Raganorck

[Simeon Warlandt]

"Dat zal het zijn Pup. Een andere Simeon, natuurlijk..."

Hij draait zich nog eens om naar achteren, een wagen vol met Stad. Mensen en dingen. Pup heeft een mooi vak.

"Ruigvoet kom ik binnenkort wel een keer bekijken dan. Dat ben ik je nu wel verschuldigd. Je hebt het Gannon sneller gehaald dan mij ooit was gelukt, zeker met die juffrouw daar op m'n rug."

Simeon grijnst als hij hoort van de taveerne van Pup.

"Ik hoef niet naar de taveerne hoor Pup, hoewel ik je er met alle plezier één wil wijzen. De Zakkendragers is het sjouwersgilde. Je moet ze toch wel eens tegen zijn gekomen in de stad, van die knullen die de hele dag karren staan te laden en te lossen. Ik weet dat dat gildehuis geen ideale plek is voor een jongedame, maar ik moet iets."

Hij kijkt even achterom.

"Ik blijf er wel bij. Bovendien, als Yges, Hessert of Frenk een grote bek opzet laat ik ze door Jard in elkaar timmeren. Ik zal je waarschuwen als ik het zie liggen."

Simeon grijnst alweer. Raganorck is vergeven van de Warlandtjes, en het sjouwersgilde telt er maar liefst vier. En dan zijn al snel alle sjouwers vrienden van vrienden van familie. Simeon heeft er nooit problemen.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Nachtegaal]

((OOC vindt het prima om de Cannon op te gaan))

Verder is er weinig van achter op de wagen te bemerken, in elk geval niet van het meisje dat daar met koorts dromen ligt. Af en toe kreunt ze maar dat is dan ook het enige.

[Stadswacht]

Gert en Sibrand klingklangden door het Duistere District. Hun harnas woog zwaar en zodra ze uit het zicht van Walefrid waren leunde Sibrand al tegen een muur. Hij hapte even naar adem.

"Kom op man, als we ze kwijt raken, zijn we zuur!" Zei Gert. Die een paar meter nog was doorgelopen. Hij zag nog net het tweetal een hoek om glippen.

"Laat maar Gert," Hijgde Sibrand. "Ze zijn de hoek al om en met ons geluk kunnen ze net zo goed aan de andere kant van de stad zitten nu. Die vervloekte straten en stegen ook."

Gert knikte, maar het zinde hem niets. Hij haalde diep adem en stak zijn zwaard weg. Dit had geen zin meer; Sibrand had gelijk.

((Gert en Sibrand naar: ?))
_________________
-= Waakzaam in weer en wind =-

[Charmender]

Met zijn rug tegen de muur en zijn knieën opgetrokken, zat een man. Zijn hoofd rustte tussen zijn benen en hij trilde. Zijn hele lichaam schokschouderde en kon niet stilzitten.

"Godverdergodverdomme, klote chinees, geeft mij slecht spul, maar hij gaat ervoor boeten, die is nog niet van mij af, sodeju."

Ender dat was zijn naam en nou zit hij als een hoopje onrust op de grond, terwijl voorbijgangers met een boog om hem heenlopen.
_________________
Ignorance is Bliss

[Nemesis]

((Nimue van >> Gannon de Hoofdstraat >> Boekenwinkel ‘De eerste druk’))

Nimue liep door het duistere district. Ze was op haar hoede, want ze was de woorden van dhr Stronk, de eigenaar van de boekenwinkel in Gannon niet vergeten. Het ergste tuig liep hier rond, maar ze moest een exemplaar van een boek over de haast uitgestorven taal van het woudvolk, haar volk vinden. Dat moest zeker als ze haar vader terug wilde vinden. Ze haalde nog eens diep adem. Ze had zich in haar donkere mantel verscholen, en probeerde zo min mogelijk aandacht op zich te vestigen. dat lukte haar altijd prima, zolang ze de kap maar over haar zilveren haar hield. Ze hield haar omgeving goed in de gaten en ze had haar hand vlak bij één van haar messen, ze zou zich hier niet laten overrompelen.

