Raganorck

[Henrich van Bassel]

Niet vaak kwamen er buitenstaanders in de Toren der Alchemie. Over het algemeen deed men nogal schamper over deze "wetenschap", een smeltkroes van ambachten en kennis voor mensen die nergens goed in zijn. Maar de ingewijden die dagelijks in en uit liepen zagen dat anders. Alchemie was het summum bonum der wetenschap, het overkoepelende geheel waar magie, natuurkunde, geneeskunde, wiskunde, theologie, psychologie, geschiedkunde en filosofie, alles samen kwam. En iedere wetenschap bloeide, hier in de Toren, afzonderlijk en als deel van het geheel. Van de hoogste torenkamer tot de diepste gewelven, de hele toren was gevuld met de kennis die deze symbiose der wetenschappen mogenlijk maakte. Van het kleinste kantoor tot het grootste leslokaal en van de diepste voorraadkamer tot op de tinnen, waar de astronomie bedreven werd, tintelde de lucht met het vage essence van kennis en magie.

De architectuur van het gebouw week weinig af van die van de andere torens, alleen de waterspuwers ontbraken. Vreemde lege plaatsen tekenden de hoge muren, alsof ze er ooit hadden gestaan, maar allen hun vleugels hadden uitgeslagen en waren vertrokken. Water sijpelde dan ook vrijelijk langs muren en ramen, en tijdens zware stormen moest men door een dunne waterval om de toren te betreden of te verlaten. Nodeloos is het om te vermelden dat alleen mensen met grote spoed de toren verlieten of juist binnen traden tijdens zulk noodweer, lessen werden vaak om deze reden verzet.
Grote trappenhuizen van marmer en kleine houten laddertjes leidden naar de verschillende verdiepingen, waar kleine kamertjes en grote zalen elkaar afwisselden. Sommige deuren waren gesloten, slechts één relikwie of gevaarlijk experiment beschermend tegen de buitenwereld, terwijl andere deuren hardnekkig weigerden dicht te blijven en daarom maar altijd uitnodigend open stonden. Er waren galerijen vol boeken en tekstrollen, kamers met glazen bollen waarin pruttelende vloeistoffen via buizen heen en weer spoten, leslokalen en kantoren, en een werkplaats voor het vervaardigen van instrumenten.

Boven de hoofdingang stond een tekst op de gevel gebeiteld, in iedere taal waarvan men de woorden had kunnen vinden:

[Manesni Ryloth]

((Manesni Den groene acker ----> toren der Alchemie ))

na een iets langer dan geplande tocht door de straten van raganorck beland Manesni dan uiteindelijk bij de toren der alchemie,
even kijkt hij buiten nog rond om zeker te weten dat hij de juiste toren heeft en stapt dan resoluut naar binnen.

"Iemand hier? ik ben op zoek naar een bepaald drankje"

na dit gezegt te hebben wacht Manesni rustig af.

[Henrich van Bassel]

De ontvangsthal was niet al te groot, en volgepropt met beelden van bekende alchemisten. De wanden waren behangen met sterrenkaarten en tabellen die substanties en elementen in kaart brachten. Recht tegenover de hoofdingang en vlak naast een grote deur was een stenen bureau geplaatst, waar een verveelde klerk zijn nagels zat te knippen. Toen Manesni binnenkwam en sprak keek hij uiterst langzaam en verveeld op. "U bent niet de enige in deze toren." sprak hij met een sarcastische toon. "Maar u zult zelf wel geen alchemist zijn, anders stapte u niet zo plompverloren binnen. U moet me op z'n minst vertellen welk drankje u zoekt, en verder", de klerk stopte even om zijn neus te snuiten in een grauwe zakdoek, "wil ik graag uw naam, toenaam, professie en reden voor uw aanvraag weten. Verder vereis ik ook uw eeuwige dankbaarheid, want dit is niet de manier waarop wij onze spullen verhandelen. De volgende keer sluit u netjes achteraan aan in de rij bij de achteringang, of dient u een schriftelijke bestelling in bij de administratie."

