Raganorck

[Syvinna Amaranth]

Een doolhof. Dat was deze stad. Syvinna was weggestormd bij Borgas en daarna bij Dyma, waar ze had geen idee waarheen ze stormde. Momenteel zocht ze haar weg door een complex van nauwe steegjes. Kwam er ooit een eind aan? Ze dacht dat ze zoveel mogelijk dezelfde kant op liep maar wie weet liep ze wel in cirkeltjes. Syvinna slaakte een zucht een veegde de laatste tranen van haar wangen. Vermoeid keek ze het steegje rond waar ze zich bevond. Het was een vieze boel. Tegen de muur rechts stonden houten kisten en kratten opgestapeld, misschien was het gebouw een pakhuis? De stenen grond was oneffen en af en toe struikelde Syvinna over een steen die boven de rest uitstak. Tegen de muur links stond niets, maar de muur liep een paar passen verder. Ze kon toch echt zweren dat ze deze kisten al eerder gepaseerd had. Cirkels. Dus toch.

Zou Conigund zijn weg in de stad beter kunnen vinden? De vraag besloop Syvinna bijna zonder dat ze er bewust van was. Het antwoord schoot haar nog sneller binnen. De man had een paard, hij zou geen moeite hebben mensen aan te spreken en hij zag er belangrijk uit. Natuurlijk was het voor hem makkelijker. Syvinna beet op haar onderlip bedacht mopperend dat ze haar tijd stond te verdoen met dat gedenk. Toch kon ze, terwijl ze de steeg rond keek, niet ontkennen dat de stad het perfecte toneel was voor een kat-en-muis spel, mocht deze 'achtervolging' zich zo ontwikkelen. Het was ook een mooie rotzooi. Een van de weinige mannen die haar na een jaar opnieuw zou kunnen vinden en gevaarlijk dicht bij succes kwam was natuurlijk er ook op uit gestuurd. Hoe mooi zou het geweest zijn als 'heer' Radik had besloten Kapitein Conigund in Gerondor te houden om hem zich daar nuttig te laten maken? Te mooi om waar te zijn, dat was bewezen.

Syvinna ging op een van de kratten zitten. Dit had geen zin. Ze had simpelweg geen idee waar ze heen ging. Ze werd weer mooi op haar nummer gezet. Hoe lang was ze nu alleen onderweg? Tien minuten? De boosheid die Syvinna in een opwelling had geuit betreurde ze nu. Had ze zelfs wel het recht om boos te zijn op Borgas? Zonder hem was ze hier niet eens geweest. Ineens kon Syvinna bijna voor zich zien hoe het waarschijnlijk was gegaan als ze Borgas niet tegen was gekomen. Ze zou ten eerste nog een flinke tijd bewusteloos in het woud gelegen. Conigund en zijn mannen zouden het woud inrijden en....haar waarschijnlijk gevonden hebben voor dat ze de stad had bereikt. Niemand in Raganorck zou zelfs van haar bestaan afgeweten hebben. Maar zo was het niet gegaan en elke stap van het woud tot hier had ze aan Borgas te danken.

Natuurlijk had haar gevoel van eigenwaarde haar ervan weerhouden om Dyma als gids te accepteren. Stom, alleen maar stom. Had ze werkelijk ooit een seconde kunnen denken dat ze zich in een stad zou kunnen redden? Nee, nu ze er over nadacht wist ze dat ze daar eigenlijk niet eens bij stil had gestaan. Ze was boos geweest en verdrietig en natuurlijk nog steeds bang. In haar eeuwig durende poging paniek te onderdrukken vergat Syvinna de rest in te houden. Had ze er werkelijk zoveel problemen mee dat ze Dyma niet kende? Ze had Borgas niet eens gekend voor dat hij haar had gevonden. Ze had zich geen moment af gevraagd of hij haar zou kunnen veraden. Borgas vertrouwde Dyma klaarblijkelijk, dus waarom zij dan niet?

