Raganorck

[Izeboud Pekel]

Gneis heeft Jouwert ontdekt. Verankerd op een stoel in de hoek met een half leeg glas jenever in zijn stevige knuist.
Voorzichtig loopt de jongen op hem af.

"Meneer Jouwert? ... Meneer?"
Hij wacht met zijn hart kloppend in zijn keel tot de zeebonk hem een blik waardig heeft gekeurd.

"Schipper Jouwert van De Ouwe Waker. Havenmeester Pekel wil u spreken. Hij vraagt of-u naar zijn kantoor komt..."
Gneis schuifelt zijn voeten over de ruwe planken vloer.
"Nu meteen, bedoelt-ie.."
_________________
~ We zullen zien ~

[Leona]

Hella's zonen stappen op de bar af. Twee breedgeschouderde jonge kerels, de een met vlammend rood haar en de ander met donkere krullen. Beleefd knikken ze Siobhan toe en brommen iets dat klinkt als "Gn'oavend, dame."

De donkere vent, duidelijk iets jonger dan de ander, slaat met zijn vlakke hand op de bar en kijkt Hella aan met een opgruimde blik. "Hoe gaat-et, moeders? Druk vanavond?"

Hella schuift twee volle bierpullen in de richting van een klant aan de andere kant van de bar en bergt een paar muntjes op in haar geldkistje. Dan, met de armen gekruist, wendt ze zicht tot haar zoon.
"Moet je iets?"

Koert lacht charmant. "Neu, niks bijzonders. We wille es een stukkie gaan lopen." Hij rekt zich uit en laat zijn armspieren rollen. "De hele dag binnen zitten is nie gezond voor een mens, toch moeders? We gaan es effe kijken of dat de Glasaal al gelost kan worden."

"En je arme moeder hier achter laten? Bij al dat schorem?"
Hella heeft de pollepel weer uit haar schortband gevist en met dat slagwapen in de hand gebaart ze de kroeg rond. Een van de zeebonken aan de bar grijnst zijn gebroken tanden bloot en heft het glas naar haar. Een ander duikt quasi-angstig in elkaar.

Bruunt lacht hardop.
"Ja, da's wel sneu voor ze, dat moet ik toegeven. Ze zullen zichzelf moeten redden vanavond."

Hella knikt en knijpt haar lippen zuinig samen.
"Ik ben nooit onredelijk, jongens, dat weten jullie."

Een bulderlach welt op in haar borst en breekt door haar gespeeld enstige gezicht heen.
"Nou, vort dan maar jongens. D'r uit, d'r uit!..."

"Nee! Zet me neer, akelig joch!"
Koert is door de klapdeurtjes achter de bar geschoten en tilt zijn de dikke waardin moeiteloos op in zijn armen.
"Dankjewel, mammaatje!"
Hij geeft haar een klapzoen op de wang en zet haar dan heel voorzichtig weer neer.

Met twee stappen is hij bij de deur, gevolgd door Bruunt.

Bruunt steekt een hand op.
"We zulle braaf zijn, moeders!"
Lachend en tegen elkaar pratend in onverstaanbare bromklanken verlaten de twee uitsmijters de bar.

((Koert en Bruunt naar >> Aankele Haaie, De Handelspost))

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Met een lichte glimlach knikt Siobhan de beide zonen van Hella toe.*
"Potige kerels, die twee. Daar kunt u trots op zijn.", *zegt ze tegen Hella.*

*Ze ziet hoe Hella haar amulet van de vlam aanraakt en kijkt er hoogst geïnteresseerd naar, terwijl haar rechterhand onwillekeurig naar haar linkerschouder gaat.*
"Dat amulet... staat die vlam voor een godheid alhier? Of een gilde?"
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

Een paar seconden kijkt Hella Siobhan ongegrijpend aan. Dan klaart haar gelaat op. "O, m'n bedel van de Ene! Stond ik daarmee te zwaaien dan?"
Bereidwillig vist ze het amulet op uit de duistere spelonk van haar boezem en haalt het van haar hals. Ze fronst, poetst het ding tot het glimt en laat het dan voorzichtig aan Siobhan zien.

