Raganorck

[Lunea]

Aan het begin van de Aankele-Haaie, nog voordat het bijna even gevaarlijk wordt als de Wilde Wouden, daar is de handelspost. Donker genoeg om guur te zijn, maar dicht genoeg bij de stad om veilig te zijn voor hen die daar niet lang vertoeven. De piraten een zeelui en ander gespuis uitgesloten natuurlijk.

Hier komen de goederen die de schepen en andere vaartuigen uitladen op de kade terecht om zo verdeeld te worden over de karren van de handelaren een kooplieden. Een dappere persoon kan hier goedkoop aan zijn spullen komen zonder tussenkomst van een dure verkoper.

Het is geen gezellige marktplaats waar je overheen kunt slenteren op een warme zomerdag. Het is er donker en het stinkt er naar vis en zout zweet, naar rook en mest. De drukte is oorverdovend en de kans dat je een baal van het één of ander op je harsens krijgt is groot. Iedereen lijkt te schreeuwen en niemand lijkt ook maar even stil te staan.

De goederen staan huizenhoog opgestapeld en hoewel er heen en weer wordt gesleept en gegooid met diverse balen lijken de stapels nooit te slinken. Overleef je de handelspost en verdwaal je niet in het ondergrondse gangenstelsel kom je uit op de kade of elders in Aankele-Haaie...

[Jaap Stoel]

Nevarch liep vlug door de drukte heen zijn jas dicht om hem heen geslagen en zijn hoed stevig op zijn hoofd gezet haastte hij zich verder naar zijn afspraak. Met een doffe klap viel een ton achter hem stuk op het plaveisel. De zakenman schrok er even van maar schonk er daarna geen aandacht meer aan en reptezich voort naar de havenautoriteit waar hij een afspraak had voor de invoerrechten van een lading oosterse kruiden die gisteren aangekomen waren. De man was waarschijnlijk gewoon corrupt en wou meer geld zien. Die zondige eigenschap zou Nevarch wel even uit die ambtenaar slaan mocht het zo blijken.

[Grim]

Grim de kat betreedt de Handelskade. De bijna gewelddadige bedrijvigheid, scheeuwende stemmen, krijsende touwen en kranen en het schurende gesleep van zware goederen - brengen Grim in een uitgelaten stemming.
Ha! Hier gebeurt iets.
Handig ontwijkt hij een paar stampende voeten en haalt dan beleefd uit naar de onbeschermde kuit. Een jankende schreeuw en het geluid van neerploffende balen overtuigt hem van zijn volmaakte trefzekerheid.
Hoe kan het ook anders?
Maar inmiddels is Grim alweer achter een breed wagenwiel verdwenen en balanceert, geinteresseerd ruikend, bovenop een stapel zakken met graan. Een klein knaaggat in een hoekje trekt met name zijn aandacht.
Ah! De jacht...
Maar de vervloekte kar zet zich alweer in beweging en Grim moet zich soepel en vlug uit de voeten maken.
Gij zal boeten, Gij!
Over zijn schouder werpt hij de kar een vernietigende blik toe.

Een man weggedoken in een dikke jas schopt hem bijna omver. Met een tijgersprong weet Grim nog net zijn voeten te ontwijken en is te laat om 's mans mantel te verbouwen. De geur die om de man heen hangt is scherp en onbekend. Grim's woede maakt plaats voor nieuwsgierigheid.
Een vreemdeling! Hoe belangwekkend!
Zo'n honger had hij trouwens ook weer niet. Eens zien waar dit menswezen zich naartoe beweegt. Met zijn neus de nieuwe geuren proevend begint de kat Nevarch te volgen, de borstelige staart krullend geheven boven zijn brede gestreepte rug.
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Jaap Stoel]

op een wat rustigere hoek hield Nevarch even stil en haalde een stuk papier uit zijn binnenzak wat hij aandachtig bekeek.

"Waar wou die aasgier mij nou ontmoeten? De handelspost bij de aanlegplaats van 'de gulle vrouwe'. Natuurlijk weer niet in een kantoor of een beleefd etabilssement maar bij een of andere lekke tobbe." Hij sprak het hoofdzakelijk binnensmonds maar als iemand aandachtig aan het luisteren was zou het eventueel hoorbaar zijn. Hoofdschuddend stopte Nevarch het document weer weg en vervolgde zijn weg langs de kade op zoek naar 'de gulle vrouwe' die volgens zijn inlichtingen hier ergens aangelegd zou moeten zijn.