Ze wilde dat ze dit allemaal had bedacht terwijl ze bij Borgas weg stoof. Dat ze nog tijd had om terug te rennen en haar excuses aan te bieden. Zijn hand in de haren te nemen en hem te vragen, oh zelfs te smeken, om niet te gaan. Maar dat bedacht ze zich nu, achteraf, op het moment dat het geen zin meer had. Onbewust speelde Syvinna met de stof van de jurk. De jurk waarvoor ze niet eens echt bedankt had, bedacht ze zich met schaamte. Ze zou het beter gaan doen. Zodra ze hier in Raganorck een verblijfplaats had, als ze weer tijd had en een beetje geld, dan zou ze het anders gaan doen. Ze zou terug gaan naar de winkel en bedanken, desnoods alsnog betalen.

Svyinna trok haar knieen op tot haar voeten ook op de houten kist ruste. Ze vouwde haar armen over haar knieen heen en legde haar hoofd erop. Wat kon ze nu doen? Hopen dat Dyma net zo koppig was als zij en dat hij hier wel de weg zou vinden. Hopen dat hij niet zo opvliegend was als zij en niet boos weggestampt was. Hopen dat hij haar zou vinden. Een windvlaag joeg door de steeg en Syvinna rilde. En en laatste beangstigende gedachte kon ze niet onderdrukken. Hopen dat er geen man in rood uniform in de buurt was om haar eerder te vinden.

[Dyma]

Dyma was achter haar aan gegaan. Waarom wist hij eigenlijk niet meer zo goed. Ze was koppig, opvliegend, verwaand. En alleen. Misschien was hij haar daarom wel gevolgd. Door de doolhof die Raganorck heette. Nou, als Syvinna naar het kasteel moest, ging ze pontificaal de verkeerde kant op. Maar ja, wat wil je, als je de veranderingen die deze stad in zijn ban hielden niet gewend was.

Zeven jaar zwierf hij alweer door deze donkere steegjes. Zeven jaar van pijn, lijden en de eindjes aan elkaar knopen, op manieren die het daglicht niet konden verdragen. Zeven jaar geleden had Dyma zijn eigen ondergang bewerkstelligd. Zeven jaar om de stad en al zijn duistere gedaanten dondersgoed te leren kennen. En na zeven jaar ging hij weer terug naar de plek waar het allemaal begonnen was: het kasteel. Want hij was vastbesloten het meisje veilig af te leveren, want het was duidelijk dat Syvinna in de nesten zat en dat het kasteel haar enige redding zou zijn. Wat is haar verhaal? bedacht Dyma zich. Waarom zou zij op de vlucht zijn, net als ik? Wil ik het uberhaupt wel weten?

Een hoek om, weer zo'n nauw steegje, zo kenmekend voor het Duistere District. En nog een hoek om. En nog een. Het leek Dyma alsof ze een bepaald systeem hanteerde, elke keer dezelfde kant de hoek omslaand. Proberen een bepaalde richting uit te lopen. Toen hij een volgende hoek omsloeg, zag hij haar zitten op een aantal kratten. Zich snel in de schaduw terugtrekkend stond hij naar haar te kijken. Dit was iets waar hij goed in was. Er niet zijn, mensen observeren in hun gedrag. Stilletjes gaan zitten en alleen maar kijken. Inschatten. Afwegen. En dan toe te slaan.
Maar hij zou niet toeslaan. Hij zou haar niet vermoorden. Hij probeerde juist afstand te nemen van zijn verleden. Afstand van die zeven jaar moorden op commando, zeven jaar lang het vuile werk opknappen voor rijke mensen die bepaalde personen dood wilden hebben.