"Symbool van de Ene." Legt ze uit. "De Heilige vlam. Leidt zeelieden terug naar de haven." ze knijpt kort haar mond samen alsof ze iets zuurs proeft "Of terug naar de Ene zelf. Je merkt het pas als je d'r bent, niet?" Ze lacht kort. "Nou, mij hebben ze niet. Geen voet zet ik aan boord. En me kinderen ook niet!"
Hella werpt een uitdagende blik op het amulet, alsof het ding haar zou durven weerspreken.

Op een voor de bulderende waardin ongebruikelijk zachte toon vervolgt ze.
"De heilige vlam geeft licht aan wie het zoeken, maar tegelijkertijd vreet het vuur ook door alles heen. De Ene schenkt en de Ene neemt en zo is het leven. We kenne d'r weinig anders aan doen dan hopen dat de Ene een groot plan heb met ons allemaal, en dat et uiteindelijk allemaal juist en goed is."

Ze zucht en laat het amulet nog even op de bar liggen zodat Siobhan het kan bekijken. In de rand staan tekens gegraveerd, zo verweerd dat ze nauwelijks meer te lezen zijn. Een naam? Twee namen? Een datum?

"Ik heb me zonen, en kleine Lysia. Trots as een brulboei ben ik."
Ze lacht nu weer voluit.

"Geheim van het leven, is denk ik om genoeg te kunnen genieten van het licht, dat je het branden niet meer voelt."
Met die woorden neemt ze het amulet weer terug van de bar en hangt het met grote zorg weer om haar hals.

[Izeboud Pekel]

Gneis, het magere knechtje van de havenmeester, heeft Jouwert zowaar in beweging gekregen. Met zijn glas jenever koppig in zijn eeltige hand geklemd beent de zeebonk op de bar af.

"Het is toch van de zotte ook" moppert de schipper. Hij trekt een kop alsof hij op de grond wil spugen, maar de starende blik van Hella houdt hem tegen. Hij gromt wat en trekt zijn schipperspet wat verder over zijn ogen.

Twee stappen verder, op een halve meter afstand van Siobhan, blijft hij plotseling staan. Zijn kaken op elkaar geklemd. Met een klap laat hij zijn hand op de bar neerkomen.
"Ik verdom het ook! Laat die ouwe Pekel maar naar mij toe komen. Altijd ben ik op tijd met m'n vrachtbrieven. Controles hier, stempels daar, alles voor meneer z'n papierwinkel. En nou kan-ie me niet eens een avondje rustig in de kroeg laten zitten?"

De schipper kruist zijn armen voor zijn borst en trek een zeer vastberaden gezicht. Het enige dat zijn standvastig uiterlijk nog een beetje verstoort is zijn vage gewankel als gevolg van net iets teveel jenever.

"Ik verdom het..." moppert hij nogmaals "helemaal."

Gneis lijkt nog bleker te zijn geworden dan hij al was. Hij slikt en uit oude gewoonte heeft hij zijn pet alweer van zijn hoofd gevist en draait hem in zijn handen rond en rond.

"Asjeblieft meneer Jouwert? M'neer Pekel wil u maar heel even spreken... Duurt niet lang, echt niet..." Met een wanhopig piepje voegt hij eraan toe "Hij zei dat het dringend is...echt.."

Gneis doet een voorzichtige pogin om Jouwert aan zijn jas mee te trekken, maar dat pakt averechts uit. Met een woeste grom rukt de zeebonk zijn mouw los. De kracht is genoeg om Gneis een paar passen achterover te laten stuiteren. Een paar kroegbezoekers vangen de klap op, maar zijn daar ook niet zo blij mee. Met een fikse duw in zijn rug belangt Gneis tegen de bar aan. Zijn vingers grijpen de rand vast en met smekende ogen kijkt hij op naar de waardin.

"Mevrouw Hella? K-koert, of Bruunt? Zijn die d'r?"

De waardin schudt haar hoofd. Dan valt Gneis' blik op Siobhan. Duidelijk een vrouw die van aanpakken weet en, wat belangrijker is, ze ziet er nog nuchter uit ook.

