Raganorck

Uriel · Posted: Thu Feb 24, 2005 3:52 pm Post subject:

((Thomas Kwezelaer van het Gannon; de winkels van het Gannon))

Hij duwde de deur naar de taveerne open. "Azram-né." Mompelt hij plichtmatig en gaat aan een tafeltje bij het raam zitten. Van hier kan hij de deur van Gunthers kleermakers winkel mooi in het oog houden en tegelijkertijd horen wat er zoal in de taveerne gezegd wordt.

Niet veel soeps is zo zijn eerste indruk. In een hoek zitten twee vrouwen en een man met een of ander smerig dier te spelen en ietsje verderop zijn een man en een vrouw het slachtoffer geworden van het groepje kinderen dat altijd wel in de Lekke Ketel of ergens in de buurt te vinden is. Lege kommen staan voor hun neus en de kinderoogjes glimmen. Vast iemand die een goed verhaal te vertellen had. Echt weer iets voor hem om dat weer juist te missen.

Dan ziet hij de herbergierster en knikt haar toe.

"Een beker warme kruidenwijn graag en als de Ene het wil, wie zijn die mensen die zo`n smerig beest uit de Wouden je taveerne in gesleurd hebben? Ik heb ze nog nooit eerder hier in de stad gezien."

Calliope · Posted: Thu Feb 24, 2005 9:53 pm Post subject:

De deur wordt opnieuw opengeduwd. Er komt een gestalte binnen gekleed in een dofrode mantel. Een gestalte die toebehoort aan een niet onknappe jonge vrouw, zo blijkt wanneer zij haar kap afzet en haar donkere krullen uitschudt. Ze kijkt de herberg rond. Voor eenieder is zichtbaar dat ze er moe uitziet, donkere kringen en lijnen in haar gezicht laten haar ouder lijken. Toch is ze nog steeds mooi. Mooi en diep ongelukkig.

Thomas? Thomas is hier? Wat in Enesnaam?...

Ilme Echsberg loopt reslouut naar de tafel bij het raam. Misschien dat de plotselinge ontmoeting haar dag weer goed kan maken. Aan een tafel er vlak naast zitten een nogal bepansterde man en een paar vrouwen met een dier te spelen. Onbekende gezichten.

"Thomas. Ik had je hier niet verwacht. De paden van de Ene zijn niet te volgen, blijkt maar weer. Maar ik ben blij je te zien, ik heb wel behoefte aan een gesprek."

Ze kijkt even veelbetekend naar Thomas. Dan wendt ze zich tot Theresia en werpt haar een bescheiden glimlachje toe.

"Hebt u een glas wijn voor me, alstublieft?"

De vrouw gaat zitten en kijkt even ovar haar schouder naar het vreemde gezelschap. Dan begint ze op zachte toon te praten tegen Thomas.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Uriel · Posted: Fri Feb 25, 2005 2:29 pm Post subject:

"Azram-né, Ilme."

Thomas legt zijn handen voor zich op tafel; alle vingers gesloten in een vuist behalve de wijsvinger van zijn linkerhand en de wijs- en middelvinger van zijn rechter die haaks op elkaar liggen in een twee-arming kruis. Voordat iemand anders dan Ilme het heeft gezien haalt hij een van zijn handen door zijn uitdunnende haar op zijn bolle schedel en strekt hij de vingers van zijn andere hand weer.

"Inderdaad, het zal de wil van de Ene geweest zijn die me de Lekke Ketel binnenbracht. Ik was van plan om op bezoek te gaan bij de kleermaker hier aan de overkant om te zien of hij nog nieuwe ... stoffen had, maar het is me nu een beetje te druk en het lijkt erop dat de arme man zojuist een nieuwe aanval gehad heeft. Moge de Ene hem behoeden, ik vraag me af hoe lang Gunther de stad nog van dienst kan zijn in zijn toestand. Al heb ik wel laatst gehoord dat hij een leerlinge heeft aangenomen."

Thomas kijkt weer even naar de winkel van Gunther, maar ziet nog geen veranderingen in het aantal mensen binnen. Hij schudt zijn hoofd en werpt een schuine blik op de drie vreemdelingen in de hoek.

"Soms vraag ik me wel eens af waar al die vreemdelingen vandaan komen. Het lijkt wel alsof de stad zelf steeds weer nieuwe mensen uit de duisternis tevoorschijn tovert."

"Maar zeg het eens, wat kan die ouwe Thomas voor je doen?"

Zegt hij terwijl hij even op zijn stoel heen en weer schuifelt om beter te gaan zitten. Hij gebaart naar de stoel tegenover zich zodat hij over Ilme`s schouder nog steeds de kleermakers winkel zien kan.

