Raganorck

[Dyma]

Als een opgejaagde hond keek Dyma wanhopig om zich heen. Dit ging niet zoals hij het zich had voorgesteld. De stadswachten kwamen een hoek om rennen, achter Syvinna en Dyma aan. 'Rennen,' zei hij zachtjes tegen Syvinna. 'Ongemerkt wegglippen is toch al niet gelukt, dus laten we zo snel mogelijk wegwezen.' Zijn messen waren al vanuit hun schedes in zijn handen gekomen. 'GA!'

En met zijn tweëen renden ze de straten van Raganorck door, willekeurig afslaand kleine, donkere steegjes door...
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Lunea]

` Dat is in heel Raganorck zo` graptte Pup, `dat het er van binnen leuker is dan van buiten bedoel ik.` Hij bloosde weer, waarom had hij geen controle over zijn wangen!.

Ineens renden er mensen over de straat, Dondervoet trok zich er vrij weinig van aan.

[Syvinna Amaranth]

In paniek begon Syvinna te rennen toen Dyma ook geen uitweg meer zag. Ze wilde niet bijgehaald worden door de stadswacht. Oh, die Walefrid. Ze zou hem nog wel krijgen. Voor ze Raganorck verliet zou Walefrid goed doorhebben hoe vervelend ze hem vond....
Tijdens het rennen greep Syvinna Dyma's mouw vast. Ze had geen idee waar of wanneer hij af zou slaan en ze wilde niet een hele andere kant op rennen. "Waar kunnen we naartoe?" Vroeg ze hijgend. Ze had niet zo'n hele goede conditie en dit rennen zou ze niet lang volhouden.

((Stadswacht is weer aan de beurt o_O))

[Rosa]

Rosa lachtte zachtjes. "Is dat zo?" Het viel haar op dat Pup bloosde. Ze vroeg zich af of het door haar kwam. Ze besloot om het maar ergens anders over te hebben. "Als alles binnen leuker is dan buiten, hoe is het dan in het kasteel?"

[Lunea]

Pup stuurde Dondervoet links af om zo verder door het duistere District te zoeken naar de Ratten. Het begon te schemeren en de lantaarns werden aangestoken.

' Het kasteel, nu daar geldt het des te meer voor. Het is er groot en rijkelijk aangekleed. Maar ik ben liever in de knusheid van de stallen en mijn kamer dan de grote zalen van het kasteel. En dan zijn er nog de dwalende kamers, die zijn nog lastiger te navigeren dan heel Raganorck.'

Hij meende in een zijstraat een schim weg te zien rennen. ' Whoa Don, stukje terug jongen.'

[Nachtegaal]

Moe en verdwaald liep Nachtegaal nog een klein stukje verder, maar ze kon niet meer, ze was op. Ze liedt zich zakken en ging op de grond zitten. Ze sloeg haar armen om haar benen en voelde hoe de kou haar lichaam steeds meer verkleumde. Ondaks dat het niet meer regende was zij nog wel door weekt en rilde ze. Langzaam viel er een zwarte waas over haar en viel ze in slaap, tijdens haar slaap viel ze om, en zo lag ze languit tegen een muur aan te slapen, niets bewust van alles wat er om haar heen in het duistere distrikt gebeurde.

[Simeon Warlandt]

((Simeon uit: Tien Torens, Groene Acker))

Er komt een man het doolhof van steegjes in dat het Duistere District heet. Hij heeft een eenvoudige werkmansblouse en-broek aan, en zijn warrige haar zit in een knot op zijn hoofd. Op zijn rug draagt hij een pakket met een vreemde vorm. Het is moeilijk in te schatten hoe oud hij is, hij lijkt op een jonge man die ouder lijkt door vermoeidheid en zorgen. Of misschien is hij wel een oude man die jonger lijkt...
Hij lijkt volkomen op zijn gemak in de straten, ondanks hun reputatie. Als je goed luistert fluit hij zelfs het refrein van het weinig verheven drinklied 'de hoer met de hoed'.

Simeon loopt stevig door, maar hij geniet van elke pas. Dit is zijn stad, zijn Raganorck, en hij is terug van weggeweest. Hij geniet van de geuren, ook de minder aangename, en van de geluiden. Muziek, gelach, dronken gegil of gejammer van krolse katten, het is hem allemaal om het even. Het is samen de muziek van de straat. Hij houdt nu eenmaal van...

Met een klap struikelt de houtsnijder over iets of iemand dat op straat ligt. Het pakket op zijn rug breekt zijn val, en toch schiet een pijnscheut door al zijn botten, alsof hij breekbaar is en zijn lichaam zich verzet tegen beschadiging. En doffe klap uit het pakket doet hem kreunen van ellende. Het houtsnijwerk dat erin zat is duidelijk doormidden gebroken, weer een aantal uren werk het riool in. Als dat zo doorgaat is hij binnenkort zo arm als een kerkrat. Hij kijkt naar hetgene dat zijn val heeft veroorzaakt. Een persoon. Waarschijnlijk een dronken niksnut. Simeons ogen lichten driftig op.

