Raganorck

[Grim]

Grim de kat zit voor de deur van de Helleveeg. De wind blaast guur door z'n woeste gestreepte vacht en zijn ene oog gloeit vol ergernis. Niemand die de deur voor hem opent! Hij spert zijn muil open en buldert een grommend "miaaa-oow" tegen de onverbiddelijke eiken planken.
Niets! Walgingwekkende wezens!
Bij wijze van belangrijke les voor de toekomst slaat Grim zijn klauwen in de deur en krabt een paar diepe voren in het hout. .
Met z'n staart in de lucht wandelt de monsterlijke kat weg over de kade.

((Grim naar >> De Handelspost))
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Evert]

"Dank je Lysia, hier is je koperstuk." Evert zocht even in een van zijn broekzakken en legde daarda het muntstukje op de tafel. De jongste van het stel, Joris, grijnsde een scheve lach naar het meisje. Zijn tanden ontbraken op een paar plaatsen, en die hij nog over had waren allemaal geel van de pruimtabak. Hij heeft een behoorlijke stoppelbaard, maar het is nog niet echt een baard te noemen. "Zeg meisje, weet jij toevallig of we vandaag ook de palingstamppot kunnen krijgen? Jeweetwel die we vorige week ook hadden, met zeewier en grotpaddestoelen? En zou je anders kunnen vertellen wat de dagschotel is? Zie je, ik denk dat we met z'n zessen wel weer iets naarbinnen kunnen werken."

De rest van de groep besteede geen aandacht aan Joris en Lysia. Piet had onder tussen zijn pijp opgestoken en blies nu grote wolken dikke rook de lucht in. Jan leunde achterover met zijn stoel op de achterpoten, hij staarde naar een vrouw gekleed in een laag uitgesneden japon. Ze stond te praten met een groepje zeelui die een eindje verder op aan een tafeltje zaten. Corneel grinnikte toen hij Jan zag staren, "Je denkt toch niet dat je haar kunt betalen of wel Jan?" Toen Jan niet reageerde schopte Corneel voorzichtig tegen een van de achterpoten van de stoel waarop Jan zat. Deze viel op zijn beurt achterover, maar wist zich nog net op tijd op te vangen aan twee ander stoelen van een tafel achter hem. "Zeg wat heeft dit te betekenen Corneel! Heb je niks beters te doen?" Tom en Evert waren ondertussen al in lachen uitgebarsten. Half lachend zei Tom:" Corneel vroeg of je haar zou kunnen betalen, of beter nog of je dacht dat te kunnen."
"Haha, wat zijn we weer grappig Corneel, laat een man zijn plezier hebben zolang dat kan ja?" Hij draaide zich stuurs om en ging verder met schaamteloos staren.

Piet haalde de pijp uit zijn mond en boog voorover in de richting van Tom en Evert. "Zeg hebben jullie het al gehoord? De Tormentil is niet terug gekomen van haar laatste reis... De Ouwe heeft haar het laatst gezien, ze schijnt in het niets verdwenen te zijn..." De pijp ging weer naar Piet zijn mond en hij bleef voorlopig stil. Tom en Evert waren al lang genoeg in Aankele Haaje geweest om te weten dat je met dit soort dingen geduld moest hebben. Het zinken van een schip was een serieuze zaak, laat staan het verdwijnen ervan.
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan pakt het bier aan en drinkt de kroes half leeg. Bij het horen van de waarschuwing voor Grim glimlacht ze even en bij het verhaal over de Tormentil denkt ze na. Was dat niet het schip waar de smid het over had?*
"Een schip dat verdwenen is? Is het dan niet gewoon vergaan? Dingen verdwijnen niet, ze gaan hoogstens ergens anders heen. Was de kapitein van dat schip een vrouw? Ik heb de vreemdste dingen gehoord sinds ik in Raganorck ben."

*Na nog een teug van haar bier zegt ze *
"Heeft u een sleutel van mijn kamer voor me? En iets te eten zou ook niet slecht zijn."
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

Lysia grist het muntstuk van tafel en bijt er eens in. In deze beweging weerspiegelt haar smalle snuitje opeens het gezicht van haar moeder. "Mmm." mompelt ze nadenkend en stopt 'm dan weg in een zak van haar schort.

Onbevreesd beantwoord ze Joris' hellepoort van een grijns. "Stamppot vandaag. Me' paling en eerpels en stukkies vinratspek." ze ziet de verlekkerde blik in de ogen van de man, maar ze kent deze gasten langer dan vandaag. "Eerst betale."

