Raganorck

[Leona]

Hella’s ogen knijpen samen.
Een biertje zou nog wel gaan, toch? Ze is zijn moeder niet.. en handel is handel. Ze houdt haar hand op.
”Eerst betale.”

[Izeboud Pekel]

Jouwert tast in zijn beurs, ergens verborgen onder zijn dikke waterdichte schippersjas en werpt dan een paar munten in Hella’s uitgestoken hand.
Tevreden kijkt hij haar na terwijl ze wegwandelt naar de tap.

Met plotselinge interesse wendt hij zich opnieuw tot Siobhan en bekijkt haar wat aandachtiger vanonder zijn borstelige wenkbrauwen.

"Wat zoek je op de Tormentil? Als je een schip de haven uit zoekt... De Ouwe Waker vertrekt weer over een dag of drie.."

Hij klopt zich op de borst.
"Da's mijn schip. Niet zo snel als de meesten, maar des te steviger.
Waar mot je naartoe?"
_________________
~ We zullen zien ~

[Otto Desiderius]

Otto kijkt bezorgd om zich heen. De muziek is gestopt en tussen het aanzwellende geroezemoes beginnen zijn gedachten zich weer op het nu te richten.

De brallende lieden verderop aan de lange tafel.
Sirishi, die zich bij de kaartspelers heeft gevoegd en langzaam een bergje geld aan het opbouwen is op te tafel voor zich.
Murg, die tenauwernood een klets in zijn gezicht misloopt omdat de dame in kwestie een drankje krijgt van een kerel met meer geld.
Ardea, die een lied aanheft.
Aza, die...Waar is Aza?

De aanblik van de lege bank naast hem doet hem verschikt opspringen. Door de kracht wankelt de tafel en enkele bierpullen klotsen hun inhoud over de rand.
De gesprekken vallen stil. Verstoorde blikken priemen in zijn richting. Otto voelt hoe het bloed naar zijn hoofd stijgt, maar hij probeert geen spier te vertrekken. Blikken zijn blikken... dat houdt hij zich al zijn hele leven voor.
Het beste wat hij nu kan doen is gewoon zijn beweging voortzetten en doen of er niets aan de hand is.

Hij staat op en dringt zich met meer kracht dan gebruikelijk tussen de mensen door, zijn tas nog steeds tegen zich aangeklemd.

Otto's ogen speuren de menigte af terwijl zijn brein langzaam begint te koken in een koortsachtige bezorgdheid. Hoe kon hij zo stom zijn? Wat als er iets met haar gebeurt? Hij... Jeia.. zou het hem nooit vergeven.

Verderop op het lage podium achterin de kroeg staan de muzikanten hun spullen in te pakken. Muziek! Daar zal ze wel heen gegaan zijn. Aza is dol op muzikanten. Al zoekend waadt hij zich richting podium, niet merkend hoe woest uitziende kerels met getattoeerde bovenarmen een stapje opzij doen voor het wandelende groen-bruine gebergte dat hun kant op komt.
_________________
~ Non cognosco quo modo dicere linguam latinam bene ~

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan glimlacht om de ijverige behulpzaamheid van Jouwert. Zij zegt:*
"Ik zal eraan denken als ik inderdaad hier weg wil, om me bij u te melden. Maar eigenlijk wil ik de kapitein van de Tormentil spreken. Een smid uit de stad hierboven stuurde me hierheen en zei dat ik een zeker Izeboud daarover moest spreken."

*En alsof ze zich Gneis nu pas herinnert. En wijzend op Gneis zegt ze.*
"Oh, en deze heer hier vraagt al een poos of u naar die Izeboud wilt komen."
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

"Kapitein Grijs! Kapitein Grijs!"
Lysia's ogen worden groot van vreugde en bewondering als ze Segura binnen ziet stappen. Afwezig schuift het meisje de lege bierkroezen in haar handen op het randje van de bar en richt zich dan vol bewondering naar de kapitein van de Glasaal.

"Waar bent u geweest? Kandawel? De zeehavens? Waren er monsters onderweg? Of piraten?"

De anders zo stille Lysia leeft volkomen op in het gezelschap van de legendarische kapitein Grijs. Onverschrokken is ze, dapper en slim, als geen ander kent ze de verborgen routes en stromen van de ondergrondse rivier.... en bovenal, ze is een vrouw!

Hella fronst en schudt langzaam haar hoofd, haar hand klemt zich om het kruisje om haar hals, dat ze onbewust weer omhoog gevist heeft uit haar boezem.

De Ene heeft haar gezegend met twee zonen voor wie 'water' niets meer betekent dan een ingredient van bier... en dan komt daar opeens een dochter die van schepen droomt... Nee, de Ene is vreemd en wispelturig.

Segura Grijs, haar blik donker en vol zorgen bij binnenkomst, merkt dat er een glimlach op haar gezicht opbloeit als een bloem in de woestijn. Lysia's bewondering maakt iets in haar los. Een gevoel van zelfvertrouwen en het geloof dat ze, als ze maar lang genoeg volhoudt, inderdaad monsters kan verslaan. Het gevoel duurt maar even, maar het is genoeg om de last van de avond van haar schouders te lichten.