"Zeg vriend, kan je nergens anders je roes gaan uitslapen? Er zijn hier mensen die wel moeten werken voor de kost en liever niet zomaar hun nek en hun handelswaar breken over één of andere nutteloze bezopen..."

Zijn stem stokt in zijn keel. Niet veel van de beroepsdronkaards van het District zijn wel eens zo dronken dat ze in een jurk rondbanjeren. Hij buigt zich over de gestalte. Het is geen man, het is een meisje. Hij heeft meteen spijt van zijn uitbarsting, wie weet wat het arme wicht is overkomen, voordat je in de nattigheid op de grond ligt in een duistere district...hij huivert.

In de verte ziet hij een kaar wegrijden, de lucht is niet helder dus kan hij niet goed zien wat voor kar, maar hij moet het er maar op wagen. Hij roept naar de bestuurder.

"HEI! Er ligt hier iemand buiten! Kan er iemand komen helpen?"

Dan wendt hij zich weer tot het meisje.

"Geen zorgen juffie, maar dit is geen plek om te slapen. We zullen je ergens heen brengen waar het veilig is en waar je bij kan komen. Je hoeft niet bang te zijn, het is allemaal weer goed..."
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Rosa]

Rosa zuchtte, ze zag het helemaal voor zich. Grote zalen met alles erin wat maar luxe was. Heel wat anders dan het koude Duistere District dat ze gewend was. "Het moet geweldig zijn."

Terwijl ze haar cape iets dichter om zich heen sloeg viel haar oog op het meisje. Ze vroeg zich af of het zijn dochter was. Hij is jong, maar het zou kunnen, dacht ze. Maar waarom zou ze dan in het donker met hem mee zijn?

Ze twijfelde of ze het hem zou vragen. Als hij al een vrouw en kinderen had kon ze haar schede wel weer verbergen. "Hoe heet ze?" Vroeg ze daarom maar eerst. Nog voor ze meer kon vragen hoorde ze een man om hulp roepen. Nieuwsgierig keek ze op, maar zag niets bijzonders aan het tafereel. Er lagen wel vaker mensen op straat, dronkaards of zwerfers. De types waar Rosa het liefst zo ver mogelijk vandaan bleef.

[Nachtegaal]

"Mmmwat?" Mompeld Nachtegaal, maar hoe ze het ook probeerd het lukt haar niet om wakker te worden. Haar ziel zit gehuld in een warme deken terwijl haar lichaam klam en koud is. Ze rilt even en het zal de mensen die haar beter zullen bekijken opvallen dat ze koorts begint te krijgen, een aanloop van een ziekte welke het gevolg is van de regen en vermoeidheid.

[Lunea]

Pup wist vrijwel zeker dat het een rat was geweest die hij in de steeg had zien wegschieten. Na toch wel lang ronddolen had hij eindelijk een rat gevonden. Hij stond op het punt Don en de kar de steeg in te sturen en het ratten credo te roepen toen hij werd afgeleid door een diepe mannenstem..

"HEI! Er ligt hier iemand buiten! Kan er iemand komen helpen?"

Nee dacht Pup, dat kan ik niet, laat nu iemand anders maar eens helpen

Hij keek vluchtig om en hoopte te zien dat andere mensen al toesnelden om te helpen en hij net kon doen alsof hij het niet gehoord had. Hij zag een man staan bij iemand die op de grond lag. Ze waren ver wge en Pup kon niet nauwkeurig zien wie de liggende persoon was. Maar aan de bouw en kleding van de staande figuur kon hij ene bekende opmaken.

Meester Warlandt de houtsnijer, die had delen van de kar waar hij op reed gesneden. Nu kon hij echt niet zomaar doorrijden.

Mopperend steeg hij af, voor Rosa en Dondervoet waren slecht enkele woorden hoorbaar.

".... bij de Ene... wie denken ze wel... vervoersdienst.... stalmeest.. beters te doen.... een baby en een meisje... ook dit nog.."

Hij had met moeite het paard en de wagen geschaard en omgedraaid in de smalle straat en liep nu met de teugels in zijn hand naast het grote paard richintg het tafereel.

Nog voor hij er was riep hij Simeon toe " Meester Warlandt, goed u te ontmoeten, hoewel de omstandigheden misschein beter zouden kunnen zijn. Ik weet niet of ik u kan helpen, mij kar is reeds overvol geladen."

Hij probeerde te glimlachen maar had echt een beetje genoeg van de situatie. Hij had Rosa's vragen over wie het meisje was niet eens beantwoord en er ook niet meer aan gedacht.