Het magere meisje doet een halve pas terug van de tafel en kijkt het groepje ruwe kerels afwachtend aan.

[Leona]

De woorden van Siobhan schijnen een snaar te raken recht in het hart van de forse waardin. Even slaat ze de felblauwe blik neer en grijpt onhandig een nieuwe kroes uit het sop. Als ze weer opkijkt is het staal in haar ogen terug. "Vergaan, verdwijnen... Wat maakt het uit. Wat niet meer terugkomt, komt niet meer terug, en zo is-het."

Methodisch hangt ze een drietal kroezen aan haken boven de bar. Met dof getingel slaan de metalen gevallen nog een tijdje slingerend tegen elkaar aan totdat ze tenslotte stil hangen.

"Jep. Vareda is een vrouw. Verdraaid goeie schipper. Die mannen van haar vlogen voor d'r..." Ze knikt ernstig "Ze had ze allemaal onder d'r duim en in d'r hart. De Tormentil is haar familieschip. Groot schip ook. Bracht rijke lading binnen uit plaatsen met vreemde namen... En haar scheepslui hadden altijd geld..." ze grinnikt "Als ze hier binnen kwamen in elk geval."

De klapdeurtjes achter haar gaan open in een wolk van etensgeuren. Een kleine pezige man met een donkere huid en een gezicht vol tatouages plaatst een volgeladen houten bord achter de bar. Met een het plechtige gebaar van een kunstenaar legt hij er een groot stuk versgebakken brood bovenop. "Mevrouw, uw diner.." verklaart hij plechtig en maakt een sierlijk armgebaar die zowel Hella als de dampende stamppot omvat. Ook zijn arm zit vol met grillige maar toch vloeiende tatouages. Dan valt zijn blik op Siobhan. Met zijn hand veegt hij een lok van zijn gladde zwarte haar achter zijn oren en grijnst haar toe. De helft van zijn tanden is versierd met een goudlaagje.
"Een deerne van boven!" Zijn stem vertoond een zangerige maar toch scherpe klank. "Een krijgster, als ik het goed heb. Een vrouw die weet hoe staal hoort te dansen!" Zijn glanzende bruine ogen schitteren haar vrolijk toe. "Die zie ik hier niet vaak meer."
Voordat Hella hem kan tegenhouden schiet hij de keuken uit, om de bar heen en maakt voor Siobhan een korte sierlijke buiging. "U doet mij denken aan mijn zusters. Scherp en schoon als een goed geslepen mes." Uit zijn ooghoek ziet hij hoe Hella's borst opzwelt in een toekomstige bulderende uitbarsting. "Helaas, de plicht roept. De weg van mijn eigen staal baant zicht door aardappelen en uitjes. Laat het u goed smaken." Met de vlugge dansende pas van een getraind vechter duikt hij weg achter de bar. "Mijn naam is Ni'Karr, vrouwe. De uwe ben ik vast niet waardig. Een goede jacht."
De zwaaiende pollepel van de waardin handig ontwijkend schiet hij terug de keuken in.

Hella snuift en klemt haar kaken op elkaar. Toch verraad de milde glans in haar ogen dat ze het eigenlijk wel grappig vindt. "D'r zit een vlo in m'n keuken..." moppert ze goedmoedig "..maar koken kan-ie wel." Ze plaats het dampende bord voor Siobhan op de bar en legt er een lepel naast. Na een keurende blik in Siobhans kroes haalt ze die ook nog even extra onder te tap door.
"M'n dochter komt zo terug. Zij zal je kamer wel in orde maken en vertellen waar het is. Bij Hella zijn alle bedden schoon en de lakens vers gewassen!"
Haar haviksblik tuurt de drukke menigte rond "Waar blijft dat kind?"

[Izeboud Pekel]

De deur van de taveerne opent langzaam en een ratachtige jongen met een vieze pet op zijn hoofd wringt zich naar binnen. Vlug slaat hij de deur weer achter zich dicht en gluurt omzichtig in het rond. Hij likt zijn lippen, slikt iets weg en stapt dan langzaam op de bar toe.