[Grim]

Het menswezen komt tot stilstand. Kijkt wat om zich heen. Op zachte voeten sluipt Grim iets dichterbij.
Hulpeloos. Weet niet waar zijn voeten staan.
Hij zet zich neer op de grond vlakbij de man en bestaart hem met zijn ene felle oog. De man lijkt hem niet op te merken. Natuurlijk niet.
Stil als de schaduwen...
Als de man zijn wandeling voortzet komt ook Grim weer in beweging.
Waarheen Gij ook gaat, Gij zult mij niet ontkomen... Vreemdeling in mijn domein.
Op enige passen afstand volgt de reusachtige kater Nevarch verder langs de kade.
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Jaap Stoel]

Nevarch liep langs de kade in een vaste tred terwijl hij de namen van de verschillende schepen las. Uiteindelijk kwam hij aan bij 'De Gulle Vrouwe' een oude platbodem vaarvan de decoratieve verf allang door kou, regen en de tand des tijds was weggevreten en alleen de naam nog leesbaar was door de relief in het hout. Nevarch hield stil en keek in de rondte wachtend op de heer met wie hij afgesproken had.

[Grim]

Op een totaal oninteressant deel van de kade komt Grim's object van interesse tot stilstand. De kat doet nog wat voorzichtige passen dichterbij en zet zich dan neer naast een gebroken vat, in de luwte van de kille wind die door de gewelven waait. Schepen schommelen zachtjes op en neer, onder zacht gekraak van hout en geklepper van touwen die tegen masten slaan. Dit is de hoek waar de wind meestal naartoe staat. Dit zijn de aanlegplaatsen die rijkere handelaars mijden. Alle schepen dobberen in een drabbig laagje visafval dat een walgelijke stank verspreid. Of ja, walgelijk, Grim zit er niet zo mee. Er moet veel met vis gebeurd zijn voordat hij echt zijn interesse verliest.
Met de volmaakte ontspannen kalmte die hem nog enigszins verbindt met de rest van zijn soort vlijt Grim zich neer achter de ton, zijn felgele oog nog immer op de vreemde kerel gericht. Hij wacht.
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Jaap Stoel]

Nevarch gromde in zichzelf terwijl hij in dit onaangename deel van de haven wachtte op zijn contactpersoon. Zijn jas was strak om hem heen gesloten wat de kilte goed buitenhield maar voor lang voelde hij zijn voeten langzaam doof worden terwijl de kou aan zijn tenen knaagde. De minuten kropen langzaam voorbij.
Net toen Nevarch wou vertrekken verscheen er iemand op de anders verlate kade en met een raspende stem riep dit figuur de zakenman aan.

"Heer Mordag! Ik ben blij u te zien!" Die blijdschap straalde duidelijk niet af van de stem en houding van de man die gehuld was in een donkerbruine manteljas die ontsierd werdt door een melange van allerlei verschillende vlekken. De onmiskenbare stank van goedkope en sterke drank hing om de man heen als een gordijn dat al jarenlang op de ratten gevulde zolder hangt.
"U heeft mijn brief ontvangen merk ik. En aangezien u en ik allebei drukke mensen zijn zal ik het kort houden."
Nevarch knikte terwijl hij een witte zakdoek vanuit zijn zak naar zijn gezicht bracht maar de man scheen er geen aandacht aan te betreden en ging door met zijn relaas.
"Ik weet wat er zich werkelijk in het vrachtruim van 'De Behouden Vaart' bevindt en ik wil 50 goudstukken van u om dit geheim voor mijzelf te houden."

"dat was het dus." Dacht Nevarch lichterlijk geschrokken maar al vlug maakte de schrik in Nevarch plaats voor een kille methodische haat die alleen met bloed zou verdwijnen. In een koele monotone stem begon Nevarch zijn strategie.
"50 goudstukken....Ben jij de enige die het weet? Of moet ik morgen nog iemand gaan betalen om hem stil te houden."
De man schudde zijn hoofd ontwapenend en zei "Nee" maar meer geluid kwam er niet uit zijn mond omdat de verzwaarde knop van Nevarch's staf al tegen de slaap van de onfortuinlijke schelm was gekomen met een luide knal. En met een krak en een plof viel de schelm tegen de grond en een klein straaltje bloed en hersenvocht dat op de keien drupte kon iedereen er van overtuigen dat hij niet meer leefde. Een glimlach speelde op de grimmige accolades van Nevarch's gezicht terwijl hij wegliep van het al te vroeg stinkende lijk en hij onderweg ging naar de aanlegplaats van 'De Behouden Vaart' om zijn instructies af te geven aan de bootsman.