[Simeon Warlandt]

Simeon was net begonnen om het meisje op te tillen, onder knarsetandend gemompel...bij de Ene, stik d'r maar in dan, stelletje vette egoïstische... Onverwachts hoorde hij toch nog een stem, een bekende stem nog wel. Hij kon het niet laten een schietgebedje aan de Ene te richten, Pup was een goeie kerel.

"Insgelijks Pup, insgelijks. Ik ga eerst deze dame eens je kant op krijgen, en dan kijken we wel hoe ver we komen."

Hij tilt Nachtegaal op en begint haar naar de kar te dragen. Hij schrikt als zijn spieren driftig protesteren, dit soort dingen kostten hem geen enkele moeite toen hij nog jonger was...doe niet zo belachelijk Simeon, zeikstraal dat je d'r bent. Je bent nog jong. Het is gewoon dood gewicht. Hij schaamt zich echter wel een beetje, zijn stoere postuur moet wel belachelijk contrasteren met het gesteun waarmee hij zijn last vervoert.

Luid knarsetandend komt hij bij de wagen aan en legt het meisje er voorzichtig op. Het valt hem bij het vage licht van de straatlantaarn pas op hoe slecht ze eruitziet.

"Ze lag zomaar in de steeg, kijk nou toch naar d'r, het arme ding. Wie weet wat haar is overkomen, in deze buurt moet je als meisje niet alleen rondlopen. Dank je dat we even meekunnen op de kar, of tenminste alleen het meisje? Ik weet niet waar je naar op weg bent, maar je zou ons mee kunnen nemen naar..."

Simeon valt even stil. Hij weet niet of hij wel zoveel misbruik mag maken van de goede natuur van de stalmeester. Hij kent hem goed, als hij om een praatje verlegen zit wil hij hem nog wel eens opzoeken. Maar in steden als dit, op een nacht waar iedereen hard moet werken voor zijn brood reikt vriendschap ook maar een meter ver.
Bovendien zou hij niet weten waar hij het meisje mee naar toe moet nemen. In de Acker zouden ze gaan praten en moet hij geld bijleggen voor zijn kamer dat hij niet heeft. Wanhopig denkt hij na, hoeveel mensen hij ook kent, geen van hen hebben veel onderdak over...
Dan bedenkt zij zich iets. Niet ideaal, maar het moet maar.

"Misschien naar de Zakkendragers. Op het Gannon. Die hebben nog wel een bed achteraf staan dat gratis is. Iets beters weet ik zo snel ook niet."

Dan vervolgt hij iets zachter.

"Het spijt me dat ik je dit moet vragen, oude vriend, je hebt al volle bak zie ik. Maar zou ik toch op mogen stappen?"

Simeon neemt het gezelschap op de kar eens op met zijn kalme, grijze ogen. Het lijkt potdorie wel een heel gezin zo. Geen wonder dat Pup zo slecht op zijn gemak lijkt. Hij glimlacht even onwillekeurig.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Lunea]

Pup hoorde Simeon zuchten en steunen onder het gwicht van het meisje. Vreemd, zo zwaar kan ze toch niet zijn. dacht hij terwijl hij op de kar sprong en een viertal zakken van de kar haalde om plaats te maken voor het lichaam. Hij hielp Simeon met het omhoog hijsne van het meisje en hij herkende plots het gezicht.

' Nu ja zeg, ik geloof dat ik haar eerder tegen ben gekomen meester Warlandt. Ze stond in een steeg en gilde en rende weg toe ik eraan kwam.' Hij krabte even onder zijn vilten muts in zijn klittige bos haar. Hij zuchtte diep en lachtte toen.

' haha hoe vaak komt het voor dat ik drie Dames op mijn kar heb! Ik geloof zowaar dat Balderick jaloers zou zijn.'

Hij viel even stil bij het noemen van de oude stalmeester die nog niet zo lang geleden was overleden. Hij hoorde nauwelijk de vraag van Simeon.

"Het spijt me dat ik je dit moet vragen, oude vriend, je hebt al volle bak zie ik. Maar zou ik toch op mogen stappen?"

Hij sprong weer van de overvolle kar en haalde er nog wat zakken vanaf. Hij zette ze in een steeg bij de gevel van een huis met de hoop dat hij ze weer terug kon vinden. Niet veel mensen zouden zakken graan willen stelen. Toch doopte hij zijn vinger in een modderpoel en trok zes strepen op de bovenste zak. Snorharen van een rat. Als er nog ratten in de buurt waren zouden zij een oogje in het zeil houden.

' Ga maar zitten' zei hij met een knikje naar de bok waar nog slecht plaats was voor één persoon. Het kleine meisje keek even angstig en zette een vermoeid pruilipje op.