"Vrouw Hella?" Zodra hij meent haar aandacht te hebben trekt hij onmiddellijk zijn pet van zijn hoofd en klemt hem tussen zijn vingers. "Heer Pekel, de Havenmeester dus, die is op zoek naar m'neer Jouwert... Schipper van 'De Ouwe Waker' weet u wel?" Hij slikt weer en knippert een paar keer met zijn fletse blauwe ogen "En ik moet 'm halen dus... Weet u of-ie hier binnen is?"[/i]
_________________
~ We zullen zien ~

[Evert]

De vier zeebonken krimpen ineen als de vrouwe van boven het woord vergaan in haar mond neemt. "U komt duidelijk niet uit Raganorck vrouwe," zei Corneel, "dingen verdwijnen regelmatig in deze gure stad. In Aankele Haaie is het niet veel anders. Zoals u hoort verdwijnen er tegenwoordig zelfs hele schepen. Het is nu alleen hopen dat ze ook weer verschijnt."

"Maare," onderbrak Joris hem, "je hebt de kleine waardin gehoord, betalen mannen. Nog altijd een koperstuk per maal mag ik aannemen?" Het duurde even maar uiteindelijk wisten ze allemaal een koperstuk te vinden; Jan moest er zelf voor in zijn sok zoeken. Hij zuchte, "Gelukkig is het morgen betaaldag, dan hoef ik niet zoveel moeite te doen voor die verdomde muntjes."

Evert stoote Piet nog eens aan. "Weten ze ook waar de Tormentil voor het laatst is gezien, van wat ik gehoord heb zijn deze tunnels net zo veraderlijk is als de stad." Hij peuterde aan een van de vlekken kaarsenvet op de tafel. "Denk je dat ze nog schepen sturen om te zoeken naar de Tormentil?"

Piet schudde zijn hoofd. "Ik heb geen idee waar ze het laatst gezien is, en ik betwijfel of Pekel besluit om een schip te sturen. Als de stroming werkelijk zo veraderlijk is op dit moment..." Hij stopte met praten, hij kon zich maar al te goed voorstellen hoe de bemanning aan hun eind gekomen zou kunnen zijn. Helaas kwam het maar al te vaak voor dat iemand overboord viel en vinratten waren nooit ver.

Jan's aandacht was ondertussen al weer naar andere zaken gedreven. Hij grinnikte toen Ni'Karr de bovenvrouw begroette, het was altijd al een rare vent geweest. Toen Gneis binnen kwam stootte hij Tom aan, "Zeg, kijk daar is Gneis, en hij vraagt naar Jouwert. Het lijkt erop dat Pekel toch iets gaat doen, ik vraag me af wat, er zijn niet zoveel schepen in de haven vandaag."
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'

[Leona]

Lysia veegt zorgvuldig de koperstukjes bij elkaar. Niet allemaal officeel Raganorcks geld, en sommige missen hoekjes of zijn zo afgesleten dat er van de opdruk nog maar weinig te zien is. Precies tellen of alle zes de kerels wel genoeg betaald hebben is niet nodig. Voor deze groep vaste klanten heeft Hella een speciale regeling: een grote schaal voor allemaal. Dat scheelt haar weer borden wassen en drie keer heen en weer lopen en vooral ook een herhaling van de vaak gevoerde eindeloze discussie over wisselkoersen en voorkeursregelingen voor de minder bedeelden... Beide partijnen beschouwen de status quo als een overwinning en zo is iedereen blij.

Lysia knikt en ziet dan haar moeder gebaren vanaf de bar. Zonder verder een woord duikt ze weg in de menigte.

Bij de bar gekomen stort ze haar vergaarde muntjes in haar moeders hand en verdwijnt dan zelf de keuken in. Een opnieuw opgloeien van de vuren wordt begeleid met een vrolijk gezang en een op holle pannen getimmerd opzwepend ritme. Als een oproep tot de strijd uit lang vervlogen tijden.

Hella schudt haar hoofd, overweegt een bulder de keuken in, maar gaat dan toch maar verder met poetsen.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan denkt na en zegt*
Die Vareda klinkt als een dapper mens. Ze zou in ons gilde niet misstaan." *Een glimlach* "Ik vraag me af, wat er met het schip is gebeurd en of er manieren zijn, daarachter te komen."