De verveelde klerk

[Manesni Ryloth]

ietwat geirriteerd kijkt Manesni terug naar de klerk, maar hij beseft al snel dat de klerk eigenlijk gelijk heeft

"neem mij niet kwalijk, maar ik heb een klein beetje haast.
Mijn naam is Manesni Ryloth, ik ben uhm..... bestudeer anatomie waar ik vandaan kom, en het drankje dat ik zoek is iets dat helderheid van geest geeft. Mijn dankbaarheid zult u in ieder geval hebben mocht u een drankje hebben dat dit kan klaarspelen of weet waar ik het zou kunnen verkrijgen."

[Henrich van Bassel]

De klerk pende loom alles neer wat Ryloth hem vertelde, liet zijn blik er nogmaals over gleiden, en keek toen weer naar de man. "Is dat alles wat u kwijt wilt? Ik vrees dat ik dan weinig meer voor u kan betekenen dan het zetten van een kopje Geitenvoet-thee. U zult me moeten vertellen wat u met de drank van plan bent." De klerk bleef sloom en verveeld praten. Hij was duidelijk niet erg gesteld op mensen die niet wisten waar ze terecht moeten met hun besognes.

De verveelde klerk

[Manesni Ryloth]

zuchtend gaat Manesni dan toch maar wat rechter staan en loopt richting de klerk.

"Ik zie niet precies in wat het U aangaat wat ik er mee ga doen, tenzij er bijwerkingen zijn waar ik momenteel niet van op de hoogte ben dan zou ik me er iets bij voor kunnen stellen. En het spijt me als ik een ietwat verkeerde indruk maak maar ik ben ondertussen al erg lang op... studie en zo, U begrijpt het waarschijnlijk wel."

even aarzelt Manesni, niet zeker wetend of hij het nu wel over de juiste boeg gooit.

"en voor mijn studie heb ik deze drank dan ook nodig, als men namelijk lang bezig bent dan word men slaperig, met deze drank hoop ik langer bezig te kunnen blijven zonder mijn tijd te hoeven te verknoeien aan zoiets onzinnigs als slaap"

[Henrich van Bassel]

"Doel: Studieresultaten beïnvloeden" schreef de klerk.
"Mijnheer, u denkt toch niet dat wij iedere willekeurige gek die hier binnenloopt, niet persoonlijk bedoeld mijn waarde, zomaar ons volle assortiment van waren aanbieden zolang hij het maar kan betalen? Met de recepten die hier opgeslagen zijn zou men de Wilde Wouden in een dag kunnen laten verdorren, iedere steen in de stad tot gruis verpulveren en de oogbollen van al haar inwoners doen verschrompellen." Reageerde de klerk geïrriteerd. "Voor iemand die al langs de verkeerde weg probeert te kopen doet u wel erg moeilijk. Als dit al uw toelichting is kan ik u onmiddelijk een drank laten bereiden. Niet al te krachtig, wel prijzig. Bovendien illegaal in de meeste Torens hier, maar uiteraard vrijelijk te gebruiken voor een persoonlijke studie. Hoeveel wilde u hebben?"

De verveelde klerk

[Manesni Ryloth]

Manesni slaakt een zucht van opluchting, mischien kan hij nu dan EINDELIJK naar huis.....

"uhm, zijn er nog bij werkingen? ik zou liever niet veranderen in een kwijlende gek als U begrijpt wat ik bedoel. Ik denk dat ik zowiezo niet veel meer kan betalen dan 1 dosis... mocht het echt goed werken dan zal ik eerst moeten kijken of ik niet een of ander klusje kan doen om wat meer geld te regelen."

[Henrich van Bassel]

"Bijwerkingen? Hoogst waarschijnlijk wel ja. Maar dat zal degene die de drank bereid het beste weten. Heeft u een momentje?"
Zonder op antwoord te wachtten sloftte de klerk naar de deur. Hij wachtte tot twee studenten gepasseerd waren. Ze renden voorbij met rode hoofden en verwarde haren, te laat voor hun les. Men kon wel raden waar ze geweest waren.