[Grim]

...Achter de grote ton was Grim al bijna in slaap gezonken, warm in zijn dichte vacht... Een geluid van voetstappen doet hem loom zijn ene oog weer openen. Als een eenzame poort naar de hel biedt het traag omhoog schuivende ooglid een steeds groter wordend zicht op de felgele gloed erachter. De nieuwe vreemdeling blijft staan in een golvende wolk alcoholluchten en spreekt wat woorden. Zijn stem heeft een nare raspende klank. Grim's tijdverdrijf geeft antwoord. Hun stemmen zijn gespannen en kil... Op een dun stroompje lucht komt de onmiskenbare geur van angst Grim's neusgaten binnen. Heel licht maar heel zeker. Geinteresseerd gaat de kat overeind zitten.

De plotselinge uithaal van Tijdverdrijf doet Grim zowaar schrikken. Dat had hij niet verwacht... Meestal brullen menswezens eerst grove keelgeluiden voordat het echt tot geweld komt. Als Dranklucht's hoofd de stenen raakt kan Grim zijn schedel horen barsten. De metalige lucht van warm bloed vult de lucht en vervlecht zich met de visgeuren.

Tijdverdwijf wandelt weg.. Grim kijkt hem na.
Gaat heen, Gij... Als het mij behaagt zal ik u zeker weer vinden.

Op zachte voeten sluipt Grim naar het warme lijk, onweerstaanbaar aangetrokken door het roesopwekkende parfum van bloed. Rondom het lijk begint zich al een flinke plas te vormen. Naast het feit dat hoofdwonden altijd heviger bloeden dan lichaamswonden is Dranklucht's bloed verdund door alcohol en blijft maar stromen...

Opgaand in zijn fascinatie merkt Grim te laat dat de uitdijende bloedplas zijn gevoelige voeten heeft bereikt. Warm en kleverig plakt het aan de zooltjes van zijn voorpoten. Geirriteerd doet hij een stapje achteruit... Op dat moment blaast een bijzonder krachtige windstoot achter hem een roestige emmer van een stapel schroot af. De emmer slaat met een kletterende klap op de stenen en de herrie doet Grim geschokken naar voren springen... Middenin de bloedplas... Alle vier poten glibberen onder hem vandaan en de forse kater ploft met zijn buik in het warme vocht. Vol walging krabbelt hij overeind en zet het op een lopen... Stom toevallig precies in de richting waarheen Tijdverdrijf is verdwenen...

... Daar ziet hem al lopen! De eens zo interessante geur van onbekendheid wordt overstemd door de metalige bloedlucht in zijn eigen vacht... De natte plakkerigheid irriteert Grim inmiddels mateloos. Hoewel hij niet precies meer weet waarom besluit hij dat dat ongetwijfeld Tijdverdrijf z'n schuld is.
Boeten zult gij...
Zijn pas vertraagt en omzichtig sluipt hij naderbij
Gij zijt nog niet van mij af!

Over de kade, vanaf het lijk tot aan de plaats waar Grim nu staat loopt een spoor van druipende bloedvegen en rode kattenvoetjes...
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Jaap Stoel]

Nevarch liep vlug weg van de duistere kade om twee redenen waarvan de belangrijkste was dat hij vlug uit de buurt van het verse lijk wou zijn. Het zou niet al te lang duren voordat het ontdekt werdt en des te verder hij er van af zou zijn des te beter. Nevarch maakte zich niet meer zorgen over de moord dan nodig was voor de noodzakelijke voorzichtigheid. Hij zou op zijn woorden passen en er verder met niemand over praten.

Het was door zijn haast zo dat hij wat heviger ademde terwijl hij aankwam bij de loopplank van "de Behouden Vaart".
Dit schip zag er een stuk zeewaardiger uit dan "De Gulle Vrouwe" en hoewel ook hier de tand des tijds er aan knaagde werden alle figuratieve tandafdrukken redelijk goed afgedekt met teer en verf.
De dunne loopplank rammelde en boog door terwijl Nevarch zijn zware lichaam naar boven torste. Een scheepsjongen hoorde dit en klom zo lenig als een aap uit het tuig naar beneden en hield de zakenman tegen door voor hem te gaan staan.

"Wacht eens even jij! Niemand mag aan boord zonder de toestemming van de Kap'tein!" En Nevarch moest de neiging om te grinniken onderdrukken. De jongen was zo klein dat zijn stem oversloeg bij het praten. Hij stapte naar voren en duwde je scheepsjongen aan de kant.