"M-mevrouw? Ken u me helpen alstublieft? Meneer Pekel, de Havenmeester, die wil Jouwert graag even spreken in z'n kantoor. Maar hij wil nie mee. Zou u hem misschien kunnen overhalen?"
Hij likt zijn smalle lippen en kijkt haar aan met zijn grote waterig blauwe ogen.

"Ik moet-em meebrengen. Bevel van de Havenmeester is heel belangrijk."
Aan zijn angstige blik te zien is het vooral voor Gneis zelf heel belangrijk dat het bevel netjes wordt opgevolgd. Hij slikt nogmaals en blijft Siobhan hoopvol aankijken.
_________________
~ We zullen zien ~

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan doet een pas achteruit en kijkt Gneis onderzoekend aan.*
"Wat wilt u dat ik met deze heer doe? Hem dwingen? Die Pekel schijnt een machtig heerschap te zijn als jij zo bang voor hem bent. Wat kan zo belangrijk zijn dat iemand niet eens in alle rust wat kan drinken?"
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Izeboud Pekel]

Gneis slaat zijn ogen neer, en de pet in zijn handen draait nog een rondje. Hij denkt na. Mag-ie nou wel, of mag-ie nou niet vertellen hoe-et zit? Of hoe hij denkt dat-et zit, eigenlijk. Maar anders wil de dame hem vast niet helpen. Hij klemt zijn lippen op elkaar en heel kort komt er een frons op zijn voorhoofd. Waren Koert en Bruunt er maar. Die stellen nooit van die vragen. Die hadden Jouwert nu al lang naar Pekel toe gedragen. Vast en zeker!

Gneis neemt een besluit. Hij haalt diep adem. Op zachte toon, zodat alleen Siobhan en Hella het kunnen horen zegt hij:
"Het gaat over de Tormentil, mevrouw. Groot schip dat is verdwenen. Zomaar weg in de tunnels. Niemand weet hoe-of wat er nou gebeurd is maar de Havenmeester Pekel die zit nou al een hele tijd te praten met de botenbouwer en kapitein Grijs. Da's de kapitein van de Glasaal, heb u die zien liggen? De Glasaal heeft zwarte zeilen. Als de kapitein het wil dan wordt-ie onzichtbaar... Dat zegge ze teminste..."

Het enthousiasme over zijn eigen verhaal verdrijft Gneis' angst naar de achtergrond. De krijgster lijkt echt naar hem te luisteren, en dat is hij niet gewend. Niemand luistert ooit naar hem.

"De laatste die de Tormentil gezien heb is Jouwert."

Gneis werpt kort een blik over zijn schouder naar waar de zeebonk nog steeds tegen de bar geleund staat. Jouwert lijkt hem echter vergeten te zijn en staat op luide toon te praten met twee kerels aan de bar.

"En nou wil Pekel aan hem vragen wat of hij nou precies gezien heb..."

Gneis gaat op zijn tenen staan en fluistert:
"Kapitein Grijs denkt dat er iets met de tunnels zellef aan de hand is. En zij weet echt alles!"

Hij kijkt om zich heen, maar Hella staat druk te poetsen en let niet echt op hem. Verhalen over verdwenen schepen zijn nooit haar favoriete gespreksonderwerp. Schepen die WEL aankomen, daar kan ze wat mee.

"Jouwert die zegt dat-ie geen zin heeft, maar het is echt heel belangrijk."

Op zo mogelijk nog zachtere toon vervolgt hij.
"...Ik denk, he, dazze de Tormentil willen gaan zoeken. Met kapitein Grijs d'r schip. Maar dan moeten ze wel weten wat-of er precies gebeurd is natuurlijk... Enne... Hoe sneller Jouwert mee komt, hoe sneller ze weg kunnen..."

Hij pauzeert even en speelt dan zijn laatste troefkaart uit.
"...dan kunnen ze misschien nog iemand redden!"