*Siobhan's blik valt op de vreemde heer, die haar het eten komt brengen. Vooral in zijn tattoeages is ze geïnteresseerd, aangezien een tattoeage meestal over iemand zegt, hoe hij of zij in het leven staat. Haar hand gaat even naar haar eigen feniks tattoeage. Ze glimlacht even terug als antwoord op zijn glimlach. Nog voor ze kan antwoorden en haar eigen naam noemen, is de jolige man alweer verdwenen. Op Hella's laatste opmerking antwoordt ze.*
" Geen zorgen, zuster, ik wacht hier wel en geniet ondertussen van deze heerlijk dampende schotel." *Nogmaals een glimlach. Siobhan pakt haar bier, neemt er een teug van en luistert naar de gesprekken van de zeelieden.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Na een poosje is er van het heerlijke maal geen kruimeltje meer over en is ook de kroeg bier leeg. Na haar lange tocht - eerst door die vreemde bossen en daarna door de stad - had ze enorme honger. Nu voelt ze zich goed en vol dadendrang. Zij wendt zich aan Corneel:*
"Kunt u mij nog meer over het verdwenen schip en haar kapitein vertellen?"
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

Hella buigt zich voorover om boven het geroezemoes uit de ijle stem van Gneis te kunnen verstaan.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan hoort de opmerking van de waardin en glimlacht.*
"Sedert wanneer komen er minder schepen dan, vrouwe? Misschien dat de ondergang van dat ene schip er iets mee te maken heeft."

*Geïnteresseerd wacht ze het antwoord van de waardin af.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Evert]

Corneel wou reageren op de vrouws vraag, maar Hella was hem te vlug af. Bij Hella's woorden moest Corneel even slikken, en Piet zuchtte. "Het zou wat zijn," zei Jan, "als we weer konden varen, of niet. Ik bedoel, ondanks alles en zelfs de vinratten zou ik best weer aan boord van een schip willen werken."

Tom keek hem verbaasd aan en hij was niet de enige, Corneel en Joris keken ook naar de zeeman met zijn net gekapte baard. Evert hield zich stil, hij vond dit alles een zeer interessante wending in de stand van zaken. "Dat kun je niet menen," begon Corneel, maar Joris klopte de man op zijn schouders. "Ik wist wel dat je zou bijdraaien, een echte zeeman kan nooit lang wegblijven van het water en schepen. Ik zou allicht kunnen vragen aan Pekel of hij nog een plaatsje heeft op een van de baggerscheepjes." Jan snoof. "Als ik ga varen dan wil ik ook varen op een echt schip en niet een van die barkassen waar jij in ronddobbert. Het is niet om je te beledigen, maar wat heb jij nu eenmaal gevaren. De haven rond en misschien een keer door het Fluistergat, maar dat is alles. Je hebt nooit op een groot en stevig vrachtschip gevaren of op een klein en wendbaar vissersschip. Er is niets mooiers dan het varen hier in deze tunnels. Ik zal niet de laatste zijn om toe te geven dat het ook gevaarlijk kan zijn, maar dat zijn de meeste dingen in het leven of niet?"

Het bleef een tijd stil aan de tafel, de eerste die zijn mond open deed was Piet. "Ik zou het inderdaad niet verkeerd vinden om nog een keer aan het roer van een schip te staan, hoe klein ook. Ik ben al verscheidene malen bij Pekel geweest om te informeren of hij ook een plek had voor me, maar telkens was het het zelfde antwoord: 'Alles is bezet Piet en dat weet je zelf ook.' Nee, we hoeven niet te hopen op een plaatsje op een van de baggerscheepjes. Als we iets willen moeten we het heft in eigen handen nemen. Pekel wil iets op touw zetten vermoed ik, anders zou hij Jouwert niet uit de Helleveeg laten ophalen. Hij zal dus mannen nodig hebben en als we het goed spelen, zijn wij die mannen!" Om zijn woorden kracht bij te zetten sloeg hij met zijn vuist op de tafel waardoor de pullen bier vervaarlijk begonnen te kantelen.

Corneel slaakte een diepe zucht, hij had zwaar geleden onder de aanval van de vinratten en hij was er nog steeds niet helemaal overheen. "Ik moet zeggen, dat hoe aanlokkelijk het ook lijkt ik nog steeds niet zeker weet of ik wel weer wil varen. Vinratten zijn er nog steeds en ik heb geen behoefte om opnieuw met een van die monsters in aanraking te komen."