“Hou je mond en haal Erik. Vertel hem maar dat de baas er is.”
De jongen twijfelde even maar de donkere vorm van Nevarch in zijn lange zwarte jas was uiteindelijk imposant genoeg om hem te overtuigen en even later zaten Nevarch en de bootsman Erik in de kajuit om een tafel die enkel gedecoreerd werd door een fles oude klare en twee glazen die allebei gevuld staan.

“De planning is gewijzigd.” Zei Nevarch nadat de vereiste beleefdheden waren afgedaan. “Ik neem het nu meteen mee.” Het mocht duidelijk zijn dat dit voor Erik een nogal vervelende verandering van de planning was want hij stond op met briesende neusgaten en schreeuwde door de kajuit heen dat het niet volgens de afspraak was. Nevarch liet de man begaan en toen de tirade voorbij was begon hij weer.

“Dit zijn de nieuwe voorwaarden. Ik houd me aan de afspraak geef me nu de zaken of anders houdt, het, helemaal, op.” Nevarch klopte bij elk woord op de tafel om zijn zin kracht bij te zetten en de zweetdruppels die op Erik zijn gezicht vormden waren een duidelijke aanwijzing dat Nevarch deze man goed onder zijn duim had.

[Grim]

Tijdverdrijf wandelt een loopplank op. Grim hoort het hout kraken en steunen onder zijn gewicht. Voor een korte periode houdt een jong menswezen hem nog aan de praat, maar dan verdwijnt Tijdverdijf in het binnenste van het schip.

Grim trip-tript nog wat naderbij, zijn neus in de lucht, maar van Tijdverdrijf is niets meer te ontdekken. Zijn teleurstelling vermengt zich met de walging om al dat bloed in zijn vacht tot een borrelend brouwsel van broeiende wraaklust. Na nog een paar stapjes naderbij plaatst Grim zijn imposante pluizige lijf naast een tros van de "de Behouden Vaart" en begint zich uitgebreid te wassen. Rondom hem drogen de bloedspetters die uit zijn vacht vallen langzaam op tot een vage katvormige vlek op de koude platte kadestanen.

De scheepsjongen ontdekt hem en komt nieuwsgierig naderbij.
"Hier, poes, poes!"
Het klinkt niet onvriendelijk, maar het uitblijven van zelfs maar een klein stukje vis om hem, Grim, eer te bewijzen, kan niet ongestraft blijven. Begeleid door een dreigend gesis als uit een kuil vol woedende slangen rijst eerst Grim's haar en dan zijn rug omhoog. Zijn ene oog gloeit van zo'n onverhulde woede dat er licht uit lijkt te komen.
De ogen van de scheepsjongen worden groot en voetje voor voetje schuifelt hij achteruit de loopplank weer op.

Grim's rug en haren zakken weer. Blijken van respect geven hem immer veel voldoening en na een paar laatste likken over zijn vacht voelt hij zich zowaar schoon en tevreden.
Gij nam een wijs besluit! Vreeswekkend is mijn macht!

De kat klautert in het midden van een opgerolde tros en nestelt zich in een comfortable positie. Ergens diep in zijn keel stijgt zowaar een zacht gesnor op maar zijn felle oog blijft onverandert op het schip gericht.
Gruwelijk is mijn geduld. Gij zult mijn wraak niet ontlopen!

....hoewel ergens diep in het kattenbrein de vraag begint te zoemen waarom hij ook weer hier was...
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Jaap Stoel]

Een paar minuten later vertrok Nevarch weer met een klein houten koffertje in zijn hand dat gesierd werd door een koperen slot. Erik keek de zakenman na terwiijl deze met een rustige tred via de loopplank naar de kade liep. Een tevreden uitdrukking lag op het gezicht van Nevarch terwijl hij met een kalme tred weer terug liep naar het kantoor van de havenmeester en de trap naar de opppervlakte. Hij had gekregen waarvoor hij naar deze vervelende plaats was gekomen. Dit exotische kruid zou hem grote rijkdom kunnen bezorgen wanneer hij de invoer zou kunnen legaliseren. Maar eerst moest hij ervoor zorgen dat de wet hem niet in de weg zou staan.

[red]

Pup vanaf hier

De kar ratelde lustig verder en het grote paard met de naam Dondervoet leek het met gemak te kunnen trekken. Dat zou op de terugweg wel iets veranderen aangezin Pup naar de louche handelspost was gegaan om voer te halen.

