vreemde oom te komen wonen, maar nu werd ze zelfs niet eens meer toegelaten in het kasteel omdat iemand zonodig heer Lucer had vergiftigd. Geweigerd! Zij als edeldame! En dat terwijl de wachter aan de poort haar wel degelijk als bewoonster van het kasteel had herkend. Dat de kasteelpoort tijdelijk gesloten was voor iedereen die er langs wilde hield toch zeker niet in dat de adellijke bewoners ook buiten moesten blijven staan?!

[Theresia Koffie]

Theresia laat haar blik over de dames glijden.
"dat lijkt me een goede oplossing als U een tekening zou maken. Dat zou de boel eventueel kunnen vermakkelijken.

Thomas zorg jij voor water en schone doeken zodat, mara zei je?, haar handen kan wassen. Voor wat is het? de inkt? Intrekt. Ik ga soep maken. Al deze gebeurtenissen maken hongerig." Theresia verzamelt wat ze heeft en begint aan haar soep. Hij zal dan wat minder gevult worden maar het was nog vroeg op de dag. Dit zou niet veel uitmaken.

Terwijl Theresia aan de soep begint komt Thomas in actie. Hij weet niet waarom maar voor het eerst in tijden moppert hij niet op zijn moeder wanneer zij hem zo'n laag dunkende opdracht geeft. Zo snel hij kan vult hij een emmer en zoekt hij onder de toonbank naar doeken die ze kunnen missen. Hij sleept de spullen naar het tafeltje waar Mara had gezeten en maakt een uitnodigend gebaar.

Wanneer Mara haar handen wast valt hem de snee op. Voorzichtig pakt hij haar hand en bekijkt de wond. Haar handen voelen voor hem als satijn. Zo behandelt hij ook haar hand. Voorzichtig draait hij deze zodat de wond naar boven gekeerd is. En de aanraking alhoewel zelf begonnen geven hem steken. Thomas weet niet goed wat hem overkomt. Hij laat zijn blik via haar hand naar haar arm glijden en ziet de ingewikkelde patronen. Zij geven voor hem de vrouw een misterieus tintje. Hij vind ze mooi, al is het maar omdat zij ze draagt. Van haar arm kijkt hij verder naar haar gezicht en blijft zijn blik bij haar ogen hangen...

Na wat voor hem uren lijken maar wat in het echt slechts seconden zijn realiseert hij zich dat hij aan het staren is. Snel kijkt hij weer naar de wond.
"ehh ehh..." stamelt hij "D d dat ziet er naar uit".

Hij kan zich niet herinneren ooit eerder gestottert te hebben en schaamt zich voor het flatters die hij slaat.
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Witchy]

((Paolo di Francesco di Mare vanuit "Op de straat", Gannon de Hoofdstraat))


Paolo di Francesco di Mare zwaaide goedlachs de deur open en streed naar binnen. Hij bekeek de verzameling dames in allerlei sociale schakeringen eens goed. "Een bijzonder goede middag, alleliefste dames, schoonste schepselen der Aard, als zijnde gemaakt van het dauw der ochtendgloren!"

"Ach en wee, waar zijn mijn manieren!" exclameerde hij, alvorens hij elke dame van een buiging en een handzoen voorzag. Toen hij bij Vrouwe Koffie aankwam boog hij extra diep. "Ah, wel edele vrouwe Koffie! Kent u me nog? Ik ben Paolo di Francesco di Mare, ik heb hier een tijd terug een theatervoorstelling gegeven, welke uiteraard een daverend succes was! "De monologen van Ischsias Nachtstorm", weet u nog?" Hij gaf haar hand een vluchtige kus. "Nu dan wel, lieve dame, een pul bier om het stof weg te spoelen, alstublieft!" Zonder op een antwoord te wachten vleit hij zich neer aan een van de tafels.

[Theresia Koffie]

De man slingert de deur open en stapt naar binnen als of de taverne van hem is. Theresia staat met haar rug naar de deur als zijn au de colonge zijn komst verraad. In gedachte trekt zij een gezicht: "onee! hij weer!"
Theresia is niet bijster gestelt om de poeha die om de Paolo hangt. Ze kan zich nog goed de laatste keer herinneren dat hij hier was en zijn stukken ongevraagd opvoerde. Ze richt haar blik even ten hemel en denkt aan Herman even zoekend naar steun van hem. De gekte in haar taverne loopt al weer op. Ze denkt terug aan toen hij nog een aardig mannetje was en gewoon Paul heette. Zij kent zijn ouders goed die tenminste op een normale manier de kost verdiende. Zij had hem zo nu en dan een bezeerde knie verzorgt in de tijd dat zij zelf nog geen kinderen had. Theresia zucht en staakt haar werkzaamheden aan de soep. Ze veegt haar handen af aan haar schort en draait zich net op tijd om om zijn bekende tafreel met de dames te zien. Ze fronst even en ziet de charme niet echt in de man die zij als snotneus kende. Maar zij zou niet de gene zijn die zijn illusie zou verpesten. Want al waren al zijn opmerkingen niet van eigen origine hij speelde zijn rol redelijk. En al zag zij liever de echte mensen dan de maskers die sommige dragen zij zou hem niet willen krenken.
Als Paolo met zwierige pas op haar stapt is hij gelukkig wijs genoeg om de poeha bij haar zo ver mogenlijk achter wegen te laten. Wanneer hij zijn bestelling heeft gedaan en naar een tafeltje gaat veegt zij weer haar hand af met een gezicht waar getsie van afstraalt. Ze maakt hem zijn bier en brengt het hem. Ondertussen een blik op Josje werpend die boekdelen spreekt: Je haalt het niet in je hoofd!
Ze ploft het bier schuimend voor zijn neus.
"alsjeblieft Pau eh Paolo!"
En stapt zo snel als ze kan weer achter haar tap om zich weer op de soep te richten. Terwijl ze de groente net te fanatiek hakt ziet ze dat het water begint te koken. Ze richt haar concentratie weer op de kruiden en de uien...
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Witchy]