' Sttt maar, het is een goede vriend van me, ik breng je zo thuis.' Zijn woorden klonken alsof hij alles onder controle had, maar zijn gevoel lag heel anders, hij was liever in paniek geraakt en gelijk teruig naar de stallen gegaan.

' Nu Rosa, het lijkt alsof we toch eerst naar het Gannon gaan. Misschein vind je daar wat klanten die hun handen gelezen willen hebben.'

Hij klikte met zijn tong naar Dondervoet en met lichte moeite zette die de kar in beweging. Pup liep ernaast met de leidsels in zijn handen en kee nog even achterom naar de drie mensen op zijn kar.
Het rattenmeisje, zo jong en stil en klein met haar pop stevig in haar knuisten. Rosa, steeds als hij haar aankeek moets hij blozen dus probeerde hij haar blik maar te vermijden. En Simeon Warlandt, de houtsnijder... wanneer was hij zo oud geworden? Hij was jonger geweest dan Balderick, maar nu leek hij een oude man?

Terwijl de schemer viel zocht hij zijn weg door het duistere district richting de hoofdstraat.

[Nachtegaal]

Nachtegaal merkte niets van dit alles, de koorts had haar van alle besef weg gesneden. Ondertussen begon in haar hoofd een net gespannen te worden van allerij ijlingen. Ze bewoog onrustig op de kar terwijl ze op dat moment in haar gedachten totaal ergens anders was, ergens waar ze nog nooit was geweest, ergens waar de wereld er prachtig uitzag, en ze was daar niet alleen, er was een man bij haar, een man welke ze nog nooit eerder gezien had. Nooit? Niet bewust in elk geval, maar blijkbaar had ze toch meer opgevangen tijdens de tocht naar de kar.

De man die bij haar was zag er als je goed kijkt best knap uit, alleen had ze het gevoel dat hij jonger was dan hij eruitzag. Hij was breed en zag er sterk uit, toch maakte hij haar niet bang, zijn ogen stonden zacht en keken haar liefdevol aan. Een twinkeling deed onbewust haar hart sneller kloppen, terwijl zijn armen slungelig langs zijn lichaam hingen. Zijn pluizige haar waaide in de wind en deed hem nog knapper lijken dan hij was.

Samen zaten ze te picknicken totdat een ketteing zijn hals dichtsnoerde, Nachtegaal probeerde het ding los te trekken, maar er kwam geen beweging in, De man liep paars aan en Uit alle angst riep ze zijn naam.

De anderen op de wagen wisten niets van haar ijldromen totdat ze plotseling angstig heen en weer begon te graaien en een naam riep.
"Simeon!"

[Simeon Warlandt]

Simeon zat rustig op de kar, zijn gedachten dwaalden af naar het begin van de avond in de Groene Acker. Misschien had hij niet weg moeten gaan, Reynaardt was niet in een al te prettige staat geweest en misschien had hij nog iets voor hem kunnen doen.
Als hij zijn naam hoort reageert hij instinctief.

"Ik ben er nog meisje, maak je maar geen zorgen, ik zit hier op de bok. Ik breng je naar een plek waar het warm is. Rustig maar."

Na enkele seconden doemt er een gedachte bij hem op. Met één wenkbrauw opgetrokken draait hij zich naar de bestuurder.

"Pup? Mijn voornaam is toch helemaal niet gevallen in ons gesprek, of wel?"

Hij kijkt even medelijdend naar het meisje, dat duidelijk ijlt of een nachtmerrie heeft. Arme drommel, het is maar goed dat hij haar heeft gevonden. Er had haar van alles kunnen overkomen in de Duistere Disctrict, zeker laat in de avond. Hij besluit het gesprek maar op iets anders te brengen, alles is nu goed en hij heeft Pup ook al te lang niet gesproken. Hij kijkt naar de paarden.

"Wat een prachtbeesten heb je toch Pup. Je kan trots zijn op je werk, ze lijken me in topconditie."
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Pup]

Pup haalde zijn schouders op. `Ik dacht het niet meester Warlandt, misschien bedoelt ze een andere Simeon?!`

Hij aaide Dondervoet onder zijn manen en warmde even zijn handen. Het was aardig van Simeon om te zeggen dat het paard er goed uitzag, hij was niet van plan het werk van Balderick te doen verminderen.

`Je zou Ruigvoet moeten zien, die is breed geworden! Ik weet nog dat Balderick twijfelde of hij als magere jaarling wel een goed karrepaard zou worden.`
Jammer dat hij er niet meer is om hem nu te zien. die gedachte had Pup wel vaker, hij slikte de brok in zijn keel weg en vertelde verder over de stallen en de paarden tot ze bij een kruising kwamen aan de grens van het Duistere District.

`Hier links en dan zouden we op het Gannon uit moeten komen, kun jij dan zeggen waar we de taveerne kunnen vinden meester Warlandt?`

(( als iedereen het goed vind kunnen we het Gannon op..?))