Normaliter liet hij een stalknecht dit klusje doen. het was druk bij de post en het stonk er naar zweet en vis. Er werd veel te veel geschreeuwd en het laden en lossen van gekochte goederen mocht je zelf doen als je geen geld had voor de sjouwers.

Mensen liepen af en aan en Pup zag hoe ene man met een mooie koffer even omzich heen keek en de stad weer instapte. Alsof hij eraan herinnnerd werd dat deze plek niet de veiligste was, legde de jonge stalmeester even zijn hand op zijn beurs om er zeker van te zijn dat hij er nog was.

Kundig manoevreerde hij paard en wagen tussen de krioelende massa wagens en laders en lossers door.....

[Sjouwersgilde De Bierkaai]

Jorus schrikt niet snel. Net zomin als een berg zich persoonlijk veel aantrekt van een huifkar die zo stom is zich van haar helling te laten donderen. De uitdrukking op zijn brede met teervegen besmeurde gezicht laat zich het best onschrijven als mild verstoord.
Onder het mompelen van slecht gearticuleerde vloeken spuugt hij een straal bruin pruimtabak tussen zijn gele tanden op de kade en grijpt naar zijn pet.

"Hee, Gerrit! Jeroen! Iep!"

Een stel kerels van vergelijkbare makelij als Jorus, breedgeschouderd en met armen als boomstronken dromt samen rondom de plek des onheils. De bloedplas om het lijk van is inmiddels half gestold en weggesijpeld tussen de voegen van de kille kadestenen. Het lichaam is nog warm.
Een vent met een air van autoriteit dringt zich tussen de havenarbeiders naar voren. Zijn naam is Ibrahim ofwel Iep de Voorman. Zonder zichbare moeite rolt hij het zware lichaam ruw op hand op z'n rug. Met een plof komt het neer en staart met nietsziende blik naar het onzichtbaar hoge dak van het Havengewelf. De glazige blik in de lodderige ogen is nog precies zoals hij eigenlijk altijd was, maar dit maal is het de dood en niet de drank die 's mans oogopslag vertroebelt. Een nieuw koor van vloeken stijgt op tussen de kerels.

"Verrek, da's Sjofele Sjors! Waar hep die tegenaan gelope?"

Meer mannen komen aangelopen vanuit pakhuizen. Laten grote zakken met een plof op hun kar terugvallen en drommen naderbij. Een koor van verontwaardigde stemmen wakkert aan, als het geluid van een lawine ergens onderin een ravijn.

Opeens valt het oog van een van hen op het vegende bloedspoor. Hij snauwt een verbaasde kreet en alle koppen draaien zich in de richting waarin het spoor verdwijnt. Zwijgend beginnen ze het te volgen, de vuisten gebald.

Het bloedspoor komt vlak bij "De Behouden Vaart" tot een einde in een paar laatste vage vegen en wat vlekken die voor het zorgvuldig oog sterk op kattenpootjes lijken. De Mannen van de Bierkaai hebben echter geen zorgvuldig oog. Als je al twee zorgvuldige vuisten hebt is zulke subtiliteit overbodig.

Een forse gestreepte kater, opgekruld in de hoepels van een rol ankertouw beschouwt het geheel met interesse. Zijn ene oog knippert loom en het puntje van zijn dikke gestreepte staart zwiept zachtjes op en neer.

Niet wetend wat nu te doen blijven de mannen even staan en bekijken het schip op enige afstand. Het ziet er slecht onderhouden, maar nog wel zeewaardig uit. De aanwezigheid van een scheepsjongen aan boord suggereert des te duidelijker dat het schip inderdaad niet verlaten is. Toch is er verder aan dek niemand te zien en de scheepsjongen lijkt hen niet op te merken.

Opeens zwaait de deur van de kajuit open en komt er een man naar buiten. Een vreemdeling, zo te zien. Zijn kleding, een lange zwarte jas en een hoed, verraden dat hij niet uit de haven afkomstig is. Hij lijkt fors gebouwd, maar lang niet zo vierkant als de bende kerels.
De man wandelt kalm de loopplank af en begint in de richting van de kade te lopen. In zijn hand houdt hij een klein houten koffertje geklemd. De strakke bewegingen van zijn arm laten zien dat hij het vasthoudt alsof hij verwacht dat het elk moment weg kan vliegen.