Theresia Koffie · Posted: Fri Feb 25, 2005 8:20 pm Post subject:

Theresia kijkt nog even naar haar grote zoon. Van hem gaat haar blik naar de kinderen die hongerig lijken naar het verhaal van de vrouw.
Inwendig glimlacht zo: "zo vrouwe, jij hebt je soep wel verdient..." De man daarin tegen gaat steeds norser kijken. Theresia krijgt het gevoel dat ze hem niet zo mag. "zo'n sjagerijn toch...."

Als Thomas haar taverne inkomt trekt ze haar gezicht weer in de plooi. Ze knikt vriendelijk terug maar maakt niet echt haast hem te helpen. Eerst loopt ze nog even naar het fornuis en doet wat water en kruiden bij de soep zodat deze niet te dik zal worden maar ook niets van zijn smaak zal verliezen door het verdunnen. De kruiden doen hun werk en een heerlijke geur stijgt op. Ze vult de waterketel weer bij en zet deze ook weer op het fornuis. Ze brengt haar nieuwe gasten wat zij bestelt hadden en haalt daarna de soepkommen van haar gasten en de kinderen op. De kinderen merken niet eens dat zij ze weghaalt. Zo zitten ze in het verhaal. Terug bij de toog mikt ze de kommen in de gootsteen. Ze vult een grote kan met sap en neemt wat glazen mee. Ze zet de sap en glazen op de tafel van de kinderen. Daarna hurkt ze naast de stoel waarop haar oudste dochter zit. Zachtjes tikt ze op de schouder van Josje. Haar losscheurend van het verhaal. "jos, wil jij even afwassen? Het wordt druk ineens...!" Josje kijkt even boos. Het was net zo'n mooi verhaal. Maar gehoorzaam en volgzaam als ze is staat Josje op. Ze vervloekt in stilte haar volgzame karacter. Als zij langs Tommy loopt snuift hij haar veneinig toe:" ja handig zijn we als moeder ons nodig heeft....". Josje kijkt even verbaasd naar haar grote broer. "waar komt dat nou vandaan? moeder vraagt hen niet vaak om te helpen en verder hebben zij een heerlijk onbelemert leventje. Een keer afwassen is geen slechte ruil daarvoor. Of toch wel?" Tijdens het afwassen denkt Josje verder "waarom was moeder dan ook zo beschermend naar hen? Ze hadden ook nooit hoeven leren lezen en schrijven.... moeder had hen altijd liever in de buurt. Was moeder liefde niet genoeg om van te leven en van te leren?" Josje haalt haar schouders op. Haar eisen zijn nooit hoog geweest. Een man en een paar kinderen. Zij had de zachtaardigheid van haar vader en de kinderwens van haar moeder.

Theresia groet de vrouw die binnenkomt en wacht tot zij haar plaatsje gevonden heeft. Voorzichtig om hen gesprek niet te onderbreken stapt Theresia wat dichter bij de tafel bij het raam. Op nette aftand wachtend of haar nieuwe gasten misschien ook wat willen drinken. De lekke ketel is immers geen wachtlokaal. En misschien willen haar andere gasten ook nog iets....Theresia neemt een houding waar duidelijk uit blijkt dat zij aan te spreken is. Doch niet te opvallend en heel beleefd. Zoals zij van haar vader geleerd heeft.
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

Calliope · Posted: Fri Feb 25, 2005 9:25 pm Post subject:

Ilme praat nog altijd op een zachte fluistertoon tegen Thomas. Af en toe legt zij een hand op zijn arm, of maakt een gebaar met haar vingers, alsof ze dingen in de lucht moet tekenen om haar woorden kracht bij te zetten.

Haar gezicht staat bezorgd, sinds ze is gaan zitten heeft ze nog niets dat op een lachje leek getoond. De lijnen in gaar gezicht lijken in dit licht nog dieper. Af en toe lijken Thomas en zij het niet eens te zijn. Ze kijkt dan weer weg, dan weer stuurs de andere kant op.

Maar iedere keer wendt ze zich weer naar Thomas en gaat door met fluisteren. Heel af en toe zijn er flarden van het gesprek te horen, nietszeggende frases, maar op een verstikte toon uitgesproken alsof de vrouw elk moment kan gaan huilen.