Toen hij zag dat haar hoofd op haar knieen zakte en haar schouders begonnen te schokken, voelde hij een golf van medelijden voor haar door zich heen gaan. Hij liep stilletjes op haar af, legde zijn hand op haar schouder en zei met medelijden in zijn ogen en een sympathieke stem (een stem die hij lang niet had gebruikt...): 'Het is erg gevaarlijk voor een meisje om alleen in het Duistere District te dwalen...'
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna schrok op toen iets haar schouder aanraakte en ze keek op. Het was Dyma. Een gevoel van opluchting ging door Syvinna heen.
"Het duistere district, dat klinkt inderdaad niet erg veilig." Zei ze. Ze ze zocht verwoed naar een manier om min of meer haar excuses aan te bieden zonder dat ze het letterlijk hoefde te doen. Excuses aanbieden was iets moeilijks voor Syvinna in zo'n situatie.
"Dan kan een vrouw maar beter met iemand anders ronddwalen, is het niet?" Zei ze terwijl ze probeerde haar stem verontschuldigend te laten klinken. Ze hoopte dat Dyma het min of meer zou begrijpen.

Syvinna stond op en veegde haar jurk af. De kist was stoffig, of zanderig. Een van de twee. Haar gedachtenstroom was ondertussen een beetje gekalmeerd en het werd langzaam duidelijk dat er nog een vraag in haar hoofd weergalmde. Een vraag die ze gewoon moest stellen.
"Waar is Borgas naartoe gegaan?"
Ze had het in haar woede helemaal niet aan de man zelf gevraagd, maar ze wilde het nu zo graag weten. Als ze in het kasteel geen hulp zou kunnen vinden dan had ze iemand nodig die wist wat hij moet doen. Sinds haar aankomst in Raganorck was Borgas die persoon geweest. Bovendien wist ze bijna zeker dat ze hem zou gaan missen, maar dat durfde ze nog maar amper aan zichzelf toe te geven.

Syvinna stond afwachtend voor Dyma. Ze had geen idee waar ze heen moest. Ja het kasteel, maar hoe ze daar kwam wist ze nog steeds niet. Borgas, Mathilde, Gunther, Elia en nu Dyma. De lijst met mensen die Syvinna hadden geholpen, en nog steeds hielpen, zonder er iets voor terug te vragen werd alsmaar groter. Maar ooit zou ze een passende manier vinden om ze allemaal te bedanken, beloofde ze zichzelf.

(Wat moest ik toch zonder al mijn babysitters)

[Dyma]

'Een vrouw kan inderdaad maar beter een escorte hebben in deze donkere steegjes.' Een brede lach verspreidde zich over zijn gezicht. Hij begon haar al meer en meer te mogen. 'Wat toevallig dat ik de weg ken... En toevallig niks te doen heb!' Hij grinnikte. Enerzijds vanwege haar ongemakkelijke houding, anderzijds omdat hij haar bedekte excuses had aanvaard en alles weer goed was.

Toen werd hij weer serieus.

'Wat Borgas betreft, ik weet niet wat er precies aan de hand is maar hij zei iets over het verleden waar hij mee af moest rekenen. Hij had het over hoeve Barnsteen in het woud en dat jij me de rest kon vertellen.' Toen keek hij haar recht in de ogen. 'Hij zei me ook zijn excuses aan te bieden, dat hij niet is weggegaan omdat hij jou in de steek wilde laten, maar omdat hij weg móest gaan. Hij vroeg mij om op je te letten, om ervoor te zorgen dat je veilig aan zou komen op het kasteel. En dat is precies wat ik ga doen...'

En om de spanning een beetje te breken maakte Dyma met een groteske beweging een belachelijke buiging en vroeg met een lach om de mond en een lach in zijn ogen: 'Kan ik u op enige manier van dienst zijn, o schone dame?'
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna glimlachte, zwakjes, maar een glimlach was een glimlach toch? Het was een goed begin. “Wel, mijn beste heer Dyma, u kunt mij zeker van dienst zijn.” Sprak ze beleeft terwijl ze een klein buiginkje maakte. “Ik wens het kasteel van deze stad te bezoeken. Helaas weet ik niet helemaal waar het zich bevind.” Syvinna krabde afwezig aan haar wang. “Ik heb echt geen idee welke kant we op moeten, dat mag je gerust weten.”