Gneis zwijgt en kijkt Siobhan hoopvol aan. Misschien heeft hij teveel zijn mond voorbij gepraat, maar niemand vertelt hem ooit precies welke informatie nou geheim is en welke niet. Hij moet ook al zo z'n best doen om de juiste kieren in de deur te vinden om er zelfs maar achter te komen wat die informatie is.
_________________
~ We zullen zien ~

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Bij het horen van de naam 'Tormentil' lichten Siobhan's ogen op. Geheel ontspannen zegt zij".*
"Ik durf te wedden dat de kapitein die die Pekel zo graag wenst te spreken, iemand is die met zich laat praten. Ik stel voor dat we dat eerst gaan doen. Dat lijkt me redelijker dan hem met geweld naar het kantoor van die man te dragen. En zelf wil ik die Pekel ook wel eens te spreken krijgen."
*Bij dat laatste is haar blik half geamuseerd, half strijdlustig.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Evert]

De discussie aan de stamtafel van de vier zeelieden ging nog steeds op volle kracht verder, ze kregen maar weinig mee van wat zich aan de bar afspeelde. De argumenten vliegen over en weer tussen Joris en Jan, maar het was aan Joris te zien dat hij stukje bij beetje begon te twijfelen aan zijn eigen angst voor het water en de rivier. De vinratten mochten er dan wel zijn, maar ze waren alle vier bekwame zeelieden en de meeste schepen in de haven waren betrouwbaar.

Evert had zich tijdens de woordenwisseling tussen Hella en de vrouw van boven stil gehouden. Hij leunde op een afstandje van de twee op de bar. Bij de woorden van Hella over haar amulet moest Evert glimlachen, het was goed om mensen over hun vertrouwen in de Ene te horen praten. Zelf bezat hij geen amulet, hij had het niet nodig. De Ene zou hem beschermen en leiden ongeacht hij een amulet of een ander gezegend voorwerp bij zich droeg. Maar toen realiseerde Evert zich dat de vrouw van boven niet uit Raganorck kon komen. Ze kende de Heilige Vlam niet wat toch een vrij bekent teken voor de Ene was. Het dubbele kruis werd vaker gebruikt, maar vaak in combinatie met een kaars in de missen. Evert nam zich voor dat als de vrouw weer naar boven ging hij haar zou vergezellen, wie weet in welke problemen ze zich zou kunnen werken.

Gneis sprak de vrouw echter aan en vroeg om haar hulp met Jouwert te verslepen. Want dat was eigenlijk wat het was, de dranklucht die om de man hing was zelfs bedwelmend te noemen. Evert had Gneis nog nooit gesproken en hij wist dat hij in dit geval ook niet veel zou kunnen uithalen. Het relaas van Gneis over wat er zich afspeelde in de havenmeesters kantoortje wist Everts aandacht te trekken. Als er daadwerkelijk iets aan de hand was in de tunnels dan had Pekel inderdaad mensen nodig zoals zijn vrienden al voorspeld hadden. Hij bedacht zich geen moment en liep terug naar de stamtafel. Natuurlijk was de discussie nog in volle gang, maar het werd snel stil aan de tafel toen Evert de informatie doorspeelde.

Er werden vlugge blikken gewisseld, maar iedere zeebonk aan de tafel wist dat ze hetzelfde dachten. 'Als we de kans nu niet grijpen gaat hij aan ons voorbij...' Het was Joris die het eerst weer het woord nam, de informatie had hem ook weer zin gegeven om een poging te wagen. "Ik stel voor dat we wachten totdat Gneis, Jouwert en die vrouw naar Pekel's kantoor gaan. Als we het goed spelen kunnen we tegelijk met hun naar binnen." De anderen aan de tafel knikten en keken naar het drietal aan de bar. Het bleef verder stil aan de tafel op een paar zachte slokken van het bier na. Iedereen scheen ook al vergeten te zijn dat ze eten hadden besteld.
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'

[Izeboud Pekel]

Gneis knippert met zijn ogen. Ze wil hem wel helpen, maar toch niet helemaal. Het magere kereltje kan met moeite zijn zenuwen onderdrukken. Waarom moet het allemaal zo moeilijk.

"Nou mevrouw, als u met Jouwert wil praten, dan staat-ie dus hier."
Hij wijst met z'n duim over zijn schouder naar de baardige ouwe zeebonk die leunend op de bar de laatste druppels ouwe jenewer in zijn keelgat laat glijden.
"Dat is-em dus..."