Ja maar Thomas...Nee...Nee dat kan niet...Luister nou gewoon naar wat ik zeg...Zie het eens van mijn kant...Ja dat kan wél...Nee...Luister nou eens...
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

spion van Peria · Posted: Sun Feb 27, 2005 8:49 pm Post subject:

De fret sprong handig vanaf Leopold zijn schouder naar de schoot van Fea. Een beetje achterdochtig nam Caran het beestje in zich op. Eigenlijk best een grappig beestje, dacht Caran. ''Toe maar'' zei Leopold tegen Caran ''je kan hem gerust aaien hoor, hij zal je vingers heel laten''. Fea glimlachte naar het lieve diertje terwijl Caran voorzichtig met een vinger het beestje over zijn rug aaide.

Na een poosje gezellig geklets te hebben kwam Fea terug op haar mysterieuse brief. '' Leopold, Caran, ik moet me nu echt terugtrekken naar mijn kamer'' fluisterde Fea zachtjes, ''ik moet die brief echt nodig openmaken''. Leopold en Caran keken elkaar aan en Caran was de eerst die met het voorstel kwam om dan maar samen de stad wat te gaan verkennen. " Is goed'' zei Leopold. ''Maar dan wil ik wel mijn fret terug'' voegde hij er lachend aan toe. Slinks lag heerlijk opgerold in de schoot van Fea te slapen. Zodra het beestje zijn naam hoorde ontwaakte het en strekte zich een lekker lui uit. "Kom op joh ik heb nog meer te doen'' zei fea terwijl ze het diertje weer terug aan Leopold gaf.

Eindelijk klaar voor vertrek stonden Leopold en Caran op uit hun stoel. "Zal ik maar de weg wijzen?'' vroeg Caran aan Leopold. '' Daar heb ik nou helemaal geen problemen mee, ik denk dat jij de stad ondertussen beter verkent heb dan ik'' vekondigde Leopold. Caran keek nog eens naar de Paladijn en vroeg: " Te voet of te paard?''
_________________
Mag Peria je pad altijd verlichten

Uriel · Posted: Mon Feb 28, 2005 1:56 pm Post subject:

"Nee, Ilme, zo werkt het dus niet he!"

Thomas was steeds harder gaan praten en nu klonk zijn stem door de hele taveerne.

"Iedereen hier heeft wel iets of iemand verloren. Dat is nu eenmaal de wil van de Ene. Het is niet aan ons om te zeggen of dat goed of slecht is. Leg je er gewoon bij neer. Dat doen we allemaal. De Ene zit echt niet te wachten op al dat geklaag en gegrien van jou!"

Thomas was opgestaan. "Laat die kruidewijn maar zitten, mevrouw." Zei hij tegen Theresia. "Als ik nog langer in de buurt van dit grienijzer blijf wordt ik onpasselijk."

Dan wendt hij zich een laatste keer tot Ilme: " Je stelt me teleur meid, zwaar teleur." Hij schudt zijn hoofd en loopt de Taveerne uit; Ilme met tranen op haar wangen en verloren aan haar tafeltje achterlatend.

((Thomas Kwezelear; naar `t Gannon; op de straat))

Calliope · Posted: Mon Feb 28, 2005 2:13 pm Post subject:

Dikke tranen rollen over de wangen van Ilme en trekken strepen naar beneden. Haar ogen zijn rood en lijken nu dieper dan ooit in het mooie gezicht te liggen. Haar handen omklemmen machteloos de rand van de tafel, de knokkels zien wit. Ze ziet er moe en verloren uit.

Ilme haalt een paar keer diep adem, maar kan toch niet voorkomen dat haar lippen gaan trillen. Ze lijkt weer in snikken uit te barsten. Met een klein stemmetje praat ze tegen niemand in het bijzonder.

"Nee Thomas...nee. Voor mij is het over, allemaal over en voorbij. Ik kan niet meer. Als die Ene van je echt bestaat, waarom wil hij dit dan? Waarom mag ik niet aan hem twijfelen terwijl hij me heeft verlaten en in de afgrond heeft gestort? Het is voorbij...ik ben mijn geliefde kwijt, mijn geloof kwijt...alles weg..."

Ilme begint weer te snikken, en wendt haar hoofd af, alsof ze zich plotseling schaamt voor haar aanwezigheid.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Alassea · Verloren en Vergeten Joined: 02 Nov 2004 Posts: 35

Fea gaf de fret terug aan leopold. Onderwijl afgeleid door de man en vrouw aan het tafeltje verderop. Ze lijken ruzie te hebben.

" Je stelt me teleur meid, zwaar teleur." zegt de man tegen de vrouw daarna loopt hij de taverne uit. De vrouw blijft alleen achter en tranen rollen over haar wangen, ze zegt wat inzichzelf.

Fea staat op van hun tafeltje en loopt naar de vrouw. Ze gaat op een stoel naast de vrouw zitten en legt troostend een hand op haar rug.