Na ongeveer een kwartier kwam de klerk terug. Het had waarschijnlijk sneller gekund als de man niet zo tergend langzaam had gelopen. Hij liep naar Manesni met een kleine flaccon met een lobbige bruine vloeistof. "U heeft geluk, er is vandaag net op deze drank geoefent door een klas tweedejaars. Helaas is de inhoud van dit flesje de enige geslaagde poging, dus als u meer wilt zult u een bestelling achter moeten laten en morgen terugkomen. Het is een drank van koffie en kloosterput, erg smerig, maar het scherpt uw verstand en houdt u uren wakker. Bijwerkingen die op kunnen treden zijn een droge keel en steenpuisten, en als de drank is uitgewerkt kunt u een vervelende hoofdpijn ervaren."
De klerk zette de flaccon op het bureau en krabbelde snel een rekening op papier.

De verveelde Klerk
_________________
Henrich Heregaud van Bassel; Grootmeester der Alchemie

[Henrich van Bassel]

Met een droog gekras gleed de vulpen over het papier. De inkt was op. De klerk rommelde in een klein bakje, het maakte een tikkend geluid. Maar er was geen inkt. Hij stond op, zijn stoel schraapte stroef over de stenen vloer. Hij verexcuseerde zich vlug: "Excuses mijnheer, maar mijn pen is leeg. Ik ben zo terug," en verdween door de deur naast zijn bureau.

De verveelde klerk
_________________
Henrich Heregaud van Bassel; Grootmeester der Alchemie

[Manesni Ryloth]

(mijn excuses, was de afgelopen tijd nogal afgeleid en was raganorck helemaal vergeten tot ik opeens een PM kreeg waardoor ik dus een leuke e-mail waarschuwing kreeg)

even kijkt Manesni nog rond terwijl hij zich bedenkt dat hij dit drankje waarschijnlijk helemaal niet kan betalen en ook geen tijd heeft om het nodige geld bij elkaar te krijgen.
Als er even niemand kijkt verdwijnt dan ook snel het flesje met de drank onder zijn mantel en loopt hij zelf rustig richting uitgang, hopend dat de klerk nog wel even nodig zal hebben om terug te komen.

ietwat nerveus om zich heen kijkend begeeft Manesni zich terug in de richting van den groene ackers om die vervloekte razzemedalion te vinden en te hopen dat dit drankje ook werkt waardoor ze uit deze stad weg konden komen voordat hij de stadswacht op zijn nek heeft hangen.

(edit na post van heinrich: exit richting den groene ackers )

[Henrich van Bassel]

Zodra Manesni door de deur stapt, zodra de laatste vezel van zijn hiel de grens tussen binnen en buiten overschreid, glimt de inscriptie boven de ingang op. Als hij niet haastig was weggestapt had hij misschien de vreeswekkende schoonheid gezien van de rode glans, die geledelijk overging in geel, groen, blauw en weer rood. Daarna doofde de glans weer, en de inscriptie leek onveranderd in het levenloze antraciet van het steen.

Het gepiep van roestige scharnieren kondigde de terugkomst van de klerk aan. Zodra hij zag dat zowel de flacon als Manesni Ryloth weg waren zuchtte hij, en haalde een hand door zijn grijs wordende haar. Loom ging hij weer zitten, vulde zijn met brons afgewerkte ebbenhouten pen, grabbelde naar een stukje papier en krabbelde het volgende neer:

[Calliope]

(( Vlinder vanuit 't Gannon))

Op één van de ramen van de benedenverdieping verschijnt een kleine smalle hand. Even later volgt een tweede, en ze trekken enkele minuten lang doelloze, vettige sporen over het glas.
Vlinder staat verbaasd te kijken naar het raam. Het lijkt net of iemand het heeft vastgeplakt. Hoe moet ze het er nu uitkrijgen? Even denkt ze na, dan begint ze heel zachtjes tegen het raam te praten.

