Raganorck

[Gashyr]

"Mevrouw, ik vrees dat u aan mij een slecht publiek heeft, want uw gevoel voor humor is te hoog gegrepen voor deze eenvoudige klerk" zei Joseph smalend. "Zou u nu zo vriendelijk willen zijn uzelf uit de hal te verwijderen, ik zou niet willen dat mensen deze plek gaan mijden vanwege uw flauwe toneelvertoningen."

Joseph stond op, maar ging metteen weer zitten, een licht gevoel van verlorenheid trok door zijn geest. Was dit nou zijn leven? Dieven en potsenmakers te woord staan in een koude hal.

[Calliope]

Vlinder fronst naar de man. Ze heeft een groeiend gevoel dat hij haar niet mag, ook al heeft zij hem nooit iets misdaan. Ze trekt een moeilijk gezicht. Niet eerlijk is dat allemaal.
Vlinder kijkt om zich heen. Misschien is het mogelijk een ander raam te bevrijden, een raam dat niet wordt bewaakt door een boze man achter een tafel. Misschien is dat het wel, en wil de man haar geen raam geven omdat het al zijn raam is. Misschien is hij zelfs degene die het raam heeft vastgeplakt.
Haar oog valt op een trap in de hoek bij de deur in de buurt. Een houten wenteltrap. Haar nieuwsgierigheid is meteen geprikkeld. Vlinder vindt trappen leuk, je weet nooit waar ze naartoe gaan. Misschien wel naar een kasteel, of een groot beest of...misschien dat er boven wel een raam is dat nog van niemand is.
Dan kijkt ze weer naar de man. Hij heeft gezegd dat ze weg moet gaan uit de hal, en haar moeder heeft haar altijd verteld naar volwassenen te luisteren. Ze weet niet echt wat te doen.

"Ik ben helemaal geen toneelspeler. Ik wil alleen maar een raam. En jullie plakken de ramen vast omdat je ze allemaal wil houden. Dus nou zal ik ergens anders maar een raam zoeken. Misschien boven. Dan ga ik nu weg uit de hal."

Voetje voor voetje begint Vlinder richting de deur en de trap te lopen. Ze springt een paar keer, zorgvuldig oplettend dat ze niet op de lichter gekleurde stenen gaat staan.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Henrich van Bassel]

Joseph besteedde geen aandacht meer aan het meisje. Zijn taak was bezoekers te woord staan en te informeren, niet om voor portier te spelen of zich met zotten te onderhouden.

Joseph Steengrijs
_________________
Henrich Heregaud van Bassel; Grootmeester der Alchemie

[Calliope]

Vlinder sluipt voorzichtig de wenteltrap op, en laat het wel uit haar hoofd een tree over te slaan. Voetje voor voetje komt ze vooruit, een doodernstige uitdrukking op het kleine gezicht.
Boven aangekomen ziet ze een gang die naar een grote zaal leidt, hoewel links en rechts deuren in het cement duiden op de aanwezigheid van andere kamers. Hoewel de geuren die uit sommige van de kamers komen haar mateloos nieuwsgierig maken zet Vlinder toch voet richting de grote zaal. Er komt, zelfs in de vallende avond, licht vandaan. En licht kan maar op één ding duiden. Vlinder roept.

"Raaaaaamen!"

De gang is lang en saai, dus Vlinder hinkelt op één been verder. Intussen neuriet ze een liedje. Ergens ver weg hoort ze een man roepen, maar ze kan niet horen wat hij roept. Even later klinkt van dichter bij het geluid van brekend glas. Ze maakt zich een beetje zorgen, misschien gooit er iemand de ramen wel kapot. Ze begint te rennen, en rent hard de zaal voor zich in, waar ze bijna omvalt als de bruusk tot stilstand komt.

"Ramen?"
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Calliope]

Vlinders adem stokt als ze de grote kamer inkijkt. Inderdaad heeft de ruimte verscheidene kleine, smalle ramen waar enkele stralen licht zich doorheen boren, door jaren van aangekoekt stof en weerslag van alchemische expirimenten.
Vlinder vergeet de ramen echter meteen als ze de kasten bekijkt die aan weerszijden van de kamer staan. Een opvallend lange, kale tafel in de ruimte duidt erop dat het hier een expirimenteerruimte betreft, maar op het moment staan alle materialen netjes opgeborgen in de hoge eikenhouten kasten die de muren bedekken, en slechts een paar vlekken van een twijfelachtig blauwe vloeistof die zich in de tafel hebben gebeten verraden diens dagelijks doel.