[Charmender]

Ender trilde, hij huiverde en keek als een schicht om zich heen. Hij stond op, hij wankelde en zocht naar zijn evenwicht. Zigzaggend zoekt hij zijn weg in de straat. De voorbijgangers lopen met een grote boog om hem heen, eengroepje opgeschoten kinderen bekogelden hem met verrotte appels. Hij sprong ineens naar voren, een mes miste op een haar na het gezicht van één van de jongens. Ze vluchten en laten hem zo snel mogelijk achter. Vloekend en tieren balde hij zijn vuist. Hij stak zijn mes weg en hij draaide zich om. Dan viel hij naar achteren en graait rond om zijn evenwicht te bewaren. Hij had een mantel van een vrouw in zijn hand, die hij meetrok in zijn val.
_________________
Ignorance is Bliss

[Nemesis]

Nimuë liep door de straten, ze lette op haar spullen er waren genoeg zakkenrollers hier. Plotseling leek er zich een scéne te creeëren voor haar op straat. Een stel kleine jongens waren met rotte appels aan het gooien naar wat leek een zwerver te zijn. Haar scherpe ogen namen het tafereel op en ze zag de dreiging die de man werd. De kinderen renden weg en ze zuchtte even van opluchting, ook al waren de kinderen schuldig aan het gooien van appels, het was nergens voor nodig om iemand met een mes te bezeren. Ze hoorde een geluid links vaan haar en ze keek om, ze liep rustig verder, om niet te tonen dat ze het gevoel had dat ze gevolgd werd. Ze liep langs de zwerver, ze voelde meer dat hij viel dan dat ze het zag want ze had haar ogen op het donker steegje gericht, maar voelde de luchtverschuiving. Plotseling werd er aan haar mantel getrokken. Ze voelde hoe ze mee naar de grond getrokken werd. Ze maakte met haar linkerhand de gesp van haar mantel open zodat deze losschoot. Hierop draaide ze zich vliegensvlug om. Ze zag hoe de zwerver op de grond lag met haar mantel in zijn hand. De man leed duidelijk pijn. Ze knielde bij hem neer en vroeg:”Heer wat is er aan de hand.”

[Dyma]

Zwaar ademend blijft Dyma staan. 'Volgens mij zijn we ze kwijt,' zegt hij.

Plotseling draait hij zich om naar Syvinna en met een ruw, maar toch vriendelijk gebaar pakt hij haar bij de arm en zet haar in een hoek op een vuilnisbak. 'Zo mevrouwtje, en nu ga je me iets meer vertellen. Ik ben niets anders aan het doen dan op de vlucht omdat jij jezelf in de problemen brengt. Ik wil nu wel eens weten waar het allemaal over gaat.
En kom niet bij me aan met een slap verhaal over andere landen en dat het in het paleis niet pluis is. Dat weet ik allemaal wel. Van mij hoef je niet het hele verhaal te vertellen, laat gerust de beschamende onderdelen eruit, maar vertel me in ieder geval iets. Zodat ik weet wat we eventueel nog zouden kunnen verwachten. Dat ben je me een beetje verschuldigd, niet?'

En met deze woorden gaat Dyma tegenover Syvinna tegen een muur staan met een afwachtende blik in zijn ogen en zijn armen over elkaar. Het is duidelijk dat hij geen duimbreed meer beweegt voordat hij iets van informatie heeft gekregen.
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna's koninklijke trots vlamt vuurig op, op het moment dat Dyma haar met een simpele beweging boven op een prullenbak deponeert. Zeg! Dat ging zomaar niet! Ze spring van de prullenbak af en ging met gekruisde armen recht tegen over Dyma staan en keek hem een moment strak aan.

"Zeg ventje," Begon ze. "Je spreekt jezelf monsterlijk tegen. Je zegt dat je wilt weten wat er aan de hand is, maar dat je het niet wilt hebben over andere landen en kastelen waar het niet pluis is. Fijn, maar als ik die twee onderwerpen moet vermijden heb ik je niet zoveel te vertellen. Of je moet graag leugens willen horen."

Ze doet een stap naar voren en tikt ongeduldig met haar voet op de grond. "Zelf kun je daar allang aan toe voegen dat ik uit een van die andere landen waar ik niets over kan vertellen kom, min of meer gevlucht ben, en dus enkele problemen heb. Wat we kunnen verwachten zou ik je graag vertellen, als ik het zelf wist."

Vervolgens leunt ze, in ongeveer de zelfde houding als Dyma, tegen de muur naast de prullenbak aan. "Bovendien is het een beetje groots om te vragen waar het 'allemaal' over gaat. Niemand weet waar het 'allemaal' over gaat, alleen waar het stukje van de puzzel over gaat waar ze zelf bij betrokken zijn."

De woorden 'prinses' en 'verraad' kwamen simpelweg haar lippen nog niet over. Ze bleven vast steken in haar keel. Het woord vluchten was er ongeveer al uit gekomen. De conclusies over achtervolgers en dat soort dingen zou Dyma er, zo dacht Syvinna, zelf wel aan kunnen verbinden.