Kapitein Grijs legt een koperstuk op de bar.
"Goedenavond, Hella... hallo Lysia... Ja, een paar monsters heb ik wel gezien, maar de ergste zitten niet in het water."
Ze wisselt een blik met Hella, die haar na enige aarzeling begrijpend toeknikt. Nee, het is niet dat Hella een hekel heeft aan Grijs, het is alleen zo... verdraaid vervelend dat ze Lysia op van die ideeen brengt.

"Het gebruikelijke, neem ik aan?" nog voor er een antwoord komt heeft Hella al een groot glas cider getapt en voor Grijs op de bar geplaatst. Het koperstuk verdwijnt van de bar en na een tijdje verschijnt er een glas water naast. Dol op water is ze, die kapitein Grijs, alsof ze er aan boord nog niet genoeg van ziet.

Kapitein Grijs neemt een slok en knikt waarderend.
"Dank je, Hella. En heb je ook nog iets warms voor me te eten?"

Hella draait zich half om naar de keuken, maar haar mond sluit zich nog voor de bulderbrul naar Ni'Karr eruit kan rollen. De kleine getatoueerde man staat al grijnzend in de deuropening, een pollepel in de hand als ware het een seremonieel zwaard. Strijdlustige vrouwen, daar kan hij niet lang genoeg naar kijken.

Ni'Karr is een man van timing, en vlug als water verdwijnt hij terug naar de stomende ketels. Segura grinnikt hem na. "Waar heb je 'm toch vandaan, Hella? Niet meer kwijtraken, hoor, zo'n kok krijg je nooit meer."

Hella knikt, licht zuur als een versgeplukt stoofpeertje.
"Dat weet ik. Hij is uniek... de Ene zijn gedankt."

[meis]

((Percival, van De Kade))

Minachtend gooide hij de deur open en keek hij de taverne eens goed rond. Hij had zich altijd al te goed gevoeld voor de mensen uit de havens en dit was nog steeds niet verandert. Hij streek zijn kleding glad. Uit de zoom van zijn jas viste hij een koperstuk en liep richting te bar om een pul bier te bestellen.
"Dag Hella, doe me een bier, wil je?" Hij legde het munstuk op de bar neer en wachtte tot hij zijn pul kreeg. Rustiger keek hij weer rond. "Genoeg klanten voor Loeder in elk geval" mompelde hij amper hoorbaar. Ik moet haar zo nog even herinneren dat de regels wat veranderd zijn, vanavond ook voor minder als 5 koperstukken."
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[Witchy]

((Loeder van Aankele Haaie > De Kade))

Met een schichtige blik in haar groene ogen stapte Loeder 'De Helleveeg' binnen. Haar rode haren zaten in de war en ze zag er opgejaagd uit. Gelukkig kalmeerde haar snelslaande hart wat toen ze Percy bij de bar zag staan. Hella schoof net een pul bier in zijn richting. Hij zag er brommerig uit, en het leek haar beter om hem maar niet aan te spreken...

Nee, het was beter als ze maar meteen zou gaan proberen brood op de plank te krijgen. Ze sjorde haar blouse wat naar beneden, wierp d'r haar over d'r schouder en zette haar meest exotische gezicht op.

"Handlezen, kristallen bol kijken, toekomstvoorspelling! Laat uw toekomst voorspellen en weet wat het Lot voor u in petto heeft!" Ze wiegde verleidelijk met haar heupen terwijl ze zich tussen de tafeltjes heen en weer bewoog op zoek naar klandizie.

[Siobhan]

*Na een tijdlang gewacht te hebben, begint Siobhan wat ongeduldig te worden. Ze is moe na haar lange reis en zou graag wat rusten. Ze kijkt Jouwert nog eens aan en vraagt vriendelijk:*

"Heer, met uw welnemen, kunt u mij nou helpen om Izeboud en de kapitein van de Tormentil te spreken, of niet?
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Evert]

Het duurde niet lang voordat de pan met paling-vinratstamppot op de tafel staat de dampen. Lysia had even daarvoor al een zestal houten lepels op tafel neergelegd, die al vlug door de mannen waren opgepakt. Nu de pan er stond klonk alleen nog het geschraap van de houten lepels over de bodem van de pan, en het gesmak van de mannen aan de tafel. Voor even konden ze al hun zorgen vergeten, en voor zo lang als er eten in de pan zat waren ze de gelukkigste mensen op aarde.

Maar al gauw was de pan weer leeg, en waren de vier vaarders weer aan het broeden over hun toekomst, en hoe ze het allemaal zouden aanpakken. Tom en Evert hadden niet veel meer toe te voegen, en hoewel Evert het nog steeds erg interessant vond om naar de vaarders te luisteren had Tom het voor vandaag wel weer gezien. "Goed mannen, het is al weer laat, en Evert en ik moeten nog een plekje vinden voor dat de zon onder gaat. Ik denk dat we jullie deze week misschien nog wel komen opzoeken, veel meer hebben we toch niet te doen op het moment. " Hij wende zich in Everts richting: "Ga je mee? De trappen naar boven zullen niet korter geworden zijn sinds we naar beneden zijn gekomen." Evert knikte kort. "Het was me weer een genoegen heren. Ik wens jullie veel succes op jullie schepenjacht." Met een knipoog stond hij op en samen met Tom vertrok hij uit de Taveerne.

((OOC:Evert & Tom>>Gannon;De hoofdstraat>>Op de straat.))
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'