Hij verzamelt al zijn moed, bijt op zijn lip en doet een stapje naderbij. Met al zijn spieren gespannen om weg te duiken mocht dat nodig zijn trekt hij Jouwert kort aan zijn mouw.

"Schipper Jouwert? ...meneer? Deze dame wil-u iets vragen."

Jouwert zet zijn glas met een klap terug op de bar en langzaam glijdt zijn blik van Gneis naar Siobhan. Hij heeft schoon genoeg van dit alles. Schoon genoeg. Wat moet dat vrouwmens nou weer van hem?

De schipper kruist zijn armen voor zijn borst, wankelt iets, maar hervindt vlug zijn balans. Met zijn baardige kin naar voren gestoken vraagt hij.
"Nou juffie, wat mag-et wezen?"
_________________
~ We zullen zien ~

[Leona]

Aza Mirrat zit op het randje van het poduim achterin de taveerne. Ze zit verscholen achter een groot vat waarop wat half lege kroezen staan en een kaars met zoveel druipvet dat die onwrikbaar aan de ton is vastgesmolten. Hoog is het podium niet, en haar voeten raken makkelijk de grond. De smalle verhoging achterin de taveerne is slechts een symbolische poging om het publiek en muzikanten op hun plaats te wijzen.

De muzikanten zijn jong en vrolijk en hun muziek is aanstekelijk. Vanuit haar schuilplaats achter de ton kijkt Aza schuin tegen hen op. Ze zijn met z’n drieen. Een kerel met een woeste bos donkerblond haar ramt met een rood gezicht en groot enthousiasme op een verzameling trommels. Aan zijn knie is een leren band met belletjes bevestigd en af en toe zingt hij ook stukken mee met een rauwe warme stem. De tweede heeft lang sliertig blond haar dat hij aan het begin van de avond nog geprobeerd heeft in een touwtje te vangen. Het hangt nu alweer los en dreigt steeds, maar net niet, verstrikt te raken met de strijkstok van zijn viool. De derde speelt soms luit en wisselt die af met een metalen fluit die hij soms in zijn borstzakje, soms ook in zijn woeste zwarte haar heeft gestoken. Het krult hevig en is voor een deel met een leren veter op zijn rug gebonden. Hij is ook de zanger van het stel. Zijn stem is helder maar ver dragend.

Het publiek heeft er zin in. Dit is nu al de derde versie van “Lekker stukkie paling, hebbie al gehad? neem een ander in de maling het ruikt naar dooie kat” of hoe het nummer ook mag heten, maar de meezingers krijgen er maar geen genoeg van.

Ook de “Ballade van een grotmeermin, haar boezem kil en klam” heeft Aza hen al eerder horen spelen toen ze de taveerne binnenkwam, maar dat vind ze helemaal niet erg. Nu kan ze zelfs al stukjes meezingen! Heel zachtjes natuurlijk, want ze mag niet opvallen.
Haar grote zwarte ogen stralen en in haar handen houdt ze nog steeds haar lege bierpul geklemd. Ze hoopt dat er weer een drinklied komt, want dan zal ze hem ook heffen.

Maar er komt geen drinklied.
De man met de trommels legt die nu achter zich en vist dan, na een paar ferme teugen van zijn bier, een raar attribuut op uit een gekleurde geweven tas naast hem om de grond. Zo’n ding heeft Aza nog nooit gezien. Ze moet zich inhouden om niet tevoorschijn te kruipen en het van dichtbij te bekijken. Ze zet de bierpul naast zich op het podium en drukt haar nagels in het hout. Wat is het?

De slappe leren zak met stokken krijgt vorm zodra de donkerblonde man er lucht in blaast. De stokken zijn hol, en ze produceren een jengelend veelstemmig geluid dat de hele kroeg zou kunnen vullen. Hij speelt echter ingehouden en zacht.
De violist valt in en zijn noten winden zich hoog en dansend om de zwaardere klanken heen. De donkere man blijft even staan, draait zich dan om en gebaart wat naar zijn twee medespelers. Die knikken en het vage wijsje dat ze speelden wordt nu echt een melodie.
De donkere steekt zijn fluit terug in zijn borstzakje, wacht de juiste toon af en begint te zingen.