"wat scheelt er aan?" Vraagt ze met een warme en uitnodigende glimlach.

meis · Posted: Mon Feb 28, 2005 5:50 pm Post subject:

Percival kijkt naar de 2 aan het tafeltje en volgt hun bewegingen en woorden. Als de man zijn stem begint te verheffen krijgt Percival een gemene grijns op zijn lippen. De man laat de vrouw in tranen achter en Percival blijft naar haar zitten kijken. "Vast haar eigen schuld, moet haast wel." Een vrouw uit de taverne staat op en gaat bij haar zitten om haar te troosten. Percival schudt zijn hoofd en kijkt naar Loeder.
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

Calliope · Posted: Mon Feb 28, 2005 6:20 pm Post subject:

Ilme ziet door haar tranen heen hoe er iemand naast haar komt zitten. Ze snikt, niet in staat om iets te zeggen. Ze zoekt een kanten zakdoekje uit één van haar zakken en begint driftig haar tranen weg te vegen. Ze haalt een paar keer diep adem. Rustig nu.
Ze kijkt naar de vrouw naast haar, haar ogen staan rood maar rustiger dan zonet.

"I..ihik was met Thomas a..haan het prh-haten en..."

Ze sluit haar ogen en kalmeert haar ademhaling. Op deze manier is ze niet te verstaan.

"Ik was aan het praten met Thomas...over...er zijn veel dingen die me dwarszaten. Ik heb een ongelukkig jaar gehad. En ik ken Thomas al zo lang. Al sinds ik klein was. Ik dacht dat hij begrip zou hebben voor mijn verhaal. Dat is een fout van me, niemand heeft er begrip voor."

Ze dreigt weer te gaan huilen en slikt.

"Helemaal niemand...nee. Hoe kan het ook. Thomas heeft zekerheid, hij weet waar hij in gelooft omdat hij het makkelijk heeft. Maar mijn pad lijkt nu zo donker..."

Ze kijkt even in het rond om te zien of er veel mensen binnen gehoorsafstand zitten. Dan buigt ze zich samenzweerderig naar de jonge vrouw naast haar. Ze spreekt zacht.

"Soms heb ik het idee...dat mijn leven geen zin meer heeft en dat het in mijn wereld altijd nacht is. Dan wordt ik zo bang dat het misschien allemaal niet waar is. Dat heb ik geprobeerd aan Thomas uit te leggen, snap je. Als de Ene over mij waakt, waarom wordt er dan ramp op ramp gestapeld? waarom lijden er zoveel mensen? Waarom moest mijn geliefde sterven, wat is daar het doel van? Ja, volgens Thomas heeft de Ene zo zijn redenen. Maar soms...soms geloof ik niet meer dat de Ene bestaat. Soms geloof ik niet meer dat hij het licht kan zijn in mijn duisternis."

Ze kijkt de vrouw aan en haar ogen worden groot van schrik, alsof ze zich nu pas realiseert wat ze eigenlijk zegt. De combinatie met de tranen gaaft haar een wanhopig uiterlijk.

"Toen ik dit aan Thomas probeerde uit te leggen...ik wilde alleen maar dat hij mijn kant ook kon zien...toen reageerde hij zo. Maar ik voel me vaak zo eenzaam...misschien is de Ene helemaal niet bij me. Misschien bestaat hij niet. Misschien niet..."
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Theresia Koffie · Posted: Tue Mar 01, 2005 9:15 am Post subject:

Het hart van Theresia smelt. Ze haast zich om de kruidenwijn te halen. Wanneer ze bij het tafeltje komt bied ze de vrouw naast de wijn ook een zakdoek aan.
De zakdoek is misschien wat groezelig en gevult met kinder snottebelletjes, maar het gebaar is goed.

"vertel eens liefje, wat kan ik voor je doen?"

Theresia beheerst zich om de vrouw eens goed aan de boezem te drukken... Even kijkt ze bedenkelijk. Was dit een goed moment om te laten merken dat ze flarden van het gesprek op gevangen had. Ach de man had hard genoeg gesproken.

"ach vrouwe, Uw hart doet pijn is het niet, en uw geloof wankelt. Ik ben mijn man verloren aan de nacht en herken deze pijn die uw hart verwond'.