Nu was het de beurt aan Evert, hij sloeg een arm om de oude mans schouders. "Als je aanboord gaat omdat Pekel iets wil doen zal het niet neerkomen op vissen Corneel, dus de kans dat je weer een vinrat van dichtbij ziet is klein. Bovendien zul jij met je ervaring waarschijnlijk op het achterdek terecht komen, ver van het water." Een zachte zucht gleed over Everts lippen. "Ik zal zelf nooit in de gelegenheid zijn om te varen, dat zou veel te gevaarlijk zijn. Maar jij, jij kent de grotten, jij weet hoe je een schip moet besturen. Als de kans zich werkelijk aandoet zou je hem toch niet laten glippen? Het kon wel eens de laatste keer zijn dat je ooit op een schip bent."

Tom had zijn hoofd geschud toen Corneel zoveel problemen maakte bij de kans om te varen. "Ik weet dat mijn plaats aan wal is met vaste grond onder mijn voeten, maar ik weet ook dat jullie met z'n vieren daar in die grotten op het water horen. Als wat jullie denken waar is dan is dit een kans die je niet voorbij moet laten gaan. Jullie met z'n vieren op een schip, dat kan toch niet verkeerd gaan?"

"Okee," zei Corneel na het relaas van zowel Evert als Tom, "jullie hebben gelijk, ik ben geboren om te varen dat zal ik niet ontkennen en ik ben ook niet de jongste meer dus ik hoef op niet veel meer te hopen. Goed, als Pekel werkelijk een schip erop uit gaat sturen dan wil ik daarop zitten, mits we met z'n vieren gaan."

"Maar wat als ik nou niet mee wil," bracht Joris naar voren, maar voor hij zijn zin af kon maken onderbrak Jan hem. "Natuurlijk wil je mee, je hebt toch altijd gezegd dat je meer van de grotten wou zien, of zelfs naar buiten over de rivier? Wel dit is je kans!"

Het was Evert ondertussen niet ontgaan dat de vrouw aan de bar een andere vraag had gesteld. Hij stond op en liep voorzichtig naar de vrouw toe; eenmaal bij haar aangekomen zocht hij steun bij de bar, die nu binnen handbereik moest zijn wist hij. "Ik woon hier niet vrouwe, maar ik ben hier toch vaak genoeg om te weten dat het scheepsverkeer sterk wisselt in de loop van de tijd. Soms ligt de hele haven vol met afgeladen schepen en is er genoeg werk voor alle mensen in Aankele Haaie, maar er zijn ook tijden zoals nu, wanneer het werk schaars is en mensen hun best moeten doen om rond te komen. Ik betwijfel of de verdwijning van de Tormentil er iets mee te maken zou hebben ze is niet door het Fluistergat gekomen en voor zover ik weet is dus de vaarroute naar Aankele Haaie nog vrij." De discussie aan hun stamtafel ging ondertussen verwoed verder, maar Evert had al door dat het neerkwam op de hoop van een paar gestrande schippers. Hij schatte hun kansen niet al te groot in om een plek aan boord te vinden van het schip dat Pekel zou uitzenden, als hij dat al deed.
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'

[Leona]

Krislin-Jeia staat in de wasruimte van de taveerne. Deze is bereikbaar door een deur links van de bar en ligt half onder de grond. Hoewel ze door de drukte nog weinig van de taveerne zelf heeft kunnen zien vertelt deze wasruimte haar al veel over Hella's gevoel voor netheid.

De ruime half-kelder heeft een glad geboende houten vloer met netjes afgewerkte naden. Langs de wanden staan grote ijzeren kuipen, een daarvan gevuld met in zeepsop dobberend beddengoed. Vlak boven elke waskuip komen koperen buizen uit de muur elk met een kraan aan het einde. Als Jeia er nieuwsgierig een open draait komt er ijskoud water uit, vaag geurend naar vis en waterplanten. In een flits begrijpt ze dat het water rechtstreeks uit de haven moet komen. Omdat de wasruimte in een kelder ligt stroomt het water vanzelf door de buizen naar binnen... Maar wat een werk moet dat zijn geweest om het aan te leggen. Zouden alle huizen in Aankele Haaie dit systeem in hun kelder hebben?

Jeia draait de kraan weer dicht en rilt. Alleen het even aanraken van het water is voldoende om haar kippenvel te geven. Het vooruitzicht om zich in dit ijskoude spul te wassen is niet erg aanlokkelijk maar ze heeft het zich nu eenmaal voorgenomen. Grimmig trekt ze alvast haar versleten schoenen uit en zet haar blote voeten op de gladde planken. Haar ogen zoeken de ruimte af naar alternatieven.