Ik ben een losgeslagen schip.
Vergeten hoe mijn vaderland eruit ziet
Ik heb te veel gereisd
Elke kust die voor mij opdoemt
Ik tracht haar te vermijden
Zij zal mij eeuwig binden
En nooit de juiste zijn.

Mensen spreken talen
Ik versta ze allemaal
Maar het blijven vreemden
In mijn koninkrijk tussen
Lucht en water

Ik ben een eenzame bloem
Die weet dat zij te vroeg is
Of te laat
En nooit haar gelijke zal vinden
En wind zal verwaaien
Al wat ik achterlaat

Het publiek is niet zo gecharmeerd. Er worden wat blikken uitgewisseld en enkele draaien zich om naar de bar om wat nieuwe biertjes te gaan halen. Dit gaat over een schip, misschien, maar ze snappen er geen bal van en je kan er ook niet op dansen.

Aza luistert. Haar ogen groot als schoteltjes en tenslotte dichtgeknepen om haar tranen tegen te houden. Maar het lukt niet. De verraderlijke dingen rollen over haar wangen en trekken strepen in het laagje vuil dat zich daar tijdens haar lange reis verzameld heeft.

Dit gaat over hem, schiet het door haar heen, over mij. Voor altijd verdwaald en niet eens meer samen. Door haar glinsterende tranenwaas kijkt ze nogmaals naar de zanger. Heeft ze zijn gezicht eigenlijk wel gezien? Zijn huid is als de hare, donkerder dan de meesten hier en zijn haar… Armin’s haar zou nu ook zo lang zijn. Dat is het ook. Vast.

Zijn hand was haar laatste anker in de grond van haar vaderland. Armin, haar broer. Zoveel ouder dan zij en zo zeker van alles wat hij deed… toen. Zijn katachtige passen en zachte kalme stem. Zijn ogen die soms zo stralend durfden lachen, als hij dacht dat zij niet keek.

Zijn ogen.
Holle vensters naar een verduisterde kamer.
Aza knijpt haar ogen dicht tegen de beelden die nu, opeens weer na zoveel weken, haar hoofd binnendrommen en haar gedachten verpletteren met hun kracht. Armin, Armin, Armin… Kom terug! Ik ben hier! Hier en nu.

En nu…?

Het kleine meisje slaat haar armen om haar knieen en drukt haar gezicht erin weg. Ze wil wegkruipen. Weg van deze plaats vol vreemden, weg van zichzelf. Maar waarheen?

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan wendt zich tot Jouwert.*
"Gegroet, heer. De naam is Siobhan n'ha Marguerida. Ik ben nog niet zo lang hier en op zoek naar de kapitein van een schip dat hier voor anker moet liggen. Een schip genaamd "Tormentil"."

*Bij deze laatste woorden knipoogt ze onopvallend naar Gneis. Als om te zeggen: ik pak het indirect aan, maar het komt wel goed.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Izeboud Pekel]

De oude schipper richt zijn blik op Siobhan en staart haar korte tijd zwijgend aan. Onder de dikke waas van alcohol in zijn ogen gloeit een vonkje waanzin.

”De Tormentil, wijffie?” er zit een slepende toon van dronkenschap in zijn stem, maar zijn woorden klinken gespannen.

”Neem van mij een advies en ga d’r niet op wachten…”
Met een ferme teug leeg hij zijn glas jenever en zet hem met een klap op de bar.

”Waar die ligt aangemeerd stapt geen levende ziel meer aan boord.”

Bruusk draait hij zich weer om naar de bar.
”Hella! Doe mij nog maar een ouwe klare!”
_________________
~ We zullen zien ~

[Leona]

Hella kijkt Jouwert onbewogen aan.
”Volgens mij heb jij genoeg gehad, Jouwert… Nog een jenever en we moeten je dragen. Daar heb ik geen zin in.”

[Izeboud Pekel]

Jouwert krabt in zijn woeste baard en staart haar donker aan.
”Doe dan maar een biertje..”
_________________
~ We zullen zien ~