Syvinna’s gedachten dwaalde opnieuw af naar Borgas. Iets met een hoeve? Ze snapte er momenteel niet echt meer iets van. Dat was ook niet zo heel raar, want ze wist eigenlijk niet wie Borgas was. Hij was gewoon…….Borgas. Ze glimlachte om die gedachte en wist eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien was het het feit dat Dyma de naam van de hoeve wist, zodat ze Borgas kon opzoeken als het nodig was. Ja, dat was het waarschijnlijk. De gedachte dat Borgas bij zijn afwezigheid nog steeds op de een of andere manier een vangnet kon vormen stelde haar gerust.

“Zullen we maar gaan dan?” Stelde Syvinna voor terwijl ze Dyma aankeek. Zullen we naar het kasteel gaan terwijl jij geen idee hebt wat je staat te wachten, terwijl jij geen idee hebt waar je in terecht kunt komen? Ze drukte de gedachte weg door opnieuw een glimlach op haar gezicht te persen. Ooit zou ze iemand de schuld geven van deze beangstigende mix van gevoelens en gedachtes die haar telkens weer verwarde en haar wereld door elkaar gooide. Haar glimlach verbreedde en werd zelfs iets natuurlijker terwijl ze bedacht dat ze zich het gezicht van de zondebok voor de geest kon halen.

[Dyma]

'Ja, laten we gaan.' Dyma draaide zich om en liep de steeg uit, ervan uitgaande dat Syvinna hem zou volgen.

Op de hoek van de steeg draaide Dyma zich naar Syvinna om. 'Zou ik je een persoonlijke vraag mogen stellen?' Het kwam er onverwacht verlegen uit. Dit was hij niet van zichzelf gewend. 'Ik zou graag je verhaal willen horen... Hoe ben je hier verzeild geraakt?' Hij begon zelfs te stotteren! 'A-als je het niet wilt v-vertellen is dat ook goed hoor, i-ik ben alleen heel erg benieuwd... Na alles wat we meegemaakt hebben bedoel ik...' Waar heb jij nou last van, Dyma? vroeg hij zichzelf af. Sinds wanneer kan je niet uit je woorden komen? Wat gebeurt hier?

De reactie van Syvinna niet afwachtend, draaide Dyma zich weer om en begon zonder om te kijken verder te lopen. 'Sorry, ik had het niet mogen vragen.'
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna schrok toen Dyma haar zijn vraag stelde. Alles vertellen? Aan hem? Nu? Midden in het duistere district? Ze moest wat verzinnen. Ze kon hem toch niet vragen haar te helpen als hij niet eens wist waarmee hij haar aan het helpen was?
"Ik, eh, ik kom uit een land hier een eindje vandaan." Begon ze. Ze zou hem een klein deeltje van de waarheid vertellen, daarmee vertrouwde ze Dyma wel. Hem alles vertellen lukte gewoon nog niet.
"Het is niet helemaal in orde daar in het paleis. Ik ben hier in Raganorck om hulp te zoeken."

Ze had niet gelogen toch? Oke het was zo simpel verteld dat Dyma eigenlijk nog niet meer wist, maar wat moest ze dan? Syvinna kuchte ongemakkelijk. "Maar we gingen dus verder?" Als ze zouden gaan lopen zou Dyma het onderwerp misschien vergeten. Of zou ze hem vragen wie hij was en waar hij vandaan kwam? En waarom hij het verzoek van een vrijwel onbekende had geaccepteerd waardoor hij nu een andere vrijwel onbekende moest helpen? Ze besloot van niet. Straks zou Dyma haar moeiteloos zijn levensverhaal voor leggen en wat moest zij dan?

(laten we maar gewoon nog een eindje verder trekken...)

[Dyma]

"Dat het niet helemaal in orde is in het paleis weet ik," zei Dyma. En zo zachtjes dat het nauwelijks verstaanbaar was voegde hij daaraan toe: "Dat weet ik maar al te goed..."