Haar oog valt op een halfronde gemetselde tobbe, tegen de wand rechts van de deur. Deze ziet eruit als of hij bedoeld is als badkuip. Ernaast staat een pot met zeep en aan de muur hangen grote zachte borstels.
Boven deze tobbe komen twee kranen uit. Een uit het plafond met ijskoud water en een ander uit de muur. Tot haar verrassing blijkt deze tweede kraan bijna te heet om aan te raken en om de draaiknop is een stuk doek gewikkeld. Deze kraan staat in verbinding met een grote waterbak die zich direct achter het fornuis en de ovens bevindt, en dat is wat Jeia, ook zo'n beetje vermoedt.

Zorgvuldig de juiste samenstelling uitproberend draait Jeia beide kanen open en ziet de grote tobbe verrassend snel vollopen. Ze trekt haar grof geweven bruine gewaad uit en pelt zich uit haar onderkleding. Ze probeert niet naar haar eigen lichaam te kijken. Klein, mager en bleek. Ze concentreert haar blik strak op de kuip voor zich en probeert niet na td denken. Als een tochtvlaag de kelderdeur laat rammelen krimpt ze in elkaar, haar tanden ontbloot... Maar er is niets. Toch opeens zo gespannen als een boogpees klimt Jeia over de rand en laat zich in het warme water zakken.

De weldadigheid en troost die door haar heen trekt is ongelofelijk. Als ze haar verkramte spieren voor het eerst in weken voelt ontspannen lijkt het alsof ook een deel van de spanning van binnen loskomt. Een prikkeling achter haar ogen lijkt bijna op huilen.
Stil maar, zegt het water, alles is goed nu, alles is voorbij, laat het los, laat mij alles wegwassen.

Nee! Jeia's ogen vliegen open en de blik die daarin ligt verandert haar van een klein gebroken twijgje in een vlammende pijl. Ook dun en smal, maar geladen met een dodelijke kracht.

Nee. Alles is niet goed. Er is niets voorbij. Hoe kan het goed zijn als ze het niet eens kan verdragen zichzelf te zien. Door het inmiddels smoezelig geworden water kijkt ze voor het eerst echt naar zichzelf. Ze is mager geworden en ze kan haar ribben tellen. Als ze haar spieren spant kan ze ze allemaal zien lopen onder haar huid. Dit is niet meer de Jeia die ze zich herinnert. Al het zachte is eraf, alleen het staal eronder is gebleven.

Ze besluit dat ze toch maar wat beter moet gaan eten en houdt zich dan een tijdje bezig met het aan alle kanten schrobben en boenen van haar nieuwe zelf. Ook haar haar is veranderd. Het is een stuk langer geworden dan ze het ooit heeft gedragen en zelfs in natte toestand lijkt het lichter van kleur geworden. Als ze de laatste zeep eruit heeft gespoeld en de egste klitten verwijderd klautert ze met tegenzin weer de tobbe uit.

Ze wrijft zich droog met een an de schone ruwe doeken die Hella voor dat doel heeft klaarliggen in een open houten kast. Met gloeiend schone vingers peutert ze met tegenzich haar vieze plunjezak open en graaft onderin wat schone kleren op. Een wollen broek en een tuniek en een bontvest zonder mouwen. Liever dook ze weer weg in haar bruine gewaad waarin haar vormen lijken te verdwijnen... maar die is te vies om aan te raken en het is ook tijd om niet meer aan die vluchtweg toe te geven. Er is geen vluchtweg. Er is alleen hier en nu. Zijzelf waarmee ze elke dag weer opstaat.

Tussen haar kleren vindt ze zowaar haar oude benen kan terug. Niet gedacht dat ze die bewaard zou hebben. Met een pijnlijk gezicht werkt ze zich langzaam door al haar klitten heen en bindt haar natte haar met een leren veter op haar rug.

Met twee vingers plukt ze haar vieze kleren van de vloer en propt ze bovenin haar plunjezak. Morgen maar eens aan Hella vragen of ze die hier kan wassen, maar eerst terug naar Otto en Aza voor warm voedsel en koud bier.

Jeia beklimt de houten trap terug naar de gelagkamer.

[Leona]

Hella gaat zo op in haar gepoets dat ze Siobhan's vraag niet meteen hoort. Het is de vragende stilte die valt die haar op doet kijken. Als waardin in een kroeg waar regelmatig mensen op de vuist gaan heeft ze een zesde zintuig voor stiltes. Meestal volgt daar een storm op.