De kasten staan vol met dingen die Vlinder nog nooit heeft gezien. Heel voorzichtig loopt ze naar één van de kasten, die vol staat met glaswerk. Veel van de werktuigen hebben vreemde vormen en kronkels, van sommigen lijkt het wel alsof er bijna niets in kan, en alsof er geen gat is om dingen er weer uit te laten. Vlinder fronst van onbegrip, waarvoor zouden ze dit glas gebruiken? Wonen er hier dan zoveel mensen die allemaal moeten drinken? Ze gelooft er niets van, daarvoor is het veel te stil.
Uiterst behoedzaam glijden haar kleine vingers over het de verschillende vormen. Ze houdt haar adem bijna in, alsof ze ieder moment verwacht dat de minste druk die ze uitoefent de glazen zal doen springen. De warmte van haar vingers op het koude glas laten sporen achter, strepen die weer verdwijnen na een paar seconden, alsof ze geen enkel doel dienen, alsof ze nooit hebben bestaan.
Vlinders oog valt ten slotte op de onderste plank. Daarop staan een aantal bekers van een lichtblauwe glassoort. Ze zijn het mooiste dat ze ooit heeft gezien, en als ze ze oppakt durft ze er bijna niet naar te kijken. Het is de meest heldere kleur blauw die ze zich maar kan voorstellen. Er is maar één kleur die er ook maar in de verste verte op lijkt. Die van de ogen van haar moeder. Blauw, het blauw van de lucht en een heldere dag. Het blauw van haar lieve moeder die haar nu niet meer wil hebben...
Vlinder vergeet het huis, ze vergeet de ramen. Ze lijken nu al zo lang geleden dat ze niet meer belangrijk zijn. Een dikke traan loopt over de wang van het meisje. Ze durft hem niet weg te vegen uit angst dat er iets met de blauwe glazen gebeurt. Hoe heeft ze ooit kunnen hopen dat er een nieuwe moeder naar het huis zou komen? Waarom wil ze een nieuwe moeder? Ze wil alleen de oude terug...
Instinctief brengt Vlinder de glazen naar haar ogen. In iedere hand heeft ze een glas, en ze houdt ze voor haar ogen als een vreemd soort bril. Ze laat de glazen bijna vallen van verukking. Dus dit is hoe het is om te zien zoals haar moeder ziet. De wereld is gemaakt van een kalm, rustig blauw, en met iedere beweging wringt en beweegt het, als om zichzelf steeds weer te vernieuwen. Vlinder beweegt haar hoofd en het Blauw beweegt mee. Geen wonder dat haar moeder altijd zo rustig was, het Blauw is als de lucht zelf, het kalmeert en betovert. Vlinder denkt aan haar eigen donkere ogen, en wordt overvallen door een plotseling gevoel van gemis omdat haar ogen niet Blauw zijn.

Vastberaden neemt ze haar ogen mee naar de deur. Ze ziet geen reden meer om in deze nare, grote zalen te blijven. Maar ze zal het Blauw meenemen. Als haar moeder niet meer bij haar wil zijn, kunnen zij en Vlinder tenminste door dezelfde ogen kijken.

Vlinder loopt de gang door, nu rustiger dan eerst, om de ogen die ze onder haar jurk heeft verstopt niet te breken. Ze loopt bijna op haar tenen, en als ze de trap weer vindt gaat ze heel voorzichtig naar beneden. Trappen zijn een stuk minder spannend als je al weet waar ze naartoe gaan. Al snel staat ze weer in de ontvangsthal. Ze loopt naar de deur, en in het voorbijgaan kijkt ze nog even naar de alchemist die daar achter zijn bureau zit te werken.

"Dank u wel"

Zegt ze beleeft en ze stapt de frisse lucht weer in, met haar nieuwe ogen onder haar jurk en haar oude ogen gericht op de Torens die zich zwart aftekenen tegen het licht. Er zijn nu zoveel plekken waar ze naartoe kan gaan...
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Jaap Stoel]

(Clementius Bodenaar vanuit De Lekke Ketel)

Klemens zijn wagen hield stil voor wat hij dacht de toren van Alchemie te zijn. Het centrum van verlichting in Raganorck. Hier zou er vast wel iemand te vinden zijn die als patron zou willen dienen voor zijn werk. Die zou kunnen dienen als geldschieter en beschermheer voor zijn kunsten. Met die gedachte ging hij de toren binnen op zoek naar iemand die hem meer kon vertellen over hoe dit soort zaken geregeld werden in Raganorck.
_________________
Holy Wood dreams...