Wat in naam van alle goden deed hem dat vragen? Hij wilde het verhaal van dit verwende en verwaande meisje helemaal niet horen! Toch? Of was er toch iets dat hem deed twijfelen?
Er was iets aan haar houding dat hem ogenblikkelijk de neiging kreeg haar in zijn armen te nemen en haar te beschermen tegen alle gevaren die in deze stad om elke hoek loerden. Haar leven met dat van hem te verdedigen. Waarom? Was hij bezig verliefd te worden? Iemand waar hij niet verliefd op mocht, nee, niet verliefd op kón worden. Dat mocht hij niet laten gebeuren. Niet weer. Na al die jaren van stil berouw, van vlucht om die ene...

"Laten we hier een tijdje rusten," zei Dyma. "Volgens mij kun je dat wel gebruiken. Ik zal een vuur maken."
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Uriel]

((Walefrid en co vanuit: de Tien Torens; Herberg `t Pintje))

" ... EEEEEENN WE GAAN NOG NIE` NAAR HUIS! NOG LANGE NIE, NOG LANGE NIE! EN WE GAAN NOG NIE` NAAR HUIS, WANT MOEKE IS NIET THUIS!!"

Een van Walefrid`s vrienden had het lied luidkeels ingezet. Hij was dronken anders had hij nooit van alle drinkliederen deze ene gekozen. Met een vuurrode kop draait Walefrid zich om en ramt een vuist in de man zijn maag. Hij schaaft zijn hand aan de man zijn malien, maar toch is de klap hard genoeg om de man te doen dubbelklappen en naar adem happen. Alleen nog maar kwader geworden door de pijn aan zijn hand staat Walefrid op het punt de man nog een knietje in zijn gezicht te planten dat nu vervaarlijk laag bij de grond is.

"Nooit dat lied! Hoor je me... je weet donders goed van... van... van m`n moeder, kloothommel!"

Een van zijn vrienden grijpt hem bij zijn schouders. Walefrid ziet niet meer helder. Zijn ogen worden vertroebelt door tranen opgewekt door de drank en het gemis van een moeder die stierf in het kraambed toen hij geboren werd. Zijn vader had het hem nooit vergeven. Het knietje dat hij wilde uitdelen ging hopeloos mis en de ongelukkige zanger kroop een eindje bij Walefrid vandaan en besloot zich voorlopig maar even op de achtergrond te houden.

Walefrid haalde een hand over zijn ogen. "Dat verdraaide stof, vegen ze hier de straten nooit..." mopperde hij in een poging om de aanzet tot tranen te verbergen. Zijn vrienden gunden hem zijn trots en negeerde zijn opmerking volledig.

"Hey, kijk hier eens!"

Een van hen was vooruit gelopen en zag een man en een vrouw in gesprek midden in het Duistere District. Walefrid en de rest kwam dichterbij om te zien waar de ander op doelde.

Walefrid herstelde zijn emotionele uitval en ging voor zijn companen staan. "In de naam van... uhm... mij, wat moet dat daar zo laat op straat! Op dit uur zijn er alleen maar rabauwen, rovers en dronkelappen op straat. Verklaar jezelf voor ik de stadswacht haal."

Hij grijnsde. Hij vond zichzelf extreem welbespraakt, vooral in situaties als deze en vooral wanneer hij enigszins aangeschoten was. Hij wankelde en probeerde het viertal... nee, tweetal voor zich scherp in het oog te krijgen de hand op zijn zwaard.

[Syvinna Amaranth]

Met een luid kabaal kwam de groep mannen richting Syvinna en Dyma. Dronken waarschijnlijk, want dat was het enige moment waarop Syvinna mensen zich zo raar zag gedragen. Ontdekt werden ze snel genoeg, dat was te verwachten. Syvinna's hart klopte in haar keel, want momenteel wist ze niet meer of ze om de hoek vriend of vijand tegen zou komen. In man in het bijzonder viel op toen hij voor zijn lawaai genoten ging staan. Natuurlijk viel hij op omdat hij vooraan ging staan maar ook omdat hij... nou ja, omdat ze deze heer Walefrid kende. Ze had hem hier niet verwacht.