Wanneer Theresia ziet dat haar woorden de vrouw niet echt goed doen gaat ze aan de andere kant naast haar zitten. De boel even de boel latent. Ze slaat een mollige arm om de vrouw en bied haar een schouder

"hier, laat mij deze pijn met u dragen en vertel me uw verhaal... "
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

Calliope · Posted: Wed Mar 02, 2005 11:40 am Post subject:

Ilme kijkt even verbaasd op als de waardin zich ook in het gesprek mengt. Schijnbaar praat ze harder dan haar bedoeling is. Met een verbaasde blik pakt ze het glas wijn aan en neemt een slok. Maar ja, ze kan haar verhaal net zo goed doen waar de barvrouw bij is...
Haar ogen staan al wat minder rood, de wijn lijkt haar te kalmeren.

"Het is allemaal niet zo'n drama als het misschien lijkt voor buitenstaanders. Maar voor mij is het leven op het moment zwaar, erg zwaar. Ik heb het gevoel dat ik helemaal niemand meer heb in de wereld..."

Ze neemt snel nog een slok van de drank.

"Enkele maanden geleden is...is...ik had een geliefde, we zouden gaan trouwen in de zomer. Ik was zo gelukkig. Ik had al geen makkelijk leven achter de rug. Ik heb geen ouders meer en heb altijd hard moeten werken om het hoofd boven water te houden. En toen kwam hij en hij hield van me, ook al ben ik helemaal niet bijzonder."

Ze slikt even en kijkt naar de waardin. Dan kijkt ze naar de jonge vrouw die nog steeds naast haar zit. Ze lijkt te luisteren, ook al zegt ze niet veel.

"Twee maanden geleden werd er midden op de nacht op de deur geklopt. Het was één van de werkmakkers van mijn geliefde. Hij vertelde dat er een ongeluk was gebeurd met een partij hout in de opslag. Er was een hele lading omgevallen die enkele werklui had bedolven. Mijn geliefde heeft nog enkele dagen geleefd, maar hij had zoveel breuken en kneuzingen...hij heeft het...niet...gered."

Ilme begint weer te snikken, maar weet zich genoeg te beheersen om nog verstaanbaar te zijn.

"En nu begrijpt Thomas niet dat ik nog steeds niet snap waarom het heeft moeten gebeuren. Er is zoveel verdriet. Ik kan het verdriet misschien vergeten...maar niet het gevoel van...verlatenheid. Heeft de Ene dat zo gewild? Wat heeft hij dan fout gedaan? Nee...ik kan...wíl het niet meer geloven. Alles is triest en donker om me heen. En ik heb nog geen bewijs gezien dat de Ene bestaat, hij lijkt verder weg dan ooit..."

Ilme neemt nog een slok wijn en zwijgt verder.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Alassea · Verloren en Vergeten Joined: 02 Nov 2004 Posts: 35

Fea luistert zwijgend naar het verhaal van de vrouw, als heelster en priesteres van Peria heeft ze geleerd dat de meeste mensen hun verhaal wel vertellen als jij je mond houd. Uit de ogen en de stem van de vrouw blijkt veel pijn.

De waardin brengt wat wijn en komt erbij zitten. "een warme vrouw" denkt Fea.

De vrouw gaat verder met haar verhaal en fea luistert. Na een poosje zwijgt de vrouw en neemt een slok wijn.

Fea knikt, 'een geliefde verliezen doet altijd vreselijk pijn, en het enige dat tegen zo'n wond helpt is tijd. Tijd en een nieuw leven.'

'Ik kan begrijpen dat het moeilijk voor je is om te blijven geloven in je Ene, maar ik denk niet dat er voor sommige dingen een reden is. Nare dingen gebeuren, maar er gebeuren ook goede dingen. Er is altijd een evenwicht. Ook jij zult je evenwicht weer vinden, maar dat kost tijd'

Calliope · Posted: Thu Mar 03, 2005 10:34 pm Post subject:

Ilme kijkt verbaasd naar de vrouw.

"Dat evenwicht lijkt anders behoorlijk kwijt, ik mag de rest van mijn leven wel een heleboel geluk hebben om de balans weer terug te krijgen. Ik wil helemaal niet dat de tijd alle wonden heelt. Dat kan het toch niet. Ik wil weer een beetje het licht kunnen zien, weer een beetje zon door mijn wolken, dat wil ik."

Ze neemt nog een slok wijn en vervolgt dan met een zucht.

"En...mijn Ene? Volgens mij is het helemaal niet meer mijn Ene, hoe kan hij degene zijn die over mij waakt en dit soort dingen vervolgens met mij laten gebeuren? Ik weet het niet meer hoor...misschien is hij er wel helemaal niet. Of misschien is hij er alleen voor de anderen. Misschien is hij wel uw Ene."

Ilme neemt een slok en kijkt over de rand van haar glas naar de jonge vrouw naast zich. Er is iets met haar...
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...