"Raam? Zou je heel misschien met mij mee willen komen naar dat andere huis waar het heel donker is en heel warm? Dan ga ik daar mijn huis maken en dan maak ik het heel prachtig. En dan komt een moeder naar het huis als ze ziet hoe mooi het is, een andere moeder die wel met mij in één huis wil. Als je meegaat ga ik je elke dag poetsen."

Vlinder wacht, maar het raam doet net of ze haar niet hoort. Dan moet het maar op een andere manier. Ze holt op haar blote voeten om het grote gebouw heen, duwt de deur open en staat in een grote ruimte. Omdat het raam net te hoog voor haar was geweest had ze niet naar binnen kunnen kijken, en nu staat ze met open mond om zich heen te staren.
Ze bedenkt zich echter al snel waar ze voor kwam.
Achter een tafel staat een man. Vlinder loopt naar hem toe en vraagt met een ernstige blik:

"Meneer? Zou je voor mij het raam kunnen losmaken? Ik denk dat iemand het heeft vastgeplakt maar ik heb het nu nodig."

Ze kijkt om zich heen en haar oog valt op het raam in de hoek.

"Die daar is het, kijk maar mijn handen staan erop!"

Vlinder giechelt en rent naar de hoek waar haar raam in staat. Ze springt zo hoog als ze kan en ziet een flits van de schemerige straten buiten, waar een lantaarnaansteker net bezig is aan de straatverlichting. Vlinder blijft staan en springt dan nog eens.

"Hee zie je dat? Die meneer gaat de hele tijd weg als ik naar beneden ga!"
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Gashyr]

Wat een dag. Eerst die vent die zo ontzettend moeilijk doet om een simpel drankje te stelen, en nu iemand die hem doodleuk vraagt of hij het raam even los wil maken. Joseph trekt zijn wenkbrouw op en kijkt naar het meisje. "Zeg jongedame, is dit een soort van vreemde grap? Natuurlijk zit het raam vast, anders zou het bij de minste zucht wind uit de muur vallen! Ik kan niet zeggen dat ik geamuseerd ben. Ik ben een druk bezet man, en ik heb geen tijd voor uw potsenmakerij hoor."

Joseph Steengrijs, de inmiddels ontstemde klerk

[Calliope]

Vlinder stopt abrupt met springen en loopt richting de man achter de tafel. Enkele meters ervoor blijft ze staan en staat minutenlang alleen maar naar hem te kijken. Met haar warrige haar en blote voeten lijkt de kleine gestalte geheel misplaatst in de hal. Ze kijkt nog eens om zich heen en wordt een beetje bang. Alles is zo groot en donker.
Haar donkere ogen worden twee keer zo groot als de woorden van de man op haar inwerken.

"Posten maken? Maar...ik weet helemaal niet hoe je posten moet maken. Is dat nodig om het raam eruit te krijgen? Dan moet je me wel even uitleggen hoe dat moet. Als ik posten kan maken, dan...dan hoef je me ook niet meer te helpen."

Vlinder kijkt over haar schouder naar het raam.

"Waarom is het natuurlijk dat het raam vast zit? Natuurlijke dingen zitten toch niet vastgeplakt. Ik heb nog nooit een vogel vast zien zitten, of een spin of een poes..."

Dan komt er een verbeten trek om haar mond.

"Wat nou als het raam ook graag weg wil, misschien wil het raam wel liever mijn raam zijn, maar dat kan niet omdat iemand het heeft vastgeplakt. Het raam moet los, dan kan hij zelf kiezen...kun je een raam los...los...lospostenmaken?"

Vlinder kijkt Joseph doodernstig aan, haar ogen glimmen met de belangwekkendheid van haar plan. Vlinder heeft besloten dat ze een raam moet. Een raam dat ze zelf heeft bevrijdt.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...