Paolo negeerde Theresia's bijna-vergissing. Ze was een goed mens, en hij wist dat hij bij haar altijd aan zou kunnen kloppen. Glimlachend nam hij een teug van het rijkelijk schuimende gerstenat. Er was niets beters dan een stevige pul bier na een dwaaltocht door de stad. Hij leunde wat achterover in zijn stoel terwijl hij zijn blik door de taveerne liet dwalen. De geur van Theresia's befaamde soep begon zolangzamerhand de ruimte te vullen.

Terwijl hij nog een slok bier nam, bedacht hij waar hij eens heen zou kunnen gaan. De Tien Torens had hij al afgewezen, gezien het feit dat de studenten zijn theatrale kuntenissen waarschijnlijk niet zouden kunnen waarderen. Bovendien was de doorsnee studentenbeurs meestal niet rijkelijk gevuld. Hmmm... misschien was het een idee om zichzelf eens onder het blauwe bloed te begeven! De adel had geld zat, en wat amusement zagen ze vast en zeker wel zitten! Ja, dat leek hem een uitstekend idee!

[Maris]

Maris werd ietwat overvallen door de ongebruikelijke manier waarop de knappe jongeman zich aan alle dames voorstelde. Hoe durfde hij?! De gebruikelijke manier om onbekenden te groeten in Raganorck was enkel het geven van een kort knikje met het hoofd. Zelfs een handdruk werd door Maris bij een eerste kennismaking niet op prijs gesteld en deze handkus was werkelijk een belediging! Deze jongeman had blijkbaar geen flauw idee hoe een dame van stand begroet hoorde te worden.

Haar reactie was echter niet af te lezen van haar gezicht. Ze staarde koel terug naar de jongeman met haar standaard “Raganorckse gezichtsuitdrukking”. Geen enkele emotie was van haar gezicht af te lezen. Woorden wilde ze al helemaal niet aan deze jongeman vuil maken. Ze wierp een blik naar het meisje dat naast haar zat om te zien hoe zij er over dacht.

[Jaap Stoel]

Clementius schudde zijn hoofd en keek eens naar de lege tafel voor hem. Nee er was nog geen voedzame kom met soep en brood verschenen. De waardin was te druk met het praten tegen andere gasten. Hij wreef over zijn kale schedel en hees zich uit zijn stoel.

"Jammer. Het rook zo lekker." zei hij zegen niemand en hij bewoog zich naar de uitgang waar hij zijn jas weer aantrok. Voor een moment voelde hij zich even heel alleen. Nu de haast en spanning uit zijn leden waren vertrokken realiseerde hij zich dat hij zijn thuis waarschijnlijk nooit meer zou zien.

Hij trok zijn kraag op en liep de taveerne uit. Buiten stond zijn wagen die hij beklom. "Kop op Klemens. Het was tenslotte alleen hout en stenen." vertelde hij zichzelf en richtte zijn blik naar de hoge torens en spoorde zijn paard aan en reed weg.

((Clementius Bodenaar naar de toren der alchemie))

[Witchy]

Paolo di Francesco di Mare momeplde wat tegen zichzelf, terwijl hij een schuin oog op de vertrekkende man wierp. Had hij dan niet gezien dat Theresia's soep nog niet klaar was? Hmmmm.... Theresia's soep... Hij had vele zoete herinneringen aan zijn jeugd, waar de befaamde soep van Theresia Koffie er een van was. Ze kookte de lekkerste soep van heel de stad! Voldaan snoof hij de kruidige lucht nog eens op, alvorens hij zijn pul leegde van het laatste restje bier.

"Nu dan, wel edele dames, en oh zo gastvrije vrouwe, wiens huis en haard ten alle tijden geopend zijn voor de vreemdeling, wiens dwalingen des duisters een goed einde vinden boven een kom van uw dampende soep... ik moet gaan! Mijn publiek wacht mij!"

Theatraal stond hij op, zijn lange lokken over zijn schouder werpend. Hij liep naar Josje, drukte haar het verschuldigde bedrag plus wat extra in de hand, gaf haar een knipoog, en liep zonder op of om te kijken naar de deur. Hij opende de zware houten deur, de koele windvlaag opsnuivend die binnenjoeg, en stapte naar buiten.


((Paolo di Francesco di Mare naar De Binnenplaats, de paleispoort))