Even was Syvinna niet instaat om te reageren, ze had in het nabije verleden nou niet echt gezellige met Walefrid geklets ofzo. Echter, de prinses herstelde zich snel genoeg. Ze richtte zich op en haalde haar neus op. Ze plantte haar rechter hand in haar zij en keek naar het groepje.
"Wel, Dyma. Zo te zien hebben we hier te doen met rabauwen, rovers of dronkelappen, aangezien ons net bericht is dat die zich enkel op straat mogen bevinden. De geur echter suggereert dat we alleen met de laatste categorie te doen hebben."

Ze deed een stap naar voren. Ze had de smaak nu te pakken en, zoals Syvinna wel eens vaker deed, draaide ze misschien een klein tikje door omdat ze zichzelf wijs probeerde te maken dat ze niet bang was.
"Ach kijk nou, de nobele heer Walefrid. Natuurlijk bevind ik mij enkel en alleen op straat in de hoop laat op de dag in dit nauwe steegje uw gelaat te kunnen aanschouwen. Blijkbaar zocht ik op de juiste plek."

[Dyma]

Dyma trok een gezicht. Toen hij de mannen, duidelijk bezopen tot in de vergetelheid, uit de taveerne zag komen had hij niet de hoop gehad onopgemerkt te blijven. Waar hij wel op had gehoopt was dat de mannen te dronken zouden zijn om hen lastig te vallen. Op het moment dat de 'leider' van de groep hen had aangesproken, wilde hij het liefst zo onopvallend mogelijk blijven door de mannen grotendeels te negeren. Maar natuurlijk moest dit kleine verwende nest weer roet in het eten gooien en deze Walefrid niet alleen aanspreken, maar ook nog eens duidelijk maken dat ze elkaar kenden. En zelfs dat kon niet op een normale manier gaan. Nee, ze moest ook nog eens zo beledigend mogelijk zijn! Als ze gewoon haar mond had gehouden en was blijven zitten, waren de mannen waarschijnlijk zonder al teveel incidenten voorbij gelopen. Hier zouden moeilijkheden van komen...

Toen Dyma op wilde staan om de zaak in de hand te nemen, kwam er een gedachte bij hem op. Laat haar de problemen die ze zelf heeft veroorzaakt maar eens zelf oplossen. Laat haar er maar achter komen dat het Duistere District zijn naam eer aan doet. Hij liet zich weer terug zakken op de krat waar hij op zat en begon de situatie te observeren. Hij zou pas te hulp komen als het echt de verkeerde kant op dreigde gaan...
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Uriel]

Walefrid trekt even verbaasd een wenkbrauw op. Eventjes is hij van zijn stuk gebracht door de felle reactie van Syvinna. Hij is niet gewend dat burgers hem op zo`n manier aanspreken. Dan barst hij luidkeels in lachen uit, gevolgd door de echo van het lachen van zijn companen die niet geheel weten wat er nu precies zo grappig is.

Plotseling gaat er ergens boven zijn hoofd een raam open en een slaperig hoofd met verwarde krullen verschijnt.

"OPZOUTE!! STELLETJE HOERELOPERS!! Kan een mens nie eens rustig slapen hiero.." Een paar huizen verder verschijnt er nog een hoofd vanuit een raam. "ACH HOU JE KOP HERMAN! JE HEB ALTIJD WAT TE SZEIKE!" Achter verschillende ramen gaan er lichtjes aan, terwijl Herman rood aanloopt en naar adem hapt om iets terug te schreeuwen naar zijn overbuurman. "NELIS? DIE VERVLOEKTE STRATEN, KOM IK DAN NOOITNIE VAN JE LELIJKE KOP AF?" schreeuwt Herman terug. "`T is al de derde keer dat ik verhuis en alsof de duvel ermee speelt, daar ben je weer."

Walefrid bekijkt het schouwspel van de kijvende koppen boven zijn hoofd met ogen die glimmen van de pret. "ALLEMAAL JE KOP HOUWE, OF IK HAAL DE STADSWACHT!" Buldert hij dan naar boven. De koppen kijken verbaasd omlaag. "JIJ HAALT DE STADSWACHT? WEL NOU WORDT IE HELEMAAL MOOI!" Walefrid loopt naar Syvinna toe en legt een dikke arm om haar schouder. "Kom wijffie, `t is tijd dat we gaan hier..." Hij grijnst haar toe terwijl de koppen boven hem losbarsten in een scheldkannonade die werkelijk niet voor beschaafde oren bedoeld is.

[Syvinna Amaranth]

Hoewel Syvinna absoluut geen situaties gewend was waarin mensen vanuit hun ramen naar elkaar schreeuwde, was ze daar nog net iets minder verbaasd over dan het feit dat Walefrid zijn arm om haar schouders legde. Ze moest zich inhouden om niet achteruit te springen en hem een klap in zijn gezicht te geven. Het was toch wel duidelijk dat zij en deze heer elkaar niet helemaal lagen, of was hij alweer vergeten dat Syvinna nogal brutaal tegen hem was geweest? Ach ja, dronken he, dacht de prinses bij zichzelf.

Beheerst deed ze een stap naar achter en schudde Walefrid’s arm van zich af. “Ten eerste,” Begon ze met een liefelijk stemmetje. “Wens ik niet aangesproken te worden als ‘wijffie’ omdat ik het eerlijk gezegd een nog al denigrerende woordkeus vind.” Ze snoof. “Ten tweede, gaan ‘we’ helemaal nergens heen omdat ik bij mijn weten niet met u ergens naar onderweg was.” Ze wierp een illustrerende blik op Dyma, die zo te zien besloten had haar fijn haar gang te laten gaan. “Ten derde vind ik de dranklucht die om u heen hangt nog al doordringend en zou ik liever hebben dat u wat verder weg ging staan.”

Syvinna was vrij tevreden met haar kleine speech, hij was beheerst geweest en toch duidelijk genoeg om Walefrid te laten merken dat ze liever had dat hij in een ander stadsgedeelte zou gaan staan.

[Uriel]

"Nou, nou pittigheid mot je niet overdrijven, snoes." Walefrid kijkt zowaar een beetje beteuterd, maar dan komt de twinkel weer terug in zijn varkensoogjes als hij Dyma in het oog krijgt.

"Wat hij je ook betaald heeft, `k weet zeker dat ik dat kan verdubbelen." Zegt hij tegen dan tegen Syvinna, "en als je hier lang blijft staan wordt je zeker opgepakt. Zeker met een figuur als dat daar."

Walefrid houdt theatraal een hand bij zijn oor. "Kom, kom de tijd dringt, want ik geloof dat ik daar het geklik op de straatsteven van de stadswacht hoor." Hij grijnst vals, overtuigd van zijn eigen genie. Boven hem hebben de buren hun peilen weer op elkaar gericht en schimpscheuten vliegen over en weer.

[Syvinna Amaranth]

Zonder er echt bij na te denken handeld Syvinna. Niet zo heel slim misschien, maar het lukte wel op. Ze sloeg Walefrid met haar platte hand op zijn wang. "Hoe durf je." Spoog ze. "Ik ben geen hoer." Ze balde haar handen tot vuisten. "En ik hang zeven keer liever rond bij 'dat figuur daar' ongeacht wat de stadswacht van deze compleet doorgedraaide stad daar van denkt." Syvinna snoof. Ze had haar hart weer even gelucht.

Een van Walefrid's, eh, 'adviezen' was echter wel handig. Syvinna draaide zich naar Dyma en knikte naar hem. "Laten we hier weg gaan. Het begint hier nog al oncomfortabel te worden." Syvinna wiep een minachtende blik op Walfrid. Wat een vrezelijke kwal was het toch. De prinses liep richting Dyma en zei: "Als we morgen nog geen oplossing hebben gevonden, kunnen we misschien beter kijken of we Borgas weer kunnen vinden. Hij heeft nou wel genoeg tijd gehad voor zijn persoonlijke sores."