[Charmender]

"Wat er aan de hand is wat er aan de hand is, niets is er aan de hand. Er is niets wat een wijf kan intesseren", sprak Ender onbeschoft. Helse pijnen flitsten door zijn hoofd. Hij drukte met beide handpalmen op zijn slapen.
"De pijn, de pijn, het onverdragelijk, help me help me."
Eerst was hij een boer en nu was hij een hulpeloos mannetje.
"Blijf van me af takkewijf. Voorvloesel van een onrijpevrucht wiens pit toevallig op de grond viel en waaruit jij bent geboren, pleur op. "
Ender was in gevescht met zichzelf. Opium had zijn werkelijke ik altijd onderdrukt en nu probeerde Ender zijn weare ik te vermorzelen en te vernietigen.
"Blijf weg jij, rot op, Ender regeert, ik heers en jij sterft."
De man met noord-afrikaanse trekken kotst op de schoenen van de vrouw.
"Help me, help me toch"
_________________
Ignorance is Bliss

[Syvinna]

Ze hadden door gelopen, Syvinna en Dyma. Na een aantal straten was ze voor Dyma uit gaan lopen, kijkend of ze in de verte al een verandering aan kon zien komen, iets wat er niet uitzag als eindeloze grauwe straten. Af en toe sloeg ze een hoek om, een ander steegje in wat er net uitzag als alle anderen. Het deed haar denken aan verhalen over labyrinthen. Eindeloze gangenstelsels waar mensen voor eeuwig verdwaalde, of werden gevonden door iets wat ze liever nooit tegen waren gekomen.

Er was een lange stile gevallen. Natuurlijk, dacht Syvinna, we zijn beide moe. Daarbij kon ze ook geen woorden vinden, geen woorden om normaal aan hem uit te leggen wat er nog moest worden verteld. Ze besloot nog een tijd te zwijgen en dacht aan Borgas. In haar hele leven had ze van weinig zoveel spijt als van haar tirade tegen Borgas. Of eigenlijk, de tirade tegen zichzelf die ze op Borgas had gericht. Ze had hem weg gejaagd, nu. Weinig kans dat hij na het afronden van zijn zaken nog terug zou komen. Kon ze hem ongelijk geven? Wist ze zelf waar ze mee bezig was? Ze voelde haar adem versnellen, onddanks het feit dat ze nog trager was gaan lopen. Door een mengeling boosheid, verdriet en een gevoel van verlorenheid voelde ze zich misselijk worden.

"Misschien moeten we hier even uitrusten." Zei ze, terwijl ze naar een stapel kratten wees.

Geen antwoord. Syvinna draaide zich om. Waar...was Dyma? De prinses schudde haar hoeft ze moest hem zijn kwijt geraakt in de verwarring en de stilte. Verslagen nam ze plaats op een van de kratten. Dat kon er nog wel bij. Dyma, de huurling die ze niet had willen accepteren als haar gids, was nu ergens anders in het Duistere District. Misschien zocht hij haar wel. Ze keek om zich heen, had werkelijk geen idee waar ze was. De enige optie die ze had was om te blijven lopen. Als ze zoveel mogelijk in een lijn zou lopen, zou ze uiteindelijk ergens moeten uitkomen, toch? Eindeloze gangenstelsels, een labyrinth midden in een stad? Nee, daar geloofde ze niet in. Er moest minimaal een uitgang zijn. En had ze momenteel iets beters te doen dan het vinden van die uitgang?

Misschien was dit een raar soort gerechtigheid voor haar gedrag eerder, buiten de winkel van die zieke kleermaker. Opnieuw alleen en verdwaald zoals ze was geweest toen Borgas haar had gevonden. Zodra ze het paleis had bereikt en een audientie met de koningin was verzekerd zou ze proberen Borgas weer te vinden. Hij was de enige die ze vertrouwde in dit vreemde oord wat men Raganorck noemde.

Syvinna begon opnieuw te lopen. Ze probeerde niet na te denken over bestemming, over tijd, over honger of zere voeten. Ze dacht alleen aan richting, probeerde zoveel mogelijk een kant op te lopen. Er waren weinig mensen op straat, gelukkig. Hoe minder mensen, hoe kleiner de kans dat Conigund of een van zijn mannen er zouden zijn. Ze moest momenteel vooral druk bevolkte plekken ontlopen, besloot ze. Ze liep door, minuten na elkaar, misschien uren na elkaar? Ze had al een tijd geen klok meer gezien, maar zolang haar voeten haar nog wilden dragen, hoewel die nu al moe waren, zou ze verder lopen.

((Syvinna naar de paleispoort))