De kerel met autoriteit, een bloedveeg van het lijk op zijn broekspijp, dringt zich wederom naar voren en stapt op de kerel af. Zijn passen ogenschijnlijk traag, maar door zijn lange benen is hij binnen de kortste keren bij hem en verspert hem de weg. De andere kerels volgen hem als schaduwen en vormen een slordige halve cirkel om hem heen. Het zijn er negen, hun armen gekruisd over hun borst en een grimmig geamuseerde trek op hun vierkante kaken.

"Hoo! Jij daar, vreemdeling! Waar denk jij dat je heen gaat?"
Met z'n kin opgeheven en zijn vuisten in zijn zij kijkt de voorman Nevarch aan.
_________________
~~ Geen klus te raar, geen bier te zwaar ~~

[Izeboud Pekel]

Errek's slepende voetstappen komen tot stilstand als hij het opstootje op de kade ziet. Een kerel in een lange donkere mantel met een hoed op z'n hoofd staat omringd door een negental havenwerkers. Hoewel hij hen niet allemaal herkent zeggen hun brede schouders en arrogante houding hem genoeg: Mannen van De Bierkaai.Hij benijdt de positie van de arme vreemdeling absoluut niet.

Zou hij moeten ingrijpen? Wat zou Havenmeester Pekel van hem verwachten? Een tweede blik op de sjouwers doet hem besluiten om eerst de situatie maar eens beter te overzien. Nooit overhaast handelen, toch? Dat is zeer onverstandig. Dat zou Pekel nooit willen van zijn Havenwachters, of wel?

Langzaam slenterend, zijn rafelige mantel om zich heen geslagen, werkt hij zich quasi-toevallig dichterbij. Een stapel balen biedt hem genoeg dekking om ongezien te luisteren naar wat zich afspeelt.

Een kille wind, altijd die wind, dringt zich meedogenloos en snijdend om een hoekje en dringt zich naar binnen door elke kier in zijn kleding. Errek schuifelt zijn voeten en probeert maar niet aan de kou te denken. Die vervloekte kou!

De Havenmeester zal het in elk geval niet op prijs stellen als hij zomaar wegloopt zonder te ontdekken wat zich hier afspeelt. Hij is al laag gezonken, maar in Aankele Haaie kan het nog een niveau lager, dat weet hij best. De leren laarzen aan zijn voeten, volkomen versleten en met zolen zo dun dat het lijkt of hij met blote voeten op de stenen staat, zijn nog net te herkennen als onderdeel van een uniform van de Stadswacht van Aankele Haaie. Ook het zwaard aan zijn riem is officiele wapenrusting. Hij trekt het zelden en poetst het nooit. Ooit heeft hij nog wel geprobeerd zijn zwaard te onderhouden maar in de vochtige omgeving van Aankele Haaie roest alles binnen de kortste keren weg. Het staal is dof en bespikkeld met bruine vlekken. Errek zou er nu geen brood meer mee durven te snijden, maar toch houdt hij het bij zich, zijn hand op het gevest als ware het een talisman.

Een andere talisman brandt aan zijn riem. Proberend geen geluid te maken trekt hij zijn drankflesje uit de leren koker, trekt de dop los met zijn tanden en neemt een slok. Het goedkope bocht brandt in zijn keel en slokdarm en komt tot een weldadige ontploffing in zijn maag. Warmte verspreidt zich voorzichtig door zijn lijf en met de warmte ook wat nieuwe moed en onverschilligheid. Errek trekt de kraag van zijn mantel wat beter omhoog en knijpt zijn ogen samen. Hij kent de vreemdeling niet... Nooit gezien.. Of toch wel? Hier in het halfduister lijkt iedereen op elkaar.

Dat de man hem zal herkennen lijkt hem sterk. Zelfs zijn eigen moeder zou niet meer weten wie hij was... Als ze hem ooit nog zou willen zien dan. Hij zucht... Het begon zo veelbelovend. Een carriere bij de Stadswacht in Raganorch. Hij toonde talent en er werd gesproken van promotie.. Tot hij de drank ontdekte. Drank bracht hem steeds vaker te laat op zijn post en in de problemen in de kroeg. Toen hij na een nacht waar hij zich weinig meer van kon herinneren door zijn eigen makkers gearresteerd werd wist hij niet meer waar hij van ellende heen moest.

Zijn Corporaal wist dat wel. Het was Aankele Haaie of ontslag. In zijn wanhoop had hij Aankele Haaie gekozen. Errek klemt zijn kaken grimmig op elkaar bij de herinnering. Hij had de Hel moeten kiezen... Als je de Priesters van de Ene mag geloven is het daar tenminste warm.
_________________
